ՀԱՅԿԱԿԱՆ ՀԱՐՍԱՆԻՔ

Դա­սըն­կեր­ներ էին: Դպրո­ցա­կան օ­րե­րէն ի­րա­րու կը հա­մակ­րէին:

Տա­րի­նե­րը ան­ցան, դար­ձան մտե­րիմ­ներ, ա­պա՝ սի­րա­հար­ներ:

Երկ­րոր­դա­կան վար­ժա­րա­նը ա­ւար­տե­լէ ետք աղ­ջի­կը ու­սու­մը շա­րու­նա­կե­լով, ստա­ցաւ հա­մալ­սա­րա­նա­կան բարձ­րա­գոյն վկա­յա­կան:

Տղան՝ «քա­լեճ»ին մէջ, երկ­րոր­դա­կան  ուս­ման տա­րի­նե­րուն կի­սատ ձգած ճիւ­ղե­րէն քա­նի մը հա­տը ամ­բող­ջաց­նել փոր­ձե­լով, քա­նի մը տա­րի յա­ճա­խա­կի դա­սե­րէն փա­խուստ տա­լով, ա­ռանց ո­րե­ւէ վկա­յա­կա­նի նե­տուե­ցաւ կեան­քի աս­պա­րէզ, բայց, շնոր­հիւ իր ճար­պիկ բնա­ւո­րու­թեան, կրցաւ լաւ վճա­րու­մով գործ մը գտնել:

Աղ­ջի­կը, հա­կա­ռակ իր հա­մալ­սա­րա­նա­կան բարձ­րա­գոյն վկա­յա­կա­նին, տա­րի­ներ ան­գործ մնա­լէ ետք, հան­րա­յին վար­ժա­րա­նի մը մէջ կի­սա­ժամ գործ մը գտաւ, որ­պէս ու­սուց­չու­հիի օգ­նա­կան:

Տա­կա­ւին միա­սին էին եւ՝ «Խեն­թի պէս» ի­րա­րու սի­րա­հա­րած:

«Եօթ տա­րի քեզ սի­րե­ցի, բո­լոր աշ­խարհ զար­մա­ցաւ»:

(Ժո­ղովր­դա­յին երգ)

***

Եր­կուքն ալ ժա­մա­նա­կը յար­մար դա­տե­ցին ա­պա­գայ խնա­մի­նե­րը ի­րա­րու ծա­նօ­թաց­նե­լու:

Աղջ­կան ծննդեան տա­րե­դար­ձի օրն էր: Ծնող­քին տու­նը բա­ւա­կան մեծ թի­ւով հրա­ւի­րեալ­նե­րու շար­քին էր նաեւ տղուն ըն­տա­նի­քը:

Ներ­կայ հիւ­րե­րը բո­լո­րը աղջ­կան ազ­գա­կան­ներն ու ծա­նօթ­ներն էին: Միակ «օ­տար»նե­րը, տղան՝ ու ա­նոր ըն­տա­նի­քը:

Տեղ­ւոյն վրայ ար­դէն տար­բեր ան­կիւն­նե­րէ սկսան լսուիլ նոյն հար­ցում­նե­րը:

-«Ով­քե՞ր են այս նո­րե­լուկ հիւ­րե­րը: Ո՞վ է այս ե­րի­տա­սար­դը, որ շու­քի մը նման կը հե­տե­ւի աղջ­կան: Կրնա՞յ ըլ­լալ… Վստա­հա­բար բո­լո­րին մտքէն նոյն հար­ցու­մը կ՚անց­նէր: Մոռ­ցած էին ի­րենց այդ օր հոն ներ­կա­յու­թեան իս­կա­կան պատ­ճա­ռը, երբ վրայ հա­սաւ քսա-նըհինգ վա­ռած մո­մե­րով տա­րե­դար­ձի հսկայ կար­կան­դա­կը:

Աղ­ջի­կը՝ նախ­քան մո­մե­րը մա­րե­լը, խմիչ­քի գա­ւա­թը ձեռ­քին, սի­րա­հա­րի կող­քին, փոք­րիկ բա­ժա­կա­ճա­ռով մը ներ­կա­նե­րուն ծա­նօ­թա­ցուց իր կեան­քի ա­պա­գայ կո­ղա­կի­ցը:

Ներ­կա­նե­րուն հե­տաքրք­րու­թիւ­նը փա­րա­տած էր, սա­կայն աղջ­կան ծնող­նե­րը, քիչ մը զար­մա­ցած, քիչ մըն ալ դժգոհ մնա­ցած էին այդ յայ­տա­րա­րու­թե­նէն:

Ո՞ւր մնաց մեր հայ­կա­կան «ձեռք խնդրե­լու» ա­ւան­դա­կան սո­վո­րու­թիւ­նը: Ծնող­նե­րուն հա­ւա­նու­թիւնն ու օրհ­նու­թիւ­նը չստա­ցած, ա­ռանց հե­տաքրք­րուե­լու տղուն կամ ծնող­քին մա­սին ինչ­պէ՞ս ինք­նագ­լուխ ո­րո­շում տալ ու այդ մա­սին յայ­տա­րա­րել բո­լո­րին:

Նոյն տե­սա­րա­նը կը պար­զուէր յա­ջորդ օր՝ տղուն տու­նը:

Ո՞վ է, ո­րո՞ւ աղ­ջիկն է: Ծնող­քը ի՞նչ «գլուխ» են: Ան­հա­մար հար­ցում­նե­րու տա­րափ մը, սա­կայն տղան նոյ­նիսկ չ՚ու­զեր մտիկ ը­նել:

Ո­րո­շու­մը վերջ­նա­կան է:

***

Ծնող­նե­րը գո­հաց­նե­լու մի­տու­մով, վեր­ջա­պէս կը հա­մա­ձայ­նին խօսք­կապ-նշան­տու­քի ե­րե­կոյ մը կազ­մա­կեր­պել, դար­ձեալ աղջ­կան ծնող­քին տու­նը:

Ո­րո­շուած է սեղմ շրջա­նա­կի մը մէջ կա­տա­րել այդ «հան­դի­սու­թիւ­նը»:

Ե­րե­կոն շատ ու­րախ կ՚անց­նի, սա­կայն յա­ջորդ օ­րը, թէ՛ աղջ­կան եւ թէ՛ տղուն ծնող­նե­րուն հե­ռա­ձայն­նե­րը ան­դա­դար կը հնչեն:

Քա­նի մը հա­տը միայն, կը հե­ռա­ձայ­նեն յայտ­նե­լու ի­րենց ու­րա­խու­թիւնն ու շնոր­հա­ւո­րու­թիւն­նե­րը: Մնա­ցած­նե­րը՝ նե­ղուող եւ գան­գա­տող­ներն են, ո­րոնք հրա­ւի­րեալ­նե­րու ցան­կին վրայ ըլ­լա­լու չեն ար­ժա­նա­ցած:

Ա­ռանց ժա­մա­նակ կորսնց­նե­լու կը սկսին հար­սա­նի­քի պատ­րաս­տու­թիւն­նե­րուն:

Ե­կե­ղե­ցիէն ա­ռաջ, նախ՝ ըն­դու­նե­լու­թեան սրահ մը ա­պա­հո­վե­լը կեն­սա­կան հարց է, որ այն­քան ալ դիւ­րին չէ: Լոս Ան­ճե­լը­սի մէջ ան­հա­մար են հայ­կա­կան սրահ­նե­րը: Կը հե­ռա­ձայ­նեն կամ ան­ձամբ կը դի­մեն տար­բեր սրահ­նե­րու տնօ­րէ­նու­թիւն­նե­րուն: Բո­լո­րը անխ­տիր շա­բա­թա­վեր­ջե­րուն զբա­ղած են լման տա­րի մը:

Մեծ դժուա­րու­թեամբ կը յա­ջո­ղին չե­ղեալ նկա­տուած հար­սա­նի­քի մը թուա­կա­նին, կան­խավ­ճա­րով մը ա­պա­հո­վել սրահ­նե­րէն մէ­կը:

Ըստ ե­րե­ւոյ­թին, ե­կե­ղե­ցին երկ­րոր­դա­կան հարց է, բաղ­դատ­մամբ ըն­դու­նե­լու­թեան սրա­հին, ո­րուն ա­պա­հո­վուե­լէն ետք է, որ կը դի­մեն ե­կե­ղե­ցին ա­պա­հո­վե­լու գոր­ծին:

Ե­կե­ղե­ցի­նե­րը նմա­նա­պէս շա­բա­թա­վեր­ջե­րուն զբա­ղած են: Հայ­կա­կան ըն­տա­նիք­ներ կազ­մող զոյ­գե­րուն թի­ւը բա­ւա­կան մեծ է:

Ըն­տա­նիք կազ­մե­լը այս օ­րե­րուն իս­կա­կան ճա­կա­տա­մարտ մըն է: Ժա­մա­նա­կին դէմ հեւ ի հեւ վազք մը:

Կը դի­մեն ար­հես­տա­վարժ «Հար­սա­նե­կան ծրագ­րող»ի մը, որ գոր­ծեր­նին բա­ւա­կան կը դիւ­րաց­նէ, միեւ­նոյն ժա­մա­նակ կը ծան­րա­բեռ­նէ ի­րենց պիւտ­ճէն:

Նա­խա­պէս եր­կու խնա­մի­նե­րուն մէջ բնաւ նիւթ չէր դար­ձած, թէ հար­սա­նե­կան ծախ­սե­րը ո՞վ պի­տի հո­գայ:

Հայ­կա­կան հին սո­վո­րու­թիւն­նե­րուն հա­մա­ձայն, նշան­տու­քի ծախ­սե­րը կը հո­գա­յին աղջ­կան ծնող­քը, իսկ հար­սա­նի­քին ծախ­սե­րը՝ տղու­նը:

Այ­սօր ան­կա­րե­լի դար­ձած է շա­րու­նա­կել հին սո­վո­րու­թիւն­նե­րը:

Շատ են նշան­տուք-խօսք­կա­պէն զի­ջող­նե­րը, փո­խա­րէ­նը եր­կու խնա­մի­նե­րուն ըն­տա­նիք­նե­րը, պարզ հա­ւա­քով մը կը կա­տա­րեն այդ ա­րա­րո­ղու­թիւ­նը, քա­նի որ այս օ­րե­րուն ա­մուս­նու­թիւ­նը չա­փա­զանց ծախ­սա­լից է, եւ ըն­դու­նուած սո­վո­րու­թիւն դար­ձած է եր­կու խնա­մի­նե­րու նիւ­թա­կան օ­ժան­դա­կու­թեամբ դի­մագ­րա­ւել հար­սա­նի­քի ծախ­սե­րը:

«Մեր աղջ­կան հա­մալ­սա­րա­նա­կան ու­սու­մը բա­ւա­կան մե­ծա­ծախս էր, եւ մին­չեւ այ­սօր տա­կա­ւին մուր­հակ­ներ կը վճա­րենք: Մե­զի հա­մար դժուար է մաս­նակ­ցիլ»:

«Մենք մե­ծա­հա­րուստ­ներ չենք, որ կա­րե­նանք բո­լոր ծախ­սե­րը ա­ռան­ձին հո­գալ. օ­րե­րը փո­խուած են: Ծախ­սե­րուն մէկ մա­սին կը մաս­նակ­ցիք դո՛ւք, մէկ մա­սը մե՛նք, իսկ մնա­ցած գու­մա­րը, ամ­սա­կա­նի դրու­թեամբ, թող վճա­րեն ա­մուս­նա­ցող զոյ­գը: Լաւ մտա­ծե­ցէք»:

Կը հա­մա­ձայ­նին:

Ա­մէն ին­չին լա­ւա­գոյ­նը կը ցան­կան: Բարձ­րաս­տի­ճան կղե­րա­կան­նե­րու մաս­նակ­ցու­թեամբ՝ ա­ռա­ջին կար­գի պսակ: Վի­տէո­յի եւ նկա­րիչ­նե­րու ար­հես­տա­վարժ խմբակ մը: Զոյգ լի­մու­զին­ներ՝ ա­մենէն եր­կար­նե­րը, ո­րոնք նոյ­նիսկ Լոս Ան­ճե­լը­սի լայն պո­ղո­տա­նե­րուն վրայ դըժ-ւա­րու­թիւն կ՚ու­նե­նան յա­ռա­ջա­նա­լու: Հրա­ւէ­րի տոմ­սե­րուն ա­մենէն թան­կա­գի­նը: Հայ­կա­կան նուա­գա­խումբ, ա­ռա­ւել «տի. ճէյ.»՝ ե­րի­տա­սարդ­նե­րը գո­հաց­նե­լու: Ե­կե­ղեց­ւոյ ու սրա­հի սե­ղան­նե­րու կեդ­րո­նի ծա­ղիկ­նե­րը մին­չեւ ա­ռաս­տաղ կը հաս­նին, տա­կա­ւին չհա­շուած շքա­խում­բի վեց զոյ­գե­րուն հա­գուստ­նե­րը, ծա­ղիկ թա­փող աղջ­նակն ու մա­տա­նի­նե­րը բար­ձի­կի մը վրայ բռնած ե­կե­ղե­ցի մտնող ման­չու­կը:

«Դուք խել­քեր­նի՞դ թռցու­ցեր էք: Այս­քան մեծ ծախ­սի տա­կէն ինչ­պէ՞ս պի­տի ել­լենք»:

Եր­կու­քին ծնող­ներն են խօ­սող­նե­րը, ո­րոնք, ա­ռա­ջին ան­գամն ըլ­լա­լով, ի­րա­րու հա­մա­կար­ծիք են:

«Մէկ ան­գամ պի­տի ա­մուս­նա­նանք», կ՚ըլ­լայ պսա­կուող­նե­րուն կտրուկ պա­տաս­խա­նը:

Այս բո­լո­րին մէջ կա­րե­ւո­րա­գոյն հար­ցե­րը եր­բեմն անզ­գա­լա­բար վեր­ջին վայր­կեա­նին կը յի­շուին:

Կնքա­հօր ու կնքա­մօր ո­րո­շու­մը շատ դժուար հարց դար­ձած է այս օ­րե­րուն:

Տղան կը փա­փա­քի, որ իր ե­րէց եղ­բայ­րը բռնէ կնքա­հայ­րու­թեան խա­չը, եւ իր եղ­բօր կի­նը ըլ­լայ կնքա­մայ­րը, սա­կայն աղջ­կան կող­մը՝ կը պնդեն. կնքա­հայ­րը տղուն կող­մէ, իսկ կնքա­մայ­րը՝ աղջ­կան:

Ի վեր­ջոյ կը հա­մա­ձայ­նին: Կնքա­հայ­րը՝ տղուն ա­մենէն մտե­րիմ ըն­կե­րը, իսկ կնքա­մայ­րը՝ աղջ­կան մօ­տիկ ըն­կե­րու­հին:

Հար­սա­նի­քէն շա­բաթ մը ա­ռաջ, ա­մե­րի­կեան սո­վո­րու­թիւն­նե­րէն ըն­դօ­րի­նա­կուած եւ հա­յե­րու մօտ մուտք գոր­ծած նշա­նա­ւոր պե­չը­լըր փար­թին է:

Տղան եւ աղ­ջի­կը ա­մու­րիի «խենթ» շա­բա­թա­վերջ մը կ՚ան­ցը­նեն, իւ­րա­քան­չիւ­րը ի­րենց ըն­կեր­նե­րով կամ ըն­կե­րու­հի­նե­րով:

Քա­նի մը օր մնա­ցած է «Մեծ օ­րուան»: Հար­սա­նի­քի պատ­մա­կան օ­րը:

Հար­սա­նե­կան ա­րա­րո­ղու­թիւն­նե­րը այս օ­րե­րուն վե­րա­ծուած են թատ­րեր­գու­թեան մը, որ ա­ռանց փոր­ձի, տեղ­ւոյն վրայ, կա­րե­լի չէ ի­րա­գոր­ծել:

Ա­մէն մարդ պէտք է իր «դե­րը» լաւ սոր­վի: Ինչ­պէ՞ս, ե՞րբ եւ ի՞նչ կար­գով ե­կե­ղե­ցի մուտք պի­տի գոր­ծեն փե­սան, հար­սը, կնքա­մայրն ու կնքա­հայ­րը, ծա­ղիկ թա­փող աղջ­նակն ու մա­տա­նի­նե­րը բե­րող ման­չու­կը: Քա­նի մը զոյ­գե­րէ բաղ­կա­ցած շքա­խում­բը, հար­սին հայ­րը ինչ­պէ՞ս պի­տի յանձ­նէ իր սի­րա­սուն աղ­ջի­կը ա­նոր ա­պա­գայ կո­ղա­կի­ցին: Ա­ռանց փոր­ձի շատ ձա­խա­ւե­րու­թիւն­ներ կրնան տե­ղի ու­նե­նալ, ա­նոնց ա­ռաջ­քը պէտք է առնուի «փորձ հար­սա­նի­քով»:

Ա­րա­րո­ղու­թեան ա­մէն մէկ վայր­կեա­նը կը նկա­րուի տար­բեր ան­կիւն­նե­րէ, փոքր սխալ մը, պի­տի յի­շուի յա­ւի­տեան:

«Փորձ հար­սա­նի­քը» յա­ջող ան­ցած է, եւ իւ­րա­քան­չիւր «դե­րա­կա­տար» իր դե­րը լաւ սոր­ված. կը մնայ, որ չմոռ­նան, հա­կա­ռակ ա­նոր որ «յու­շա­րար» անձ մըն է ժամ­կո­չը:

Հար­սա­նի­քին նա­խոր­դող գի­շերն է: Մեր հայ­կա­կան ա­ւան­դու­թիւն­նե­րուն մաս կազ­մող Հի­նա­յի գի­շե­րը:

Տղուն տու­նը հա­ւա­քուած են տղուն հա­րա­զատ­ներն ու ըն­կեր­նե­րը, իսկ աղջ­կան տու­նը՝ աղջ­կան հա­րա­զատ­նե­րը:

Իւ­րա­քան­չիւր ըն­տա­նիք իր տան մէջ կե­րու­խու­մի մէջ է մին­չեւ գի­շե­րուան ժա­մը 12.00: Հա­զիւ ժա­մը տաս­ներ­կու­քը հնչած՝ տղուն տու­նէն բո­լո­րը կ՚ուղ­ղուին դէ­պի աղջ­կան տու­նը: Տա­կա­ւին մեր ա­ւան­դու­թիւն­նե­րէն մաս մը կը շա­րու­նա­կուին: Երբ փե­սա­յին հա­րա­զատ­նե­րը կը հաս­նին, աղջ­կան տան դռնե­րը կղպուած են, «նազ ը­նե­լով» կը ձե­ւաց­նեն, թէ չեն ու­զեր տալ ի­րենց աղ­ջի­կը, իսկ տղուն ըն­կեր­նե­րէն քա­նի մը ճար­պիկ ան­ձեր, ձե­ւը կը գտնեն ներս սպրդե­լով բա­նա­լու տան դու­ռը, ու ներս կը խու­ժեն տղուն հա­րա­զատ­նե­րը, եւ այդ վայր­կեա­նէն կը սկսի իս­կա­կան հայ­կա­կան «քէյֆ»ը, որ կը տե­ւէ մին­չեւ ա­ռա­ւօ­տեան կա­նուխ ժա­մե­րը:

Դրա­ցի­նե­րուն ար­դէն ի­մա­ցուած է, որ աղմ­կոտ գի­շե­րուան մը պատ­րաստ գտնուին: Նա­խա­պէս տե­ղեակ պա­հե­լը պայ­ման է, քա­նի դրա­ցի­նե­րէն քա­նի մը հա­տը կրնան ոս­տի­կան կան­չել՝ աղ­մու­կէն գան­գա­տե­լով: Ո­րոշ ժա­մէ ետք ար­գի­լ­ւած են աղմ­կա­րար հա­ւա­քոյթ­նե­րը, իսկ հայ­կա­կան հի­նա մը ա­ռանց բարձր ե­րաժշ­տու­թեան, ա­նի­մաստ է:

Յա­ջորդ օր՝ այն­քան սպա­սուած հար­սա­նի­քը:

Ե­կե­ղե­ցին ծաղ­կաս­տա­նի մը վե­րա­ծուած է: Խուռ­նե­րամ բազ­մու­թիւն: Նկա­րա­հա­նող­նե­րու խմբա­կը կազմ ու պատ­րաստ կը սպա­սէ:

Փե­սան ժա­մա­նած է ու կնքա­հօր հետ կողք կող­քի ե­կե­ղեց­ւոյ խո­րա­նին առ­ջեւ կը սպա­սեն ժա­մա­նու­մին հար­սին, որ կ՚ու­շա­նայ: Հար­սին ու­շա­ցու­մը կար­ծես ան­գիր օ­րէնք դար­ձած է:

Վեր­ջա­պէս լու­րը կը հաս­նի, թէ հար­սը ժա­մա­նած է:

Մէկ առ մէկ մուտք կը գոր­ծեն նախ ծա­ղիկ թա­փող աղջ­նա­կը, ո­րուն կը հե­տե­ւի Ring Boy-ը, զոյգ մա­տա­նի­նե­րը բար­ձի­կի մը վրայ զե­տե­ղուած:

Վեց զոյ­գե­րէ բաղ­կա­ցած շքա­խում­բը մուտք կը գոր­ծէ ու տեղ կը գրա­ւէ խո­րա­նին առ­ջեւ:

Տղուն ծնող­քէն ետք, ձեռ­քին ծաղկե­փունջ մը, ա­ռան­ձի­նը, ժպի­տը դէմ­քին, դէ­պի խո­րան կ՚ուղ­ղուի կնքա­մայ­րը:

Ներ­կա­նե­րը՝ ոտ­քի, կը դի­մա­ւո­րեն հար­սը, ըն­կե­րակ­ցու­թեամբ իր հօր:

Փե­սան կը մօ­տե­նայ, կ՚ող­ջա­գուր-ւի իր ա­պա­գայ ա­ներ­հօր հետ, մինչ վեր­ջինս, համ­բու­րե­լով աղջ­կան ճակ­տէն, կը յանձ­նէ զայն ա­նոր ա­պա­գայ կո­ղա­կի­ցին:

Այս տո­ղե­րը գրո­ղին հա­մար ա­մե­նա­յու­զիչ եւ տպա­ւո­րիչ պահն է այդ տե­սա­րա­նը:

Խո­րա­նին վրայ կողք կող­քի կը նշմա­րուին քա­նի մը բարձ­րաս­տի­ճան կղե­րա­կան­ներ ու քա­հա­նայ հայ­րեր:

«Դուք փե­սա՛յ, մին­չեւ ի մահ տէ՞ր էք»:

Բարձ­րա­ձայն ու ինք­նավս­տահ՝ Ա­ՅՈ՛ մը կը հնչէ տղուն շրթնե­րէն:

«Իսկ դուք, հա՛րս, մին­չեւ ի մահ, հնա­զա՞նդ էք»:

Նոյն­պէս բարձ­րա­ձայն ու ինք­նավս­տահ Ա­ՅՈ՛ մը, եւ պսա­կի ա­ւար­տին բո­լոր ներ­կա­նե­րը կ՚ուղ­ղուին ըն­դու­նե­լու­թեան սրահ:

Կե­րու­խում, ե­րաժշ­տու­թիւն, ի­գա­կան­նե­րու հա­գուստ­նե­րու ցու­ցադ­րու­թիւն:

Մին­չեւ առ­տուան փոք­րիկ ժա­մե­րը՝ ու­րախ մթնո­լորտ:

Ինչ­պէ՞ս չու­րա­խա­նալ: Հայ ըն­տա­նիք մը կազ­մուե­ցաւ:

***

Ե­կե­ղեց­ւոյ մէջ եր­կու­քին խոս­տա­ցած «Ա­ՅՈ՛»նե­րը եր­բե՛ք չգոր­ծադրուե­ցան:

Եր­կու տա­րին չբո­լո­րած՝ ան­հա­մա­ձայ­նու­թիւն­նե­րը ի­րա­րու կը յա­ջոր­դեն:

Իւ­րա­քան­չիւ­րը կ՚ու­զէ պա­հել իր «ան­կա­խու­թիւ­նը»:

Ա­մէն Ուր­բաթ օ­րե­րը, փո­խա­նակ միա­սին դուրս ել­լե­լու, դի­մա­ւո­րե­լով ու­րախ շա­բա­թա­վերջ մը, տղան՝ հին սո­վո­րու­թիւն­նե­րը կը շա­րու­նա­կէ «փո­քեր»ի սե­ղա­նին շուրջ ան­ցը­նե­լով իր ա­մու­րի ըն­կեր­նե­րով, մինչ աղ­ջի­կը, նմա­նա­պէս, տա­կա­ւին մնա­յուն կա­պի մէջ է իր ըն­կե­րու­հի­նե­րուն հետ, եւ կը նա­խընտ­րէ ժա­մա­նա­կը ան­ցը­նել Լոս Ան­ճե­լը­սի «մոլ»ե­րը այ­ցե­լե­լով, ա­պա  բո­լո­րը միա­սին վարժ են ընթ­րել ճա­շա­րա­նի մը մէջ:

Նոյն յար­կին տակ կը բնա­կին, սա­կայն դար­ձած են օ­տա­րա­կան­ներ:

Փաս­տա­բա­նի մը գրա­սե­նեա­կին մէջ են: Ա­մուս­նա­լուծ­ման թուղ­թե­րը պատ­րաս­տուե­լու վրայ են, որ­մէ ետք կ՚ուղ­ղուին տար­բեր փաս­տա­բա­նի մը գրա­սե­նեա­կը՝ հոն ամ­բող­ջաց­նե­լու սնան­կու­թեան թուղ­թե­րը:

Հար­սա­նե­կան հսկա­յա­կան ծախ­սե­րու պարտ­քե­րը տա­կա­ւին չեն վճա­րուած:

Ո՞վ եւ ինչ­պէ՞ս պի­տի վճա­րէ տաս­նեակ հա­զա­րա­ւոր հա­շուող գու­մար­նե­րը:

Ա­մե­նա­պարզ ձե­ւը սնան­կու­թիւն հռչա­կելն է:

Աղ­ջի­կը վե­րա­դար­ձած է ծնող­քին տու­նը, իսկ տղան՝ փո­խադ­րուած տար­բեր նա­հանգ մը:

«Բար­տի­նե­րը խշշա­ցին, աղ­բիւր­նե­րը լաց ե­ղան

­Բա­ժա­նուե­ցին գնա­ցին, ճա­հել աղ­ջիկն ու տղան»:

(Յաս­միկ Մա­նա­սե­րեան)

ՊՕ­ՂՈՍ ՇԱՀ­ՄԵ­ԼԻ­ՔԵԱՆ

Լոս Ան­ճե­լըս, 2016