ԾԱՌԸ…

​Նստած եմ տրտում, զուլալ է հոգիս,
քովս կը շնչէ ծառ մը դարաւոր,
միւս կողմէ սիրտս հուր կու տայ մտքիս,
եւ ես կը յորդիմ տանջանքով հզօր:

Գիշերը մեղմիկ ողջունեց ցաւս,
ու փռեց անշէջ յաւերժի ուղին,
գրիչս ժպտաց եւ այրեց ողբս,
բայց ես մնացի գերի վառ սէրին:

Գթաց իմ վրայ նոյնիսկ չար քամին
եւ ցանկաց տանիլ կարօտը իմ հին,
բայց երկչոտ սիրտս չուզեց որ դպչի,
քամիին դէմքը կոյս աղջկայ դէմքին:

Արցունքներ անմեղ թուղթս թրջեցին
ու պատմեցին լուռ ամէն գիշերուայ
ահն ու սարսափը ու սիրուն տենդիս
կարծես յանձնեցին հուրք մը հնամեայ:

Հոգիս պինդ կու լայ բայց կը ճանչնամ զինք,
երբ հարկ է ճչայ կը դառնայ խրոխտ
Օ, իր կամքն ու ձայնն այո կը սիրեմ
բայց չեմ ուզեր իր այս արցուքնը կրքոտ:

Նստած եմ տրտում, զուլալ է հոգիս,
քովս կը շնչէ ծառ մը դարաւոր,
վաղը նոր տարի, վաղը նոր տարի
աշխարհ միշտ ուզէ նուէրներ նոր-նոր:

ՏԻԳՐԱՆ ԳԱԲՈՅԵԱՆ

Երեւան