Կ՚ԸՍԵՆ…

​Կ՚ըսեն... հայու երկնքի գարունն էր կորսուած,
Իսկ երկիրն ալ՝ ցաւի աշխարհ դարձած,
Եւ բոլոր երազները լռած, քայքայուած,
Ինքն ալ կեանքի աղմուկին՝ զինաթափ կեցած:

Նաեւ կ՚ըսեն. հայու կամքն ալ էր անհետացած,
Եւ չար պատեհութեան զոհը դարձած,
Իսկ ուղեղը անտէր հայելիի նմանած,
Իր ազգային դիմագիծն ալ էր կորսնցուցած:

Բայց հաւատացէ՛ք, օր մը, իր երազը հաւատքի վերացած,
Անցեալով՝ զօրացած եւ ներկայով՝ հարստացած,
Միասնութեան ուժերը ժամանակի քրտինքով համախմբած,
Հայը աշխարհին պիտի յայտնուի, իր երկիրը դրախտի վերածած:

ԳԷՈՐԳ ՊԵՏԻԿԵԱՆ