ՎՍՏԱՀԻՆՔ, ԱՊԱՒԻՆԻ՛ՆՔ…

«Եթէ մէկը իմ ետեւէս գալ կ՚ուզէ, թող իր անձը ուրանայ եւ իր խաչը վերցնէ եւ իմ ետեւէս գայ». (ՄԱՏԹ. ԺԶ 24)։ Ուրեմն, այն՝ որ չի վերցներ իր խաչը եւ Յիսուսի ետեւէն չի գար՝ Անոր արժանի չէ՛։ Եւ ան՝ որ խաչը կը վերցնէ եւ Յիսուսին կը հետեւի, առաքեալ եւ դեսպան կ՚ըլլայ Անոր։

«Բայց ես՝ քա՛ւ լիցի որ պարծենամ, հապա միայն մեր Տէր Յիսուս Քրիստոսին խաչովը, որով աշխարհ ինծի խաչը ելած է, ես ալ՝ աշխարհին», կ՚ըսէ Պօղոս առաքեալ գաղատացիներու գրած իր նամակին մէջ. (ԳԱՂ. Զ 14)։ Այս տողերը կ՚ենթադրեն հոգեւոր պայքար մը՝ կեանքի պայքար մը, որուն յաղթանակը յաւիտենական կեանք է։

Ժողովուրդի հասարակաց միտքը կ՚արտայայտուի հետեւեալ խօսքերով. «Խաչ մը ունիմ, եւ իմ այս խաչս պիտի տանիմ համբերութեամբ»։ Արդարեւ, կեանքի ընթացքին հիւանդութիւններ, նեղութիւններ, տառապանքներ, ցաւեր, վիշտեր՝ բոլորն ալ մեզ կը մօտեցնեն Յիսուսի։ Եւ այս կերպով մասնակից կ՚ըլլանք Յիսուսի չարչարանքներուն։ Եւ նեղութիւններու մէջ, ցաւերու, վիշտերու եւ հիւանդութիւններու ընթացքին կատարուած ջերմ աղօթքները աւելի կը մօտեցնեն մեզ Յիսուսի եւ աւելի ընդունելի կ՚ըլլան։ Քանի որ ամէն տեսակի նեղութիւններ «Խաչ»եր են, որոնք կը վերցնենք եւ կը տանինք, ինչպէս կը պատուիրէ Յիսուս։

Արդարեւ, խաչը նշանակ է սիրոյ, հաւատարմութեան, հնազանդութեան եւ համբերութեան։ Եւ Յիսուս Իր խաչով կը լուսաւորէ իր շուրջը։ Լոյսը իր մէջ կը բովանդակէ յոյսը՝ որ կեանքի գոյապահպանման եւ գոյատեւման անհրաժեշտ տարրն է։ Յոյսը այն հեռաւոր լո՛յսն է՝ որ կեանքը կ՚իմաստաւորէ, արժէք կու տայ անոր։ Յոյսը՝ շունչն է հոգիին։

Հոգեւոր պայքարի մէջ հոգատար եւ խնամող է Աստուած։ Նեղութիւններու, դժբախտութիւններու մէջ Աստուած կը հասնի հրաշալի՜ կերպով։ Մեր իւրաքանչիւրին կեանքին մէջ պատահած է անպայման Աստուծոյ հրաշալի՜ օգնութիւնը, միջամտութիւնը։ Անդրադարձած ըլլանք կամ ո՛չ՝ ճշմարտութիւն է այն՝ որ մեր կեանքը բարելաւուած է, բարեփոխուած է Ամենակարող, Ամենաբարին Աստուծոյ միջամտութեամբ։

Ահաւասիկ, այս ճշմարտութիւնը մեզ կ՚առաջնորդէ վստահելու, ապաւինելու եւ յանձնուելու Աստուծոյ։ Ուստի, «Յիսուսի նայինք՝ մեր հաւատքի առաջնորդին եւ կատարողին, որ իր առջեւ կեցած ուրախութեանը համար խաչը յանձն առաւ, ամօթը արհամարհեց եւ Աստուծոյ աթոռին աջ կողմը նստաւ». (ԵԲՐ. ԺԲ 2)։

Ընդհանրապէս տառապանքը կը կարծուի, թէ փորձութեան, փորձանքի հետ նոյն բանն է, բայց տառապանքը փորձութեան հոմանիշն չէ՛։

Կը պատմուի, թէ կաթուածահար մը հոգեւորականի մը կը խոստովանի, որ շատ ուրախ է եւ գոհութիւն կու տայ, քանի որ անցեալ տարուան նկատմամբ հիմա գոնէ կրնայ շարժել իր գլուխը։ Ահաւասիկ հաւատքի եւ Աստուծոյ գոհութիւն տալու տիպար մը. թերեւս ան յաջորդ տարի պիտի քալել սկսի նոյնիսկ, քանի որ Աստուծոյ համար անկարելի բան չկա՛յ։

Ուրեմն, յուսալէ չդադրիլ՝ հաւատալ, վստահիլ, ապաւինիլ եւ յանձնուիլ եւ միշտ, յարատեւ հաւատքով եւ համբերութեամբ յուսալ… պէտք է գոհանալ եւ փառք տալ Աստուծոյ, քանի որ Ան ողորմած եւ հոգատար է միշտ։

Քրիստոսի պատկերը եւ լոյսը խաչով կը ցոլանայ մեր մէջ. երանի՜ անդրադառնանք այդ Լոյսին՝ որ մեր յոյսն է յաւիտենական կեանքին։ Ուստի, մեր ձեռքերը վե՛ր բարձրացնենք եւ աղօթենք, որ Յիսուսի Խաչը ապաւէն ըլլայ մեզի եւ զօրացնէ մեզ մեր տկարութիւններուն մէջ։ Արդարեւ, ըստ Սուրբ Գրիգոր Տաթեւացիի (1346-1409 դեկտեմբեր 27), Յիսուս խաչով մեռաւ, որովհետեւ Խաչը կը հակադրուի Ադամի մեղքին. խաչը, նաեւ, որովհետեւ անարգ էր խաչի մահը։ Սուրբ Ոսկեբերան կ՚ըսէ, թէ՝ Քրիստոս այն պատճառով խաչ բարձրացաւ, որպէսզի ցոյց տայ, թէ Իր մահը ճանապարհ է դէպի երկինքի արքայութիւն։

Խաչը, ըստ Տաթեւացիի կը նշանակէ չորս առաքինութիւնները՝ որոնք պէտք է ունենան բոլոր մարդիկ, սէրը, խոնարհութիւնը, հնազանդութիւնը եւ համբերութիւնը։

Խաչին զօրութիւնը Քրիստոսի զօրութեան արտացոլումն է, փայլն է՝ որուն պէտք է ապաւինինք, վստահինք եւ յանձնուինք մեր բոլոր նեղութիւններուն մէջ…

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Դեկտեմբեր 28, 2024, Իսթանպուլ