ՄԵՂՔԸ ՍԻՐՏԷՆ ԿԸ ՍԿՍԻ

Մեղքի մասին տարբեր ընկալումներ եւ հասկացողութիւններ կան: Կան յստակ բացատրութիւններ մեղքի ինչութեան մասին, կան այլ բացատրութիւններ, որոնք քօղարկուած կերպով կը փորձեն թեթեւցնել մեղքի ծանրութիւնը եւ դաժանութիւնը: Ի՛նչ ալ ըլլան բացատրութիւնները, սակայն, մեղքը մեղք է, այլ խօսքով, մեծ ըլլայ թէ փոքր, մեղքը չի՛ դադրիր մեղք կոչուելէ:

Մեղքի մասին քօղարկուած բացատրութիւններէն մէկը այն է, որ եթէ մեղքը չգործուի, ապա մեղք չի՛ համարուիր: Երանաշնորհ Շնուտա Հայրապետը, իրեն ուղղուած հետեւեալ հարցումին՝ «եթէ պարագաները արգելք եղան մեղանչելուս, մե՞ղք կը համարուի ատիկա ինծի համար, չնայած որ չեմ գործած զայն», հետեւեալ պատասխանը կու տայ. «Եղբայր, թերեւս կը մտածես, թէ միակ մեղքը գործնական մեղքն է: Ո՛չ. որովհետեւ գործը մեղքին վերջին հանգրուանն է: Մեղքը նախ սիրտին մէջ կը սկսի, չարութիւնը սիրելով եւ սիրտին անոր համաձայնութիւն տալով, որմէ ետք գործադրութեան հանգրուանին կ՚անցնի, եւ եթէ գործուեցաւ՝ ապա կը կատարելագործուի: Իսկ եթէ չգործուեցաւ, մարդը իր սիրտով մեղքի ցանկութեան, մտադրութեան եւ կամեցողութեան համար կը դատապարտուի:

Սատանային մեղքը ի՞նչ էր բացի սիրտի մեղքէն, որով աստուածային ներշնչանքը կ՚ըսէ անոր. «Դուն սիրտիդ մէջ ըսած էիր. “Երկինք պիտի ելլեմ ու իմ աթոռս Աստուծոյ աստղերէն վեր պիտի բարձրացնեմ...”: Բարձրելոյն պիտի նմանիմ» (Ես 14.13, 14): Այնքան մը, որ ան իր սիրտին մէջ ըսաւ այդ, այդքանը բաւարար էր, իր աստիճանի բարձրութենէն իյնալու»:

Այս հատուածը կարդալով պարզ կը դառնայ ուրեմն, որ անպայմանօրէն գործուած արարքը չէ, որ մեղք է, այլ՝ այդ արարքին մասին մտածելն անգամ մեղք կը համարուի եւ մարդս դատապարտութեան արժանի կը դարձնէ: Յիշենք Տէր Յիսուսի շնութեան մասին ըրած ուսուցումը, ուր կ՚ըսէ. «Լսեր էք որ ըսուած է. «Մի՛ շնար»։ Իսկ Ես կ՚ըսեմ ձեզի, թէ ո՛վ որ ցանկութեամբ նայի ոեւէ կնոջ՝ արդէն իսկ իր սիրտին մէջ շնութիւն ըրած կ՚ըլլայ անոր հետ։ Եթէ աջ աչքդ քեզ կը գայթակղեցնէ, հանէ եւ նետէ՛ զայն, որովհետեւ նախընտրելի է որ անդամներէդ մէկը կորսնցնես, քան թէ ամբողջ մարմինով դժոխք նետուիս։ Եթէ աջ ձեռքդ քեզ կը գայթակղեցնէ, կտրէ եւ նետէ՛ զայն, որովհետեւ նախընտրելի է որ անդամներէդ մէկը կորսնցնես, քան թէ ամբողջ մարմինով դժոխք ձգուիս» (Մտ 5.27-30): 

Մեղքը մեր սիրտէն ծնունդ կ՚առնէ եւ մեր Տիրոջ թելարդութիւնը այն է, որ միայն ծնունդ առնէ, անմիջապէս արմատախիլ ընենք, կտրենք զայն եւ մեզմէ հեռացնենք՝ ինչքան ալ դժուար ըլլայ այդ, քան թէ մարմնաւորում տանք այդ մեղքին ու մեր հոգին յաւիտենական պատիժի ենթարկենք:

ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ

Վաղարշապատ