ԵՒ ԴԱՐՁԵԱԼ ՍԻՐՈՅ ՄԱՍԻՆ

Ի՞նչու «դարձեալ սիրոյ մասին»։ Դարձեալ, քանի որ երբ ամէն ատեն սիրոյ մասին կը մտածենք եւ կը խօսինք, կ՚անդրադառնանք, որ երբ աւելի քան երկու հազար տարիէ ի վեր սիրոյ մասին կը մտածուի եւ կը խօսուի՝ կը նշանակէ, թէ տակաւին ամբողջութեամբ ըմբռնուած չէ՛ սիրոյ իմաստը մարդոց կողմէ։ Եւ ահաւասիկ, ա՛յս պատճառով է, որ յաճախ կ՚անդրադառնանք մտածել եւ խօսիլ սիրոյ վրայ։ Սիրոյ վրայ խորհրդածելու այս պարտաւորութիւնը, արդարեւ սիրոյ կարեւորութեան եւ անհրաժեշտութեան հետեւանքն է։

Սէրը, մինչդեռ կեանքի նախապատճառը եւ ամէն ինչի սկզբնակէ՛տն է։ Արարչագործութիւնը՝ ստեղծագործութիւնը գերագոյն Սիրոյ արդիւնք է. ապա ուրեմն սէրը՝ կեանքի սկիզբը, կեդրոնը եւ լրո՛ւմն է։

Սէրը՝ աստուածաբանական տեսակէտէ Աստուծոյ ճշմարիտ պատկերին ցոլացո՛ւմն է, քանի որ Աստուած Սէ՛ր է։ Իսկ մարդկային՝ սէր մարդուն իր նմանին հոգիին հետ ամբողջանալն է. քանի որ մարդ անկատար է, ապա ուրեմն պէտք ունի «ուրիշ»ի մը՝ իր նմանին, որ նոյնպէս անկատար է եւ ան ալ պահանջքը ունի «ուրիշ»ի մը՝ իր նմանին, որ ամբողջանայ եւ կատարեալ ըլլայ։

Ժողովրդական իմաստութիւնը կ՚ըսէ, թէ՝ մարդ մարդու հայելին է, մարդ, այս իմաստով միշտ կարօտ է իր նմանին՝ մարդո՛ւ։ Եւ դարձեալ կ՚ըսուի, թէ՝ երբ մարդ ցաւ կը զգայ իր իսկ մարմնին վրայ, այս կը նշանակէ, որ կ՚ապրի, կեանք ունի, իսկ մարդ երբ կը զգայ ուրիշին՝ իր նմանին ցաւը, այդ կը նշանակէ, թէ ինք «մա՛րդ» է։ Եւ ահաւասիկ, իսկական անկեղծ սէրը այդ զգացումին մէջ է։

Այսպէս ուրեմն, Աստուծոյ գերագոյն պատուէրն է Սէ՛րը։ «Մարդ» կոչումին անհրաժեշտ տարրը՝ նախապայմանը։ Պօղոս առաքեալ, Տիմոթէոսին ուղղեալ իր առաջին նամակին մէջ սապէս կ՚ըսէ. «Իսկ պատուիրանքին գլուխը սէրն է սուրբ սրտով եւ բարի խղճմտանքով եւ անկեղծ հաւատքով». (Ա ՏԻՄ. Ա 5)։

Ուստի, կեանքին նպատակը, իմաստը եւ միջոցն է Սէրը։ Բայց ինչպէս ամէն ճշմարիտ արժէքի, սիրոյ ալ կեղծը՝ անբնականը, յերիւրածոն հնարած է մարդ, դժբախտաբար, եւ երբեմն շատ դժուար է, նոյնիսկ անկարելի՝ զանազանել ճշմարիտ սէրը եւ սուտ, կեղծ սէրը իրարմէ։ Ուրեմն, սէրը պէտք է բխած ըլլայ զօրաւոր եւ անկեղծ հաւատքէ, անվարան յոյսէ՝ անարատ սրտէ եւ մաքուր խղճէ։

Արդարեւ, մարդ կ՚աշխատի եւ պէ՛տք է աշխատի Աստուծոյ եւ Անոր արարածներուն հանդէպ, որոնք իր նմաններն են, տածէ ճշմարիտ, անկեղծ սէր։

Անարատ, անկեղծ սիրտը կ՚ընթանայ մաքուր խղճով. խիղճը այն ներքին ձայնն է, որ Աստուծոյ կամքին արտայայտութիւնն է եւ կը համաձայնի Աստուծոյ մարդուն նկատմամբ նախախնամութեան։ Բայց խիղճը՝ Աստուծոյ ձայնը լսելու համար մարդ պէտք է ունենայ զօրաւոր եւ աներկբայ հաւատք։ Հաւա՛տք, քանի որ հաւատքը կ՚ենթադրէ վստահութիւն եւ հաստատ, ստոյգ համոզում։ Հաւատքը՝ Աստուծոյ եւ մարդուն ինքն իր վրայ ունեցած անխախտ, անտարակոյս եւ տեւական համոզումը եւ ամուր վստահութիւնն է։

Աստուծոյ պատուէրն է՝ իրար սիրել. սէրը հիմն է հաւատքին եւ յոյսին, քանի որ ամէն զգացումի սկիզբն է սէրը։ Աստուծոյ պատուէրները եւ խօսքերը մակերեսային արտայայտութիւններ չե՛ն, այլ խորութիւն եւ բարձրութիւն ունին։

Այս կէտին մարգարէներուն եւ Յիսուսի տարբերութիւնը սկզբնապէս սա է՝ որ մարգարէներ Աստուծոյ խօսքը փոխանցեցին մարդուն, այլ Յիսուս ուղղակի՛ եւ Աստուծոյ յայտնութիւնն է։ Այս իմաստով, մարդ պէտք է սիրոյ նպատակով միջոցներ որոնէ՝ Յիսուսի՝ Աստուծոյ յայտնութեան վկայելու համար։

Ասոր համար անհրաժեշտ է ապրիլ եւ վարուիլ անկեղծ, անարատութեամբ՝ մաքուր սրտով եւ հանդարտ խղճով։ Եւ այն ատեն մարդ կրնայ հասնիլ ճշմարտութեան եւ ծանօթանալ ճշմարիտ սիրոյ՝ ժպտելով կեանքին։ Ասիկա է մեծագոյն առաքինութիւնը։ Այն՝ որ ըմբռնած է ճշմարիտ եւ անկեղծ սիրոյ իմաստը՝ առաքինի է եւ հաւատարիմ՝ իր «մարդ» կոչումին…

Արդարեւ, քրիստոնեաներուն ընկերային պարտականութիւնն է իւրաքանչիւր մարդու մէջ յարգել եւ արթնցնել սէրը՝ ճշմարիտին, բարիին եւ գեղեցիկին։ Սուրբ Օգոստինոս Աւրելիոս կ՚ըսէ. «Ճշմարտութեան սէրը կ՚որոնէ սուրբ ժամանցը, իսկ սիրոյ անհրաժեշտութիւնը կ՚ընդունի արդար աշխատանքը»։ Յիսուս Քրիստոսի մէջ Աստուծոյ ճշմարտութիւնը ամբողջովին յայտնուեցաւ։ Յիսուս Իր աշակերտներուն կ՚ուսուցանէ ճշմարտութեան անպայմանաւոր անկեղծ սէրը…

Love! you are my destiny, you are my happiness.

Սէ՛ր, դուն ճակատագիրս ես, դուն երջանկութիւնս ես…

Եւ իրապէ՛ս եթէ կայ «ճակատագիր», ատիկա սէ՛րն է եւ եթէ կայ երջանկութիւն, ան ալ սէ՛րն է, ճշմարիտ, անկեղծ քրիստոսաւանդ երջանկաբեր սէ՛րը…

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Յունուար 23, 2025, Իսթանպուլ