Ե՞ՐԲ ՊԻՏԻ ԵՐԹԱՆՔ ԵՐԿԻՆՔ

-Մայրի՛կ, երբ ես մեծնամ դուն պիտի պզտիկնա՞ս:

-Այո՛, Զաւէն:

-Իսկ քու մասին ո՞վ հոգ պիտի տանի:

-Դուն,- առանց վարանելու պատասխանեցի:

-Սակայն ես կաթիկ չունիմ: Ինչպէ՞ս քեզ պիտի կերակրեմ...- խիստ մտահոգ հարցուց ան:

Մանուկներու աշխարհը շատ հետաքրքրական է, ջերմ ու բարի: Անոնց հոգիները կը նմանին ճերմակ թուղթի, որու վրայ կը խզբզէ իւրաքանչիւր ընտանիք:

Զաւէնիկի գլուխին մէջ կուտակուած անթիւ ու անհամար հարցերը կը սպասեն սպառիչ պատասխաններու: Վերջերս ան հետաքրքրուած է մահի մասին խօսակցութիւններով.

-Մամա, երբ մարդիկ շատ կը մեծնան, երկի՞նք կ՚երթան:

-Այո՛, Զաւէն:

-Մամա, դուն ե՞րբ երկինք պիտի երթաս:

-Երբ շատ-շատ մեծ ըլլամ:

-Պապա՞ն ալ:

-Այո՛:

-Ո՛չ, ես չեմ ուզեր դուք երկինք երթաք,- յանկարծ կը սկսի լալ Զաւէնը:

Որոշ ժամանակ անց հարցերը կը շարունակուին.

-Մամա, տատիկը ե՞րբ պիտի երթայ երկինք:

-Երբ շատ-շատ մեծ ըլլայ:

-Ո՛չ, չեմ ուզեր,- կը բարկանայ Զաւէն:

-Եթէ չես ուզեր, ուրեմն պիտի չերթայ: Զաւէն կ՚աղաչեմ այս նիւթի մասին մի՛ խորհիր: Եկուր աւելի գեղեցիկ բաներու մասին խօսինք:

-Մամա, երեխաները երկինք չեն երթա՞ր... Երեխաներու մայրիկներն ու հայրիկները երկինք չե՞ն երթար: Մինակ մեծ հայրիկներն ու մեծ մայրիկները կ՚երթա՞ն:

-Իրաւացի ես, պզտիկները երկինք չեն երթար: Մինակ շատ մեծերը կ՚երթան:

Կը թուի, թէ բոլոր հարցերը տրուեցան, այս նիւթը գոցուեցաւ: Սակայն հետզհետէ զայն աւելի շատ կը հետաքրքրէ իմ հինգամեայ փոքրիկ ինչո՞ւիկին:

-Մայրի՛կ, Զաւէն պապիկն ու Իզապելլա տատիկը հիմա երկինքի մէ՞ջ են:

-Այո՛:

-Իսկ անոնք ինչպէ՞ս բարձրացան երկինք, աչքերը բա՞ց, թէ՞ գոց:

-Գոց աչքերով:

-Մամա, ե՞ս ալ իմ աչքերը գոց պիտի երթամ երկինք:

-Այո՛, Զաւէն:

-Իսկ ես ե՞րբ պիտի երթամ երկինք:

-Զաւէն, գոցէ՛ այս նիւթը, այլեւս նեղուեցայ:

-Չեմ ուզեր: Իմ հարցին պատասխանէ. ե՞րբ պիտի երթամ երկինք:

-Երբ շատ-շատ մեծ ըլլաս,- զգուշօրէն պատասխանեցի: Զաւէնը սկսաւ պոռալ ու լալ: 

-Ես չեմ ուզեր երկինք երթալ: Ես կ՚ուզեմ միշտ քեզի հետ մնալ:

Այս վիճակը զիս անհանգստացնել սկսաւ: Չէի գիտեր, ինչպէս ճիշդ պատասխանել անոր հարցումներուն, որպէսզի յանկարծ չվնասեմ անոր փխրուն հոգին:

-Զաւէն, անանկ բաներ մի՛ խորհիր հոգիս: Դուն միշտ մեզի հետ պիտի ըլլաս: Ես քեզ երբեք պիտի չձգեմ:

Քանի մը ժամ անց հարցերը կ՚ըլլան շարունակելի.

-Իսկ Զաւէն մեծ հայրիկը ո՞ր երկինքի մէջ կը գտնուի, Հայաստանի՞, թէ՞ Արցախի:

Հետաքրքրական հարցում մը, որու մասին մինչեւ այսօր չէի խորհած: Յիրաւի, արդեօք երկինքն ալ երկիրներու պէս մասնատած են, թէ երկինքը մէկ հատ է: Ասոր պատասխանը ես չեմ գիտեր: Իմ պատասխանը եղաւ.

-Հայաստանի երկինքի մէջ:

-Մայրիկ, իսկ երկինք ինչպէ՞ս կ՚երթան, օդակայանէ՞ն, ճամպրուկ մըն ալ մեզի հետ պիտի առնենք...

Գրեթէ տասն օր ես ստիպուած էի պատասխանել երկինք երթալու մասին Զաւէնի հարցումներուն: Սպասենք յաջորդիւ հարցումներուն: Հետաքրքրական է, արդեօք յաջորդ նիւթը ո՞րը պիտի ըլլայ: 

ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ

Երեւան