ԵՂԲԱՅՐԱՍԻՐՈՒԹԵԱՆ ՄԱՍԻՆ

Մարդասիրութիւն, եղբայրասիրութիւն, զիրար սիրել, աստուածսիրութիւն, այս բոլորը ներկայ մարդուն համար յաճախ անիմաստ եւ ժամանակավրէպ բաներու վերածուած են, եւ այս «սիրութիւն»ներուն փոխարէն մարդուն էութեան մէջ խորապէս սկսած է արմատաւորուիլ եսասիրութիւնը: 

Եսասիրութիւնը ախտ մըն է, որով երբ մարդ վարակուի, կամաց-կամաց կը սկսի իր մարդկութենէն պարպուիլ: Իսկ երբ մարդ իր մարդկութենէն պարպուի, ապա մերժած կ՚ըլլայ Աստուծոյ պատկերն ու նմանութիւնը՝ ինչ բանի համաձայն ստեղծուեցաւ: 

Աստուած եթէ միայն Ինքզինք սիրէր, շատ հաւանաբար այս տիեզերքը, արարչութիւնը ամբողջ, մենք՝ մարդիկս գոյութիւն չունենայինք: Սակայն, պարագան ճիշդ հակառակն է, որովհետեւ այս ամբողջը Աստուծոյ սիրոյ արդիւնքն են, այսինքն՝ տիեզերքը, արարչութիւնը եւ մենք՝ մարդիկս: Աւելին, մենք՝ մարդիկս մեր անհնազանդութեան պատճառով մեղքը սիրեցինք եւ Աստուծմէ հեռացանք, սակայն Աստուած «ա՛յնքան սիրեց աշխարհը, որ մինչեւ իսկ Իր Միածին Որդին տուաւ, որպէսզի Անոր հաւատացողը չկորսուի, այլ յաւիտենական կեանք ունենայ» (Յհ 3.16):

Արդարեւ, մարդը կոչուած է Աստուծոյ նմանելու, այսինքն՝ առանց նախապայմաններու սիրելու. սիրելո՛ւ բոլորը անխտիր: Մեր զիրար սիրելով մենք մեզ ա՛լ աւելի սիրելի կը դարձնենք Աստուծոյ, իրարու վշտակից ըլլալով ա՛լ աւելի կը մօտենանք Աստուծոյ, իսկ երբ զիրար չենք սիրեր ու վշտակից չենք դառնար իրարու վիշտին, ապա Աստուծոյ բարկութիւնը մեր վրայ կը բերենք: 

Մեր Եկեղեցւոյ վարդապետներէն՝ Սարգիս Շնորհալին կը գրէ. «Չկայ բան մը, որ մարդուն այնպէս սիրելի դարձնէ Աստուծոյ, ինչպէս ընկերոջ ցաւերը իրը համարելը, ինքզինք նոյն վիշտերուն մէջ տեսնելը եւ վշտացածին այդպէս կարեկցիլը։ Եւ չկայ բան մը, որ մարդուն այնպէս ատելի դարձնէ Աստուծոյ, ինչպէս ընկերոջ նեղութեան մէջ տեսնելով՝ անտեսելը»:

Սիրենք զիրար, իրարու վիշտին ու ցաւին՝ վշտակից ու ցաւակից ըլլանք, կարեկցինք մէկս միւսին, որպէսզի այդպիսով Աստուծոյ օրհնութեան եւ գթառատ սիրոյն արժանանանք: Միւս կողմէ, միշտ յշենք, որ եթէ մեր նման նեղութեան մէջ տեսնելով անտեսենք զինք, անոր վիշտին ու ցաւին՝ վշտակից ու ցաւակից չըլլանք, ապա այդպիսով Աստուծոյ աչքին ատելի կը դառնանք: 

Յիշենք, որ Տէր Յիսուս եւս պատուիրեց մեզի աստուածասէր ու եղբայրասէր ըլլալ, ըսելով. «Սիրէ՛ քու Տէր Աստուածդ ամբողջ սիրտովդ, ամբողջ հոգիովդ եւ ամբողջ միտքովդ» եւ՝ «սիրէ՛ ընկերդ քու անձիդ պէս» (Մտ 22.37, 39):

ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ

Վաղարշապատ