Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ցաւերով, վիշտերով, տառապանքներով լեցուն այս կեանքին մէջ ո՜վ կարօտը չի զգար զուարթ եւ ժպտուն կեանքի մը։ Կեանքը միշտ ունի ելեւէջներ՝ երբեմն կը բարձրանայ, երբեմն կ՚իջնէ, երբեմն կը ժպտի, երբեմն ցոյց կու տայ իր խոժոռ, մռայլ դէմքը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մանկական յիշատակները մարդուս ամենաթանկագին հարստութի՛ւնն է։ Մանկական անմեղ, մաքուր, անաղարտ եւ անշահախնդիր զգացումները երբ հետզհետէ կը փոխուին, կը վատթարանան, մարդ կ՚ուզէ ետ նայիլ՝ մանկութեան այն անմեղ շրջաններուն եւ կը փնտռէ այն օրերը՝ ապահով, անվտանգ, ամէն չար դիտաւորութիւններէ, կեղծիքէ եւ նենգամտութենէ հեռո՛ւ այն օրերը, որոնք այլեւս շատ փոխուած, եւ իրենց տեղը թողած են նենգութեան, խարդախութեան, խորամանկութեան եւ երկերեսութեան։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

27 Յունուար Շաբաթ օր Սուրբ Սարգիսի յիշատակի տօնն է։ Այս տօնին կը յիշուին նաեւ իր որդին՝ Մարտիրոսը եւ տասնչորս զինուորները։ Սուրբ Սարգիս զօրավար մըն էր, ծնած՝ քրիստոնեայ ընտանիքէ, Կապադովկիայի՝ Քամիրքի շրջանին մէջ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Երբ կը խօսուի հացին Խորհուրդին մասին, կարելի չէ անտեսել մեր ազնիւ բարեկամ՝ բանաստեղծ եւ գրագէտ, ուսուցիչ Տոց. Տքթ. Վարդ Շիկահերի երկու յօդուածները՝ «Հացի ծառեր», «Հացապտղի» եւ «Կաթի ծառեր»ը՝ որոնք հրատարակուած եւ մաս են կազմած իր «Նոյն արեւուն տակ», 1996, գիրքին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Ես եմ եր­կին­քէն ի­ջած կեն­դա­նի հա­ցը», (ՅՈՀՎ. Զ 51), կ՚ը­սէ Յի­սուս, ակ­նար­կե­լով յա­ւի­տե­նա­կան այն կեան­քին, որ կա­րե­լի պի­տի ըլ­լայ հաս­նիլ միա՛յն կեան­քի հա­ցէն ճա­շա­կու­մով։ Եւ այս կը նշա­նա­կէ՝ թէ հա­ցը խորհր­դա­նիշն է կեան­քին, եւ թէ հա­ցը հա­մա­զօր է կեան­քի։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Պօղոս առաքեալ, կորնթացիներուն գրած իր առաջին նամակին մէջ կ՚ըսէ. «Սէրը անվախճա՛ն է», (Ա ԿՈՐՆԹ. ԺԳ 8)։ Այս խօսքով կը մատնանշուի այն ճշմարտութեան, թէ՝ ննջեցեալները երբեք բաժնուած չեն ապրողներէն եւ մեզ՝ ապրողներուն համար պարտականութի՛ւն է հոգեպէս ապրիլ անոնց հետ։ Քանի որ սէրը անվախճան է, ապա ուրեմն մահն իսկ չի կրնար արգելք մը ըլլալ սիրոյ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ընտանիքը՝ ընկերութեան հի՛մքն է. եթէ ընտանիքը ամուր հիմերու վրայ է հաստատուած, ընկերութիւնն ալ, եւ անշուշտ, ամբողջ մարդկային մեծ ընտանիքն ալ հաստատ հիմերու վրայ կը գոյապահպանուի եւ կը գոյատեւէ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ, իր ամ­բողջ կեան­քի ըն­թաց­քին, իր նման­նե­րուն հետ փոխ­յա­րա­բե­րու­թիւն­ներ կ՚ու­նե­նայ, եւ այս փոխ­յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րու մէջ կը շար­ժի եւ կ՚ար­տա­յայ­տուի զա­նա­զան զգա­ցում­նե­րու ազ­դե­ցու­թեամբ։
Ար­դա­րեւ, մարդ­կա­յին փոխ­յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րը կ՚ըն­թա­նան զգա­ցում­նե­րու ար­տա­յայ­տու­թեան ստեղ­ծած ըն­թաց­քին մէջ։ Այլ խօս­քով՝ մար­դուս ամ­բողջ ըն­կե­րա­յին, հա­սա­րա­կա­կան կեան­քը կա­խում ու­նի իր զգա­ցում­նե­րուն ար­տա­յայ­տու­թեան կերպ­էն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Ա­սոտ­ւած սէր է։ Ով որ սի­րոյ մէջ կը մնայ՝ ա­նի­կա Աս­տու­ծոյ միա­ցած կը մնայ եւ Աս­տուած ալ՝ ի­րեն միա­ցած», (Ա ՅՈՎՀ. Դ 16)։­
Ար­դա­րեւ, այն որ զԱս­տուած կը սի­րէ, կը սի­րէ նաեւ իր նմա­նը՝ մա՛ր­դը, քա­նի որ աստուա­ծա­յին սէ­րը կը յայտ­նուի մար­դա­սի­րու­թեամբ՝ եղ­բայր­սի­րու­թեա՛մբ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդիկ ընդհանրապէս կը դժուարանան խօսելու կամ գրելու, երբ խօսելիք կամ գրելիք որեւէ նիւթ չունին։ Բայց կայ պարագայ մը նաեւ, որ խօսիլը կամ գրելը կը դժուարացնէ եւ կամ կը դանդաղեցնէ՝ վարանումի կամ տարակուսանքի կը մատնէ մարդս. այն է՝ երբ մարդ ըսելիք կամ գրելիք շա՜տ բան ունի, եւ կը խորհի, թէ ո՛ր մէկէն սկսի, եւ ո՛ր մէկը չմոռնայ ըսելու կամ գրելու։ Ո՛ր ծայրէն սկսի։