Հոգե-մտաւոր

ԱՍՏՈՒԱԾ ԿԸ ԽՕՍԻ ՄԵԶԻ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Աս­տուած մի՛շտ կը խօ­սի մե­զի հետ, բայց քի­չեր կ՚անդ­րա­դառ­նան այդ աս­տուա­ծա­յին խօս­քին եւ քի­չեր կը լսեն զԱյն։ Ե­րա­նի՜ այն «քիչ»ե­րուն՝ որ կ՚անդ­րա­դառ­նան Աս­տու­ծոյ խօս­քին ու կը լսեն զայն։

ՆՈՐ ԿՏԱԿԱՐԱՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Միեւ­նոյն յու­նա­րէն բա­ռը կը նշա­նա­կէ թէ՛ «ուխտ» եւ թէ «կտակ»։ Այն նոր ու վերջ­նա­կան ուխ­տը՝ զոր Աս­տուած ը­րաւ մար­դոց հետ, կտա­կի մը յատ­կու­թիւ­նը ստա­ցաւ, կտա­կա­րա­րին մա­հուամ­բը, եւ այս­պէս այն քսան եւ եօթ գրու­թիւն­նե­րը՝ ո­րոնք ա­նոր նուի­րա­կան վա­ւե­րա­գիր­նե­րը կը հա­մա­րուին, «Նոր Կտա­կա­րան» ա­նու­նը ստա­ցան։

ԴԱՏԵԼ ԵՒ ԴԱՏԱՊԱՐՏԵԼ

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ու­րի­շը դա­տե­լու ե՛ւ դա­տա­պար­տե­լու ա­րար­քը՝ զայն ինք­նա­պաշտ­պա­նու­թեան կը մղէ եւ են­թա­կան ան­գի­տակ­ցա­բար կը յա­մա­ռի իր սխա­լին մէջ։ Ուս­տի դա­տե­լու եւ դա­տա­պար­տե­լու ա­րար­քը պէտք է ար­դար եւ ի­րա­ւա­ցի ըլ­լայ՝ որ­պէս­զի ա­ռիթ մը չներ­կա­յա­նայ են­թա­կա­յին, իր սխա­լին մէջ յա­մա­ռե­լու։

ՄԵՐ ՈՍԿԵՏԱՌ ԱՅԲՈՒԲԵՆԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ի՜նչ­պէս ա­նուա­նել մեր այ­բու­բե­նը՝ աս­տուա­ծա­տո՞ւր, ոս­կե­տա՞ռ, թէ՝ ան­գի՛ն։ Ի՛նչ­պէս ա­նուա­նել ան, յայտ­նի եւ յստակ է, որ թան­կա­գին գանձ մըն է այ­բու­բե­նը։ Ար­ժէք մը՝ որ հետզ­հե­տէ կ՚ա­ւել­նայ, կը բար­դուի ար­ժէ­քը գիտ­ցող, ար­ժէ­քա­ւոր միտ­քե­րու եւ հո­գի­նե­րու մէջ։

ԿՐՕՆԱԿԱՆ ԱՆՏԱՐԲԵՐՈՒԹԻՒՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ան­տար­բե­րու­թիւ­նը ընդ­հան­րա­պէս, ար­գելք մըն է կեան­քին բնա­կան ըն­թաց­քին՝ որ կը դժուա­րաց­նէ ա­նոր ար­դիւ­նա­ւո­րու­թեան պայ­ման­նե­րը։ Ա­մէն մար­զի մէջ ժխտա­կան ազ­դե­ցու­թիւն կը գոր­ծէ ան­տար­բե­րու­թիւ­նը։

ՓԱՌԱՄՈԼՈՒԹԵԱՆ ԱԽՏԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Փա­ռա­մո­լու­թիւ­նը ան­հա­տա­կան «ախտ» մըն է ըն­կե­րա­յին կեան­քին մէջ՝ որ կը վնա­սէ թէ՛ ան­հա­տին եւ թէ հա­ւա­քա­կա­նու­թեան։ Փա­ռա­մո­լու­թիւ­նը կը վնա­սէ, քա­նի որ որ­քան ախտ, նոյն­քան ալ ինք­նա­խա­բէու­թիւն է, եւ ինք­նա­խա­բէու­թիւ­նը ո­րե­ւէ օ­գուտ չի ներ­կա­յաց­ներ մար­դուն, ե­թէ ոչ՝ վնա՛ս։

ՏԵՍԱՆԵԼԻՆ ԵՒ ԼՍԵԼԻՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կան ի­րեր ու ի­րո­ղու­թիւն­ներ՝ որ թէ՛ տե­սա­նե­լի են եւ թէ լսե­լի։ Եւ թէ՛ լսե­լի, թէ՛ տե­սա­նե­լի իր կամ ի­րո­ղու­թիւ­նը ա­ւե­լի տպա­ւո­րիչ կ՚ըլ­լայ մար­դուն, քան միայն տե­սա­նե­լին կամ միայն լսե­լին։ Զոր օ­րի­նակ՝ ծո­վը։ Ծո­վը տե­սա­նե­լի է, բայց նաեւ լսե­լի՛։

ԵԿԵՂԵՑԱԿԱՆ ԻՐԱՒՈՒՆՔ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ե­կե­ղե­ցա­կան ի­րա­ւուն­քը ու­նի իր յա­տուկ ի­րա­ւա­կան դրու­թիւ­նը որ­պէս ընդ­հա­նուր եւ տիե­զե­րա­կան ի­րա­ւա­կան ամ­բող­ջա­կան դրու­թեան մէկ մա­սը։ Ար­դա­րեւ ի­րա­ւա­կան դրու­թիւն­ներ սկզբուն­քով ամ­բողջ մը կը կազ­մեն, բայց հաս­տա­տու­թեան նկա­րագ­րի հա­մե­մա­տու­թեամբ եւ հաս­տա­տու­թեան յատ­կու­թիւն­նե­րուն հա­մա­ձայն մաս­նա­կի տար­բե­րու­թիւն­ներ կը յայտ­նուին։

Էջեր