ԽՈՐՀՈՒՐԴ ՄԵԾ ԵՒ ՍՔԱՆՉԵԼԻ՜

Սուրբ Ծննդեան տօնին՝ Խորենացիին գողտրիկ երգը կը հնչէ մեր ականջներուն. «Խորհուրդ մեծ եւ սքանչելի՜, որ յայսմ աւուր յայտնեցաւ»։

Արդարեւ, ասիկա Յաւիտենական Մանուկին ծննդեան աւետիսն է, որ պիտի շարունակէ հնչել դա՜րէ դար։ Խորհուրդ մըն է Յաւիտենական Մանուկին ծնունդը։

«Արեւելք»՝ այդ խորհրդաւոր երկրամասը, ծնունդ տուած է մեծամեծ ինքնակալութիւններու, օրրանը եղած է ա՜յնչափ քաղաքակրթութիւններու ծագման։ Անոր սահմանը կ՚երկարի Ասիայի առաջակողմէն եւ կը հասնի մինչեւ ծայրագոյն երկիրներու վերջին սահմանակէտը։ Արեւելքի երկիրներէն՝ Պարսիկներու անհո՜ւն դաշտագետիններուն եւ իր մօտաւոր երկիրներուն մէջ այդ հին ժամանակները տիրող կրօնքն էր զրադաշտականութիւնը, որուն վարդապետները կ՚անուանուէին Մոգեր։

Իշխանական գործերու մէջ ալ յառաջադէմ էին Մոգերը, ինչպէս որ մտաւոր գործերու մէջ կ՚առաջնորդէին ժողովուրդներուն։ Մոգութեամբ ծաղկած այդ երկիրներէն մէկին մէջ՝ նոյն ժամանակները կ՚ապրէին երեք իշխան մոգեր, որոնց անունները քրիստոնեայ աւանդութիւնը կ՚ըսէ, թէ Մելքոն, Գասպար եւ Պաղտասար էին։

Այդ մոգերը բարի էին, կը ճանչնային տիեզերքի ստեղծողը եւ իրենց հոգիները ծանօթ էին Աստուածութեան։ Ազնիւ նկարագրի տէր էին, մոգութեան յարակից թիւր գաղափարները իրենց հարցասէր մտքին առջեւ քննելի էին։

Ճշմարտութիւնը կը խուզարկէին անոնք, այդ բանը անոնց մտքին սեւեռեալ նպատակակէտն էր։

Գիշերները երբ խաղաղ լռութեան մէջ իրենց աչքերը կը յառէին աստեղազարդ երկինքին եւ խոր յափշտակութեան մէջ կ՚ընկղմէին, կը փառաբանէին անբաւութեան Արարիչը։

Լո՜յս կը խնդրէին անոնք Ստեղծողէն, որպէսզի գտնեն Ճշմարտութիւնը, իրենց հոգիին ծարաւը յագեցնել կ՚աղերսէին Ամենակարողէն։

Անոնք լսեր էին շատ պատկառելի աւանդութիւն մը՝ որ կու գար Հրէաստանէն, թէ Աստուածութիւնը խոստացած էր ծագեցնել մասնաւոր «Աստղ» մը. «Ծագեսցէ աստղ Յակոբայ». այդ Աստղին ծագումն էր, որ կը փնտռէին երկինքի լուսաւորութեանը մէջ՝ Լոյս մը որ լուսաւորութեան ակը եւ աղբիւրն էր…

Եւ օր մը յանկարծ նշմարեցին երկինքի վրայ նորանշան աստղ մը՝ որուն շողարձակ լոյսը կը խտտղէր իրենց աչքերը։ Այդ «նոր աստղ»ին լոյսը չէ՛ր նմաներ Արուսեակին մեղմահոսան լոյսին եւ կարմիր Հրատին բոսորագեղ պայծառութեան։

Անիկա բոլորովին աննման էր Լուսնթագի ցոլքերուն, ոչ ալ Բոյլքի եւ Եօթնաղբարի համաստեղութեան զարմանալի եւ հրաշալի՜ երեւոյթները կը նշմարուէին անոր վրայ, հապա բոլորովին նորանշան էր այդ յանկարծ ծագող աստղին դիրքը։

Գիսաւոր աստղերու տարօրինակութիւններն ալ անզօր, աննշան կը մնային բացատրել այս երեւոյթը։

Նոր ուրախութիւն մը վերապահուած էր իրենց. երբ ճամբայ ինկան, տեսան, որ երկինքի նորածագ աստղը իրենց առջեւէն կը քալէր։

Այո՛, ամէն մարդ որ հաւատք ունի, մոգերուն պէս Աստուծոյ վրայ, որ ճամբայ կ՚ելլէ յուսով լեցուած եւ սիրով բոցավառ, հոգիի աչքերովը ամէն ատեն պիտի տեսնէ աստղ մը՝ Անոր աստղը, որ զինք պիտի առաջնորդէ դէպի բարութեան երկիրը՝ դէպի ճշմարտութեան ճանաչումը։

Երանի՜ այս մոգերուն՝ որոնք այդպէս խորունկ հաւատք ունէին իրենց հոգիին խորը, եւ երանի՜ այն բոլորին, որ այս հաւատքը կը զգան անկեղծ եւ սրտովին։

Տարի տեւեց մոգերու ճամբորդութիւնը. պուտ մը հաւատքը կարող է լեռները սասանեցնել։

Մոգերու զարմանքը մեծ եղաւ, երբ կոխեցին քաղաքին դրան շեմքին վրայ, աստղը որ զիրենք առաջնորդած էր մինչեւ հոս՝ աներեւութացաւ։

Յաւիտենական Մանուկը կը սրբագրէր աշխարհի բոլոր կարգը եւ սարքը։ Նախ հովիւները, ապա իշխան մոգերը, միամիտ հաւատացեալը շա՜տ աւելի կանուխ պիտի տեսնէր Ճշմարտութիւնը, մինչդեռ գիտնականը տարի՜ներով ճամբորդելէ վերջ պիտի հասնէր Անոր օրօրոցին քով։

Բարոյական աշխարհի յեղաշրջումը կը սկսէր նորածին Մանուկը՝ որուն առջեւ բոլոր դարերը եւ ազգեր պիտի ծնրադրէին։

Երջանիկ մոգեր նուէր բերեր են Անոր, հապա մենք ինչե՞ր պէտք է բերենք այս հրաշալի՜ Սուրբ Ծննդեան տօնին՝ երբ կը տօնենք Անոր հրաշափառ ծննդեան տարեդարձը, բերե՛նք սիրելի՜ներ, մենք ալ մեր միտքի անդրդուելի համոզումը, մեր հոգիի բոլոր յոյսերը եւ յոյզերը, եւ մեր սրտին ամբողջ սէրը, եւ սիրայօժար մատուցանենք մանկացեալ Աստուծոյ մեր կամքի բուրվառովը, քանի որ Անիկա է արքաներու արքան, որ անճառելի խոնարհութեամբ եւ համեստութեամբ հաճեցաւ տաղաւարիլ մեր մէջ։

Գիտութեան այդ իշխաններ, մոգեր ի՜նչ պանծալի դասեր կու տան մեզի. այս դասերը սերտենք, անոնց նման խոնարհաբար, համեստութեամբ հնազանդինք Աստուածային հրամաններուն։ Չյոխորտանք մեր տկար միտքովը Աւետարանին հրատարակած ճշմարտութեան դէմ, այլ նմանինք Բեթղեհէմի մէջ ծնած Մանուկ-թագաւորին առջեւ՝ որուն մէջ ծածկուած են իմաստութեան եւ գիտութեան գանձեր։

Հոգեւոր աչքով ակնարկ մը նետենք մսուրին։ Մանուկ Յիսուսը Աստուածամայր Մարիամի գիրկը՝ ատաղձագործ Յովսէփն ալ քովը կանգնած։ Աստուծոյ Խօսքը իրաւամբ ճիշդ է. «Արեւելքէն եւ Արեւմուտքէն, Հիւսիսէն եւ Հարաւէն մարդիկ պիտի գան եւ Աստուծոյ թագաւորութեան մէջ բազմին…»։

Երկինքի մէջ պարզուած տեսարանը շա՜տ աւելի խրախճանքի, ուրախութեան եւ տօնախմբութեան առիթ մը պիտի ըլլայ յաւիտենական ժամանակամիջոցի մը մէջ, Բեթղեհէմի մէջ ծնող Արքաներու Արքային եւ բոլոր սուրբերուն ներկայութեան։

Երանի՜ անոնց, որոնք Բեթղեհէմի մէջ ծնող Յիսուս Մանուկին հաւատքով, Անոր հաւատալով իրենց փրկութիւնը ապահոված են։ Անոր թագաւորութեանը չկա՛յ վախճան։ Մոգերուն հետ երկրպագենք եւ փառաւորենք զԱյն, որովհետեւ փառքերու տէ՛րն է Ան…

Գովաբանենք Անոր հրաշափառ ծնունդը։

Շնորհաւոր Սուրբ Ծննդեան տօն…

ՄԱՇՏՈՑ ՔՀՆՅ. ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Դեկտեմբեր 18, 2024, Իսթանպուլ