ԿԱՐԱՒԱՆՆԵՐՈՒ ՓՈՇԻՆ (Բ.)

Մի՛ սոսկաք մեզմէ, 
Ով այս անապատին բնակիչները, 
Մենք ոչ մէկ երգ կ՚երգենք, 
Մենք ձեզի, 
Անգամ մը եւս, 
Մարգարէ մը չենք առաքեր: 
Ասոնք ձեր կուռքերն են, 
Երկրպագեցէք, 
Ինչպէս որ կ՚ուզէք, 
Կերէք արմաւը, 
Կերէք մեր անունները:

Մենք չենք եկած մնալու, 
Մենք չենք անցնիր վերադառնալու, 
Բայց հովերը սխալմամբ մեզ 
Ձեր շրջանը նետեցին, 
Խողխողեցէք զանոնք 
Ժանգոտած սուրերով, 
Եւ հսկեցէք ձեր կիները 
Փիւնիկի թռչնակէն, 
Որ մեր մարմիններուն մէջ է: 

Աւազը պահեցէք խոտէն, 
Որ մեր հնչիւններէն 
Կ՚իյնայ սխալմամբ ձեր վրայ: 
Հսկեցէք ձեր արմաւենին 
Մեր սաւառնող ստուերէն 
Եւ մոռցէք մեզ, 
Ապա, հանգիստ քնացէք:

Մենք մոռացութեան կը պատկանինք:
Եկանք զոհեր մատուցելու աստուծոյ մը, 
Որ մեր վրանէն փախաւ եւ անհետացաւ, 
Երբ ելանք իրեն համար կրակ վառելու:

Մենք մոռացութեան կը պատկանինք:
Երբ գետին մօտեցանք, 
Զայն մեղեդային 
Ձեռքի մը պէս գրկեցինք:
Երբ արտ հասանք, 
Պարզեցինք զայն մեղեդիին: 

Ամէն ձայն ժայռ մը կը փորէ - Մենք.
Ամէն սրինգ իր էգը չի գտներ -  Մենք.
Ամէն երազ չի գտներ իր առաջին երազողը - Մենք:

Մենք մոռացութեան 
Հանրապետութիւնն ենք,
Չենք ելլեր,
Մոռացութեան կը պատկանինք:

ԱՆԻ ԲՐԴՈՅԵԱՆ-ՂԱԶԱՐԵԱՆ

Երեւան