Հարթակ

Վերականգնում

ՅԱԿՈԲ ՄԻՔԱՅԷԼԵԱՆ

Հալէպի լուրերը եթէ յաճախ յուսահատական են կենցաղային պայմաններու անփառունակ վիճակին պատճառով, միւս կողմէ՝ յուսադրիչ են եւ ուրախացնող, որ մեր մշակութային կեանքը բնաւ դադար չառաւ ի հեճուկս համատարած դժբախտութեանց, իսկ պատերազմէն վնասուած կարգ մը ազգային կառոյցներ, տարիներ ամայացած մնալէ ետք, սկսած են երկրորդ կեանքով մը ապրելու, ինչպէս, օրինակ՝ Ս. Գէորգ եկեղեցին, Ազգային Քարէն Եփփէ ճեմարանը, Ս. Քառասնից Մանկանց մայր եկեղեցին, Ազգային գերեզմանատունը:

Միջազգային Ահաբեկչութիւն Եւ Կենսոլորտի Ջերմացում

Անցեալ շաբաթ երկու իրադարձութիւններ գրաւեցին միջազգային հանրութեան ուշադրութիւնը. առաջինը՝ նախագահ Թրամփի որոշումն էր, որով ետ կը քաշէր Ամերիկայի Միացեալ Նահանգներու ստորագրութիւնը կենսոլորտի ջերմացման դէմ պայքարի՝ Փարիզի պատմական համաձայնութենէն, եւ երկրորդը՝ շաբաթավերջին Լոնտոնի ոճրափորձերու շարքը՝ ծայրայեղ իսլամապաշտներու կողմէ:

Պատ­ճառ­նե­րը, Ո­րոնք Թոյլ Չեն Տար Այ­լեւս Ա­նա­նուն Ըլ­լա­լու

ՆԱ­ՐԷ ԳԱ­ԼԵՄ­ՔԷ­ՐԵԱՆ

Այսօրուան աշխոյժ, գերարագ եւ լայնատարած հաղորդակցութեան աշխարհին մէջ հետզհետէ աւելի եւ աւելի դժուար կը դառնայ ոեւէ անձի համար իր մտերմիկ առանձնութիւնը պահպանելը: Արդեօք այժմ ժամանա՞կն է ընդհանրապէս հրաժարելու այդ գաղափարէն:

ԱՐԱՄ ՄԱԼԵԱՆ. «ՀԻՄՆԱԴՐԱՄԸ ՊԷՏՔ Է ՇԱՐՈՒՆԱԿԷ ԻՐ ԱՌԱՔԵԼՈՒԹԻՒՆԸ, ՈՐՈՎՀԵՏԵՒ ԱՆ ՀԱՅ ԺՈՂՈՎՈՒՐԴԻ ՀԶՕՐԱՑՄԱՆ ԳՐԱՒԱԿԱՆՆԵՐԷՆ ՄԻՆ Է»

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Լիբանանահայ համայնքէն ներս շատերուն յայտնի է Արամ Մալեանի անունը: Ան իր ազգային-հասարակական գործունէութեան սկսած է տարիներ առաջ եւ ներկայիս անդամ է մայրաքաղաք Պէյրութի քաղաքապետական խորհուրդին: 2016-ին Լիբանանի մէջ տեղի ունեցած Տեղական ինքնակառավարման մարմնի (ՏԻՄ) ընտրութիւններուն Մալեան ներկայացնելով՝ Սոցիալ դեմոկրատ հնչակեան կուսակցութիւնը (ՍԴՀԿ), անդամ դարձած է քաղաքապետական խորհուրդին:

ՄԱՐԴԸ

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ԱՐԵԱՆ

Որ­քան բարդ է մարդ ա­րա­րա­ծը, միշտ փո­փո­խա­կան ու ան­հասկ­նա­լի: Փո­փո­խու­թիւ­նը կեան­քի պայ­ման է կար­ծես, ա­մէն օր նոր յա­րա­բե­րու­թիւն­ներ, նոր դէմ­քե­րու հետ հան­դի­պում­ներ, կար­ծիք­նե­րու բա­խում­ներ ու միտ­քե­րու փո­խա­նա­կում­ներ տե­ղի կ՚ու­նե­նան, ո­րոնք կը կո­փեն, կը յղկեն մար­դը, փոր­ձա­ռու­թիւն­նե­րով կը հարս­տաց­նեն ա­նոր միտ­քը ու ան գա­լի­քը ա­ւե­լի սթափ աչ­քե­րով կը սկսի դի­տել՝ «Մար­դը այ­սօր այն չէ, ինչ որ էր ե­րէկ», կ՚ը­սէր դա­սա­տուս տա­րի­ներ ա­ռաջ, մի­թէ սա հա­մա­կեր­պու­մը չէ՞, որ կը ստի­պէ քեզ այ­սօր չըլ­լալ ե­րէ­կուա­նը, հետզ­հե­տէ փո­խուիլ, ա­ռանց նոյ­նիսկ դուն քեզ ներ­քուստ նկա­տե­լու, քա­նի որ ար­տա­քինդ ար­դէն իսկ կ՚ա­ճի վայր­կեան­նե­րու, ժա­մե­րու, օ­րե­րու, տա­րի­նե­րու սա­հան­քով, կնճիռ­նե­րով ու սպի­տակ մա­զե­րով զար­դեր կը հիւ­սէ մարմ­նիդ վրայ:

«ԿԱՄԵՆԱԼԸ՝ ԿԱՐԵՆԱԼ Է»

ԱԼԵՔՍ ՍՐԿ. ԳԱԼԱՅՃԵԱՆ

Ժամանակը կամազուրկ մարդոց թշնամին է, բայց ջանադիր մարդուն՝ ամէնօրեայ ընկերը։ Ժամանակ-ընկերը կամքի տէր մարդուն համար արագահոս եւ հապճեպ թռչող է, իսկ կամակոր մարդուն համար՝ դանդաղ, անպիտան եւ «անդամալոյծ» մը սոսկ։

Էջեր