ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մայր մըն էր. գեղադէմ, նոյնքան եւ աւելի խոցուած մայր մը, որ շինծու ժպիտին տակ կը փորձէր սքօղել զինք տոչորող ցաւն ու կսկիծը: Կենդանի մեռելութիւնը քաշկռտող շինծու ժպիտը կ՚ընդդիմանար լքումի ամօթին եւ այդ կեանքի պատիժը ստուերի մը պէս կը բարդուէր վիշտերուն վրայ:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Հիւսիսային պողոտայ եմ. խճողուած է՝ ինչպէս միշտ:
Լուսաւորութեան մէջ փողոցին անըմբռնելի մթութիւն մը կայ. այն մթութիւններէն՝ որ առանց պատճառի խռովք ու վրդովում կը յառաջացնեն մարդու ներաշխարհէն ներս՝ անծանօթ յոյզով մը խեղդելով արդէն իսկ մռայլ հոգիները:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Վերջերս սկսած եմ համոզուիլ, որ «յառաջդիմութեան» մէջ եղողը միայն աշխարհ մոլորակը չէ: Հաւանաբար ստուարաթիւ ընդվզումէ եւ բողոքէ, բազմաթիւ գանգատի նամակներէ ետք Եդեմական դրախտի վարչութիւնը եւս վճռեց քայլ պահել այդ յառաջդիմութիւններուն:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ո՞ր ազգն ու պետութիւնը երբեւէ ունեցած չէ ինկածներ, որոնք կեանքի եւ պատուի աւերակութեամբ դուրս կու գան փողոց՝ ցոփութեամբ հրապուրելու այս կամ այն դիւրագրգիռ անցորդը, խարդախ սիրոյ հմայք մը ներշնչելու հիասթափութեամբ:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Յակոբի աղջկան հետ ծանօթացած էի Լիբանանի մէջ կազմակերպուած համագումարի մը ընթացքին. ծանրախոհ, լուրջ ու լուռ էր, սակայն ինչպէ՞ս սկսանք խօսիլ ու ծանօթանալ՝ ես ալ չեմ գիտեր: Ծանօթութիւնը ժամանակի ընթացքին վերածուեցաւ մտերմութեան, որ շատ անգամ աւելի՛ն կ՚արժէ՝ քան արիւնակից ազգականի մը գոյութիւնը:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ազգովի ճղճիմ, գձուձ ու անիմաստ խնդիրներով բեռնած ենք մեր առօրեան, լուսանցքի վրայ ձգելով առաւել եւս կենսական ու էական խնդիրներ, որոնք մեր գոյութեան հարցականին առջեւ կը շարունակեն մնալ որպէս Դեմոկլեան սուր:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Աւելի քան դար մը առաջ, Գրիգոր Զօհրապ տեսնելով հայորդիներու ընդվզումն ու քրթմնջիւնը Պերլինի Վեհաժողովին կապուած 28 դեկտեմբեր 1878-ին գրած մէկ նամակին մէջ կ՚արձանագրէ. «Ի՜նչ ապերախտ մարդիկ ենք աս Հայերս»:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
-Քանի՞ տարեկան ես:
-Ե՞ս. նոր 28 տարեկան եղայ անցեալ ամիս:
-Օ՜… ճի՛շդ ժամանակն է ամուսնանալու... դեռ ուշի՛ ալ մնացած ես... քեզի մէկը գտնենք:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Անցնող ամիսներու ընթացքին հայ ժողովուրդը ունեցաւ մեծ կորուստ մը, որ մեծ վիշտ ու կսկիծ պատճառեց Հայաստան եւ ի սփիւռս ապրող հայ ժողովուրդին: Այդ բօթով հայ ժողովուրդը կորսնցուց իր յայտնի դէմքերէն մէկը, որուն ներկայութիւնը կենսական գոյութիւն էր մեր իրականութենէն ներս:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Աշխարհի վրայ կա՞յ աւելի մեծ ցաւ ու կսկիծ՝ քան մարդկային ցաւը՝ սիրոյ ցաւը, որ ամենէն հզօրներն անգամ ծունկի կը բերէ իր առջեւ. ցաւ՝ որ զօրաւորը կը դարձնէ անկարող ու յուսակտուր: Ցաւ՝ որ ամենակարողը՝ Եգիպտական Պտղոմէոսներու ամենայայտնի եւ վերջին թագուհին անձնասպանութեան առաջնորդեց:
