ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
«Եթէ կրնաս ըլլալ բարի, բայց ուժով».
Հաւանաբար բազմիցս լսած էք, որ այս անարդար աշխարհին մէջ բարի ըլլալը ո՛չ թէ առաւելութիւն կամ լաւ բան, այլ ընդհակառակը մարդ արարածի համար վնաս մըն է, որովհետեւ մեր օրերուն բարի ըլլալ կը նշանակէ ըլլալ նաեւ տկար:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
«Եթէ կրնաս միշտ սպասել անձանձիր...»:
Մարդ արարածին տրուած ամենէն դժուարին քննութիւններէն մէկը սպասելն է, որ իրականութեան մէջ պարզ, սակայն խորքով ամենէն բարդը կը թուի ըլլալ:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Բաւական երկար ժամանակ վերլուծական աշխատանք չէի կատարած. յանկարծ միտքս եկաւ Քիփլինի գրած եւ Մուշեղ Իշխանի թարգմանած «Եթէ» բանաստեղծութիւնը, որ մինչեւ օրս կը շարունակէ շատերու (եթէ կարդացող մնաց) ուժ եւ կորով ներշնչել: Յիշեցի, որովհետեւ մեր կեանքը եւս այսօր լեցուած է «Եթէ»ներով, որոնց կսկիծը մինչեւ օրս կը կրենք:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մենք վերջերս ինքնութեան, ինչպէս նաեւ գաղափարի վրայ հաստատ մնալու տկարութիւն մը ունինք եւ ինչպէս օրեր առաջ մեր յօդուածագիրներէն Վարանդ Քորթմոսեան կը գրէր, պատրաստ ենք մածունին ըսելու սեւ՝ եթէ մեր շահերը կը ներեն ու կը նպաստեն:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Հայաստանի մէջ տեղի ունեցող բողոքի շարժումները տեսնելով, միաժամանակ հետեւելով Լիբանանի նախընտրական պայքարներուն՝ էութիւնս վիշտով մը կը լեցուի, որովհետեւ այդտեղ կը տեսնեմ անձեր, որոնք դարձեալ բեմ բարձրացած կը խոստանան ընտրութիւններէն ետք կատարել բոլո՛ր այն բաները, ինչ որ խոստացած էին նաեւ տարիներ առաջ՝ սակայն չէին կատարած:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Անցնող շաբթուան ընթացքին համացանցի ճամբով նամակ ստացայ երեք տարբեր պոլսահայ ընթերցողներէ, որոնք տուին այն ուրախութիւնն ու լաւատեսութիւնը, որ տակաւին այս պայմաններու մէջ նոյնիսկ, թէեւ թիւով քիչ, կը գտնուին անձեր, որոնք կը շարունակեն կարդալ հայկական մամուլը, որոնց համար կ՚աշխատինք ու կը գործենք:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Յաճախ խօսած ենք այն մասին, որ սկսած ենք կամաց կամաց հեռանալ մեր արժէքներէն եւ արմատներէն. այս ահազանգը հնչեցնելէ երբեք պիտի չյոգնինք, որովհետեւ անոր դիմաց անտարբեր մնալն է, որ մեր ազգը այսօր հասցուցած է հոն՝ ուր որ է այսօր:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Կասկածէ վեր է, որ հայ ժողովուրդին քունը ծանր է քիչ մը... Մսրայ մելիքը քերազանցելու աստիճան: Քուն՝ որուն դիմաց «Զարթի՛ր Լաօ»ն կը մնայ մեռեալ խօսք՝ հրամայական «զարթի՛ր»էն անցնելով աղերսական «զարթիր»ի մը, քիչ մը յուսահատ ու վհատ շեշտով ողողուած:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեր թուականէն 115 տարիներ առաջ՝ 10 նոյեմբեր 1907-ին Մուրատ Սեբաստացի Գահիրէի հայկական «Լսարան-ընթերցարան»ին մէջ աւելի քան հինգ հարիւր մարդոց դիմաց հասարակական եւ քաղաքական գործիչ Միհրան Տամատեանի հետ բեմ կը բարձրանայ:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Այս օրերուն, երբ Հայաստանի մէկ մասը ցոյցերով, իսկ միւս մէկ մասը Քրիստոսի արձանի տեղադրութեամբ զբաղուած է, անձնական փորձով աչքերուս առջեւ կեանքի կոչուեցաւ Դերենիկ Դեմիրճեանի «Հայը» յօդուածին մէջ գրած հետեւեալ տողերը.- հայը «լցրել է իր երկիրը եկեղեցիներով, բայց տարին մի անգամ չի մտնում մէջը՝ աղօթելու»:
