Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Զգացական ախորժակը մարդս կը մղէ բաղձալու իր չունեցած հաճելի բաները։ Այսպէս՝ բաղձալ ուտել երբ անօթի է մարդ, կամ տաքնալ երբ կը մսի։ Այս բաղձանքները յինքեան բարի՛ են, բայց յաճախ անոնք չեն յարգեր բանականութեան չափաւորութիւնը եւ կը մղեն մարդս ցանկալու անարդարօրէ՛ն ինչ որ իրեն չի պատկանիր, ինչ որ ուրիշին կը պատկանի կամ կը վերաբերի։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ընկերային արդարութիւնը կարելի չէ ձեռք ձգել եթէ ոչ՝ մարդուն գերակայ արժանապատուութեան յարգանքով։ Մարդկային անձը, որպէս անհատ, կը ներկայացնէ վերջնագոյն նպատակը ընկերութեան, որ անոր համեմատ կարգաւորուած է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Սուրբ Յովհաննէս Ոսկեբերան կը թելադրէ նոր ամուսնացեալ երիտասարդներուն այսպէս խօսիլ իրենց հարսին. «Ես առի քեզ իմ թեւերուս մէջ եւ կը սիրեմ քեզ եւ կը նախընտրեմ քեզ կեանքէս աւելի։ Որովհետեւ ներկայ կեանքը ոչինչ է, իսկ իմ ամենավառ երազս է զայն անցընել քեզի հետ, այնպիսի ձեւով որ ապահով ըլլանք իրարմէ չբաժնուիլ նաեւ մեզի վերապահուած միւս կեանքին մէջ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Իրաւունք», իր ամենալայն իմաստով կը նշանակէ՝ ինչ որ «արդար» է, արդարութի՛ւն է։ Իրաւունքը կ՚ենթադրէ բան մը ընելու կարողութիւն, զօրութիւն. արտօնութիւն ի բնէ կամ օրէնքով ստացուած։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ կարո՞ղ է ամէն բան գիտնալու, կարելի՞ է, որ մարդ «ամենագէտ» ըլլայ։ Մարդ, քանի որ դարերէ՜ ի վեր կը շարունակէ սորվիլ, այս կը նշանակէ, որ գիտնալու եւ սորվելու համար տակաւին շա՜տ դարերու, շրջաններու պէտք ունի ան։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդիկ կան որ երկու վանկով ամէնուն սիրտը իրենց կը գրաւեն. իսկ ընդհակառակը քառասուն տարի խօսողներ ալ կան, որ ունկնդիր մը չեն կրցած գտնել։
Անշուշտ, ամէն մարդ խօսիլ կ՚ուզէ, շատ բնական է ասիկա, եւ կամ ըսենք, խօսիլ կը փորձէ, բայց քիչ մարդ կայ որ խօսելուն կերպը գիտէ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ճշմարտութիւնները միշտ մեր գլխուն վրայ են, եւ ո՛չ թէ մեր ոտքերուն տակը. բարձրութեան մէջ, եւ ո՛չ թէ ցած տեղեր։ Ուրեմն ճշմարտութիւնները աժանցնելու փորձութենէն զգուշանալո՛ւ է մարդ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Առաւօտեան կանուխ ժամերուն բնաւ փորձա՞ծ էք ունկնդրել թռչունի մը երգը։ Թռչունի մը երգը ունկնդրողներու համար կը բաւէ մարդկային ունայն մեծամտութիւնը փշրուած զգալ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յաճախ կեանքի նեղութիւններէն, դժուարութիւններէն եւ տառապանքներէն կը գանգատինք. կեանքի մէջ չկայ պահ մը, որ անոնց հետ կերպով մը չդիմաւորուինք։ Այս զգացումները շատ սովորական է դարձած, քանի որ կեանքի ուրախ օրերը աւելի քիչ են, քան նեղութիւններով լեցուն օրերը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Արժանապատուութիւն»ը իր ամենալայն առումով՝ մարդուն որպէս անձ ունեցած պատիւն է։ Այս իմաստով արժանապատուութիւնը սերտօրէն կապուած է անձին՝ որ անհատապէս կ՚որոշէ զայն, ինքնութիւն կու տայ անոր եւ անհատին, հաւաքականութեան մէջ վարկը ցոյց կու տայ։