ԳԷՈՐԳ ՊԵՏԻԿԵԱՆ
Չեմ փորձեր այս տողերովս, վերնագրիս մէջ յիշած բառերուս իմաստները պարզել: Բացատրել: Բոլորդ ալ, շատ հաւանաբար կը հասկնաք: Իսկ եթէ ո՛չ.- ընթերցողը, ի՛նք թող ստանձնէ այդ «պարտականութիւնը»: Բայց եւ այնպէս, անկեղծօրէն ըսեմ, որ կը սիրեմ մտածել «ասոնց» մասին:
ՅԱՐՈՒԹ ԿԻՒԼԻՒԶԵԱՆ
«Միջնաբերդ» գրական տարեգիրքի 1957-ի թիւին մէջ կայ հարցաթերթիկ մը՝ ուղղուած Սփիւռքի հայ գրագէտներուն. անոնք են՝ Կարօ Սասունի, Վարդան Գէորգեան, Համաստեղ, Արսէն Երկաթ, Սիրան Սեզա, Սարգիս Սահակեան, Զարեհ Որբունի, Վահէ Վահեան, Յակոբ Մնձուրի, Մուշեղ Իշխան, Եդուարդ Պոյաճեան, Լեւոն Գարմէն եւ Ժագ Յակոբեան: Զանազան կարգի հարցումներ ուղղուած են գրողներուն՝ կապուած անոնց գրական աշխատանքներուն, առօրեայ կեանքին, սփիւռքահայ գրականութեան վիճակին, զայն ա՛լ աւելի լաւ հունի մը մէջ դնելու հնարաւորութիւններուն եւ այլն, եւ այլն:
ՏՔԹ. ԶԱՒԷՆ Ա. ՔՀՆՅ. ԱՐԶՈՒՄԱՆԵԱՆ
Լուսահոգի Գիւտ Արքեպիսկոպոս Նագգաշեանի վախճանման քառասունքին առիթով իր յիշատակին կ՚ընծայեմ սոյն գրութիւնը, որ պատմական տեղիք կը բովանդակէ Եւրոպայի հայ գաղութի պատմութեան համար, ուր ան ծառայեց երկար տարիներ որպէս Հայրապետական Պատուիրակ Արեւմտեան Եւրոպայի եւ առաջնորդ Փարիզի:
ԳՐԻԳՈՐ Ա. ՔՀՆՅ. ՏԱՄԱՏԵԱՆ
Եդուարդ Գովան։
Անուն մը սիրելի, անուն մը յարգելի եւ անուն մը անմոռանալի։
Ան լրացուցած ըլլալով իր կեանքի օրերը, առյաւէտ բաժնուեցաւ զինքը սիրող ու յարգող անձնաւորութիւններէն, մեզմէ՝ բոլորէս։
ԳԷՈՐԳ ՊԵՏԻԿԵԱՆ
Միշտ կը մտածեմ, որ «երիտասարդ» մնալու գրաւականը, մարդու ներքին լոյսն է։ Իմ պարագային՝ սենեակս։ Աշխատասեղանս։ Համակարգիչիս ճերմակ պաստառին եւ անոր հայերէն տառերուն դիմաց:
ՏՔԹ. ԶԱՒԷՆ Ա. ՔՀՆՅ. ԱՐԶՈՒՄԱՆԵԱՆ
Ինն ամիսներ անցան Հարաւային Կովկասի յանկարծական եւ ամենէն կործանարար պատերազմէն ի վեր ընդմէջ Ատրպէյճանի եւ Արցախի եւ հասցուցին հայոց պարտութեան սրտաճմլիկ եւ օրհասական օրը։ Ի պատիւ իրեն, Ջանիկեան այնքան սրտագին աւաղելով կու տար նաեւ «Պայքար»ի վերջին համարին մէջ իր մոմավառութեան լոյսին տակ լրիւ, անհաւատալի, ցուցակը այն բոլոր 79 վանքերուն եւ ուխտավայրերուն, որոնք պիտի անցնին Ատրպէյճանի ձեռքը։
ՅԱՐՈՒԹ ԿԻՒԼԻՒԶԵԱՆ
1963-ին Դանիէլ Վարուժանի զաւակները՝ տիկին Վերոնիկ Վարուժան-Սաֆրազեանը, ինչպէս նաեւ Արմէն եւ Հայկակ Վարուժանները, իրենց հօրը բոլոր նամակները յանձնեցին Հայաստանի գրականութեան եւ արուեստի թանգարանին: Վերջինս, իր կարգին, զանոնք լոյս ընծայեց երկու տարի ետք՝ 1965-ին, աշխատասիրութեամբ Գոհար Ազնաւուրեանի:
ՆԱՐԷ ԳԱԼԵՄՔԷՐԵԱՆ
Այնպէս կը թուի, որ հեռակայ, առցանց աշխատանքը, գոնէ մասամբ, այլեւս մնայուն բնոյթ պիտի ստանայ, բայց աշխարհի ամենէն մեծ ընկերութիւններու սեփականատէրեր, տնօրէններ եւ պատասխանատուներ հետզհետէ աւելի ու աւելի կը խօսին պաշտօնեաները գրասենեակներ վերադարձնելու անհրաժեշտութեան մասին:
ԳՐԻԳՈՐ Ա. ՔՀՆՅ. ՏԱՄԱՏԵԱՆ
Գատըգիւղի «Իշ Պանքասը»ի հրատարակութեանց գրավաճառատան մէջ հանդիպեցայ գրքի մը, որուն եւ իր հեղինակին մասին առաջին անգամ լսած էի Դեղագործական ֆաքիւլթէի մեր դասախօսներէն՝ փրոֆ. տքթ. Թուրհան Պայթօփէն։ Ան յանձնարարած էր նոյն ֆաքիւլթէի Դեղաբուսաբանական ամպիոնի գրադարանը երթալ ու ծանօթանալ այդ գիրքին հետ։
ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ
Կայծը պիտի դառնար հուր, աւա՜ղ մարեցին:
Մեծաւ մասամբ վստահ էինք, որ մեր հոգիները պիտի տաքնան, քանզի նախընտրական քարոզարշաւի արդիւնքները խոստմնալից էին:
