Հոգե-մտաւոր

ՏՕՆ ԿԱԹՈՂԻԿԷ ԵԿԵՂԵՑՒՈՅ ՍՈՒՐԲ ԷՋՄԻԱԾՆԻ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

29 Մա­յիս, Կի­րա­կի, Սուրբ Էջ­միած­նի Կա­թո­ղի­կէ Ե­կե­ղեց­ւոյ տօնն է։ Այ­սօր Հա­յաս­տա­նեայց Ե­կե­ղե­ցին կը տօ­նախմ­բէ Սուրբ Էջ­միած­նի Կա­թո­ղի­կէ Մայր Տա­ճա­րի հիմ­նադ­րու­թեան տօ­նը՝ որ­պէս խորհր­դա­նիշ Սուրբ Գրի­գոր Լու­սա­ւոր­չի փա­ռա­ւոր տե­սիլ­քին։

ՄԱՐԴԱՊԱՇՏԱԿԱՆ ՏԵՍՈՒԹԻՒՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Մար­դա­պաշ­տու­թիւն» կամ «մարդ­կայ­նու­թիւն»՝ «humanisme» կը նշա­նա­կէ՝ մար­դը պաշ­տող, ա­նոր հան­դէպ մեծ ու չա­փա­զանց սէր ցոյց տուող տե­սու­թիւն, «մար­դա­դա­ւա­նու­թի՛ւն»։ «The Christian Century» շա­բա­թա­թեր­թի խմբագ­րա­կան­նե­րու մէջ կը հան­դի­պինք հար­ցու­մի մը՝ որ կը հարց­նէ. «Ի՞նչ է մար­դը»։

ԵՂԻԱ ՄԱՐԳԱՐԷԻ ՄԱՍԻՆ

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ե­ղիա Մար­գա­րէի մա­սին Աս­տուա­ծա­շունչ Մա­տեա­նի Գ Թա­գա­ւո­րաց գիր­քին մէջ սա­պէս գրուած է.

«Ե­ղիան Ա­քաա­բին՝ որ Իս­րա­յէ­լի վրայ թա­գա­ւոր էր, ը­սաւ.- Իս­րա­յէ­լին Տէր Աս­տուա­ծը, ո­րուն առ­ջեւ կը կե­նամ, կեն­դա­նի է, որ այս տա­րի­նե­րուն մէջ ցօղ եւ անձ­րեւ պի­տի չգայ ա­ռանց իմ խօս­քիս։

ՏԻՒԶԵԱՆ ԸՆՏԱՆԻՔԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Պո­լի­սի հա­րուստ հայ ըն­տա­նիք­նե­րու մէջ կա­րե­ւոր եւ յայտ­նի տեղ կը բռնէին կա­թո­լիկ Տիւ­զեան­նե­րը՝ Աբ­բա­յեան, այ­սինքն՝ Վե­նե­տի­կի Մխի­թա­րեան­նե­րու ժո­ղո­վուրդ եւ Միու­թեան գա­ղա­փա­րին ջերմ պաշտ­պան, այս իսկ պատ­ճա­ռով ալ Գոլ­լէ­ճեան­նե­րէն ա­տուա՛ծ։

ԾԱՂԻԿՆԵՐՈՒՆ ԵՐԳԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Սի­րե­լի՜ բա­րե­կամ­ներ, մի՛ թո­ղուք որ ձեր մտա­ծում­ներն ու մտա­հո­գու­թիւն­նե­րը մո­լո­րեց­նեն ձեզ։ Դի­տե­ցէք ձեր շուր­ջը, ա­հա­ւա­սի՛կ գա­րո՜ւն է՝ բնու­թիւ­նը վե­րա­կեն­դա­նա­ցեր է, ա­մէ­նու­րեք ու­րա­խու­թիւն, հրճուանք, խնդու­թիւն, ա­մէն ոք զուարթ ու շէն. եւ կար­ծես կեան­քը նոր կը սկսի։

ԱՆՈՒՆՈՎ ՔՐԻՍՏՈՆԵԱՆԵՐ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Մի՛ վախ­նար, փոք­րիկ հօտ, քա­նի որ Հայ­րը հա­ճե­ցաւ որ Ար­քա­յու­թիւ­նը ձե­զի տայ» (ՂՈՒԿ. ԺԲ 32)։

Կա­րե­լի է ը­սուի, թէ այ­սօր Ե­կե­ղե­ցին եր­բեք են­թա­կայ չէ նե­ղու­թիւն­նե­րու, դժուա­րու­թիւն­նե­րու եւ ա­զատ է ու խա­ղա­ղու­թիւն կը վա­յե­լէ։ Ե­րե­ւու­թա­պէս այս­պէս է, բայց ե­թէ խո­րա­պէս ու­սում­նա­սի­րուի, պի­տի տես­նուի, թէ «ա­նու­նով քրիս­տո­նեա­ներ»՝ ո­րոնք կը կազ­մեն Ե­կե­ղե­ցին, այն­քան հա­մա­կեր­պած են աշ­խար­հի, որ շատ քիչ հա­կա­ռա­կու­թիւն ու­նի ա­նոր հետ, եւ նոյ­նիսկ եր­բեք չու­նի՛։

Էջեր