Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Նա­խա­պէս ներ­կա­յա­ցու­ցինք եր­կու գրու­թիւն­ներ՝ «Եր­կակ­նե­րու հո­գե­ւո­րա­կան դառ­նա­լու կա­նո­նա­կան ար­գել­քը» եւ «Օ­րէն­քը մեկ­նա­բա­նե՛լ եւ ո՛չ զայն խախ­տել» վեր­նագ­րե­րով։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Քա­հա­նա­յի ընտ­րու­թեան եւ քա­հա­նա­յի յատ­կու­թիւն­նե­րու մա­սին երբ օ­րէնք­նե­րու եւ կա­նոն­նե­րու հա­մա­ձայն կը խօ­սինք, կա­րե­ւոր է նաեւ օ­րէնք­նե­րու եւ կա­նոն­նե­րու մեկ­նա­բա­նու­թեան հար­ցը։ Ար­դա­րեւ ո՛չ մէկ օ­րէնք եւ ոչ մէկ կա­նոն միայն տա­ռա­ցիօ­րէն մեկ­նա­բա­նել եւ կի­րար­կել կա­րե­լի չէ, այ­լա­պէս ա­նի­րա­ւու­թիւն­նե­րու եւ սխալ գոր­ծադ­րու­թիւն­նե­րու ա­ռիթ կը տրուի։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Այ­սօր կ՚ու­զենք խօ­սիլ «քա­հա­նա­յի ընտ­րու­թեան եւ յատ­կու­թիւն­ներ»ուն մա­սին՝ յե­նա­կէտ ու­նե­նա­լով բո­լո­րո­վին օ­րի­նա­կան տուեալ եւ տրա­մադ­րու­թիւն­նե­րը Հա­յոց Ե­կե­ղե­ցա­կան Ի­րա­ւուն­քին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Օ­րէնք մը մեկ­նա­բա­նել՝ կը նշա­նա­կէ զայն լա՛ւ հասկ­նալ եւ ա­նա­չա­ռու­թեամբ գոր­ծադ­րել։ Օ­րէն­քը, ար­դա­րեւ ար­դա­րու­թեան ա­ռար­կան է եւ միջ­նո՛ր­դը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մա­նուկ տա­րի­քէն լսուած է «դրախտ» եւ «դժոխք» բա­ռե­րը, եւ ա­մէն մարդ նուա­զա­գոյն տե­ղե­կու­թիւն մը ու­նի ա­նոնց մա­սին։ Բայց ա­նոնք ու­նին ա­ւե­լի խոր նշա­նա­կու­թիւն­ներ, ո­րոնք ընդ­հան­րա­պէս կ՚ան­տե­սուի։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Անկրկ­նե­լի հրա­շա­լի­քը» վեր­նա­գիրն է Տոց. Դոկտ. Վարդ Շի­կա­հե­րի, դար­ձեալ իր բա­ռե­րով «ե­րեք օրհ­նեալ ձեռ­քեր՝ Սա­հակ Պար­թեւ, Վռամ­շա­պուհ թա­գա­ւոր եւ Մես­րոպ Մաշ­տո­ցի ստեղ­ծած մեծ գոր­ծին ու շար­ժու­մին» մա­սին հե­տաքրք­րա­կան յօ­դուա­ծին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հա­յե­րէն դպրու­թեան գա­ղա­փա­րը ի­րա­գոր­ծե­լու, պաշ­տա­մուն­քը հա­յե­րէն դարձ­նե­լու նուի­րա­կան աշ­խա­տան­քին առ­ջեւ մեծ ար­գելք էր ա­սո­րի հո­գե­ւո­րա­կա­նու­թիւ­նը, որ օգ­տուե­լով Պար­սից պե­տու­թեան հո­վա­նա­ւո­րու­թե­նէն, վճռա­կան դեր ու­նե­ցած է Հայ Ե­կե­ղե­ցիի նկատ­մամբ։ Ուս­տի Հայ Ե­կե­ղե­ցիի ա­րա­րո­ղու­թիւ­նը եւ պաշ­տա­մուն­քը ա­սո­րե­րէն ե­ղած է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Պօ­ղոս ա­ռա­քեալ, երկ­րորդ պսա­կի մա­սին կ՚ը­սէ.
«Ա­ւե­լի լաւ կ՚ը­նեն՝ ե­թէ ին­ծի պէս մնան, բայց ե­թէ չեն կրնար տո­կալ՝ թող ա­մուս­նա­նան, քա­նի որ նա­խընտ­րե­լի է ա­մուս­նա­նալ քան ցան­կու­թեամբ ե­ռալ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հայ ժո­ղո­վուր­դի պատ­մու­թեան մէջ կայ ե­րե­ւոյթ մը՝ ուր Խա­չը փայ­լա­տա­կած է եր­կին­քի վրայ եւ զայն տե­սած է ամ­բողջ ժո­ղո­վուր­դը։ Հին­գե­րորդ դա­րուն պա­տա­հած այս դէպ­քը վկա­յուած է Խո­րե­նա­ցի եւ Կո­րիւն պատ­միչ­նե­րու կող­մէ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մար­դոց վերջ­նա­կան նպատկն է՝ ըն­կե­րու­թեան մէջ ար­ժա­նա­ւոր ըլ­լալ, ար­ժա­նա­ւոր կեր­պով ապ­րիլ եւ այդ­պէս յի­շուիլ։ Ո՜վ չ՚ու­զեր ար­ժա­նա­ւոր ըլ­լալ, յի­շուիլ, յարգ ու պա­տիւ վա­յե­լել, նոյ­նիսկ ա­մե­նէն հա­մեստ մարդն իսկ ու­նի այդ փա­փա­քը, քա­նի որ մարդ­կա­յին բնա­կան զգա­ցում մըն է ան։