Արխիւ

Այ­սօ­րուան տուեալ­նե­րով, Լոս Ան­ճե­լը­սի շրջա­նին մէջ մնա­ցած են սոսկ տաս­նեակ մը շա­բա­թօ­րեայ վար­ժա­րան­ներ, ո­րոնք տա­կա­ւին ան­խոնջ կը գոր­ծեն հայ ազ­գի նո­րա­հաս սե­րուն­դի հա­յե­ցի սնման եւ ու­սուց­ման աշ­խա­տանք­նե­րով: Հայ­կա­կան ա­մէ­նօ­րեայ վար­ժա­րան­նե­րուն թի­ւե­րու նուա­զու­մով հայ հա­մայնքը կ՚ակն­կա­լէր շա­բա­թօ­րեայ վար­ժա­րան­նե­րու բազմա­ցում, սա­կայն պա­րա­գան կը մնայ նոյ­նը, ա­ռանց ո­րե­ւէ փո­փո­խու­թեան կամ ա­ռանց նոր ծրա­գիր­նե­րու ա­ռա­ջադր­ման:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

​Չո­րեք­շաբ­թի ե­րե­կոյ Ան­գա­րան ցնցած պայ­թու­մը բա­ւա­կան կա­րե­ւոր հար­ցադ­րում­նե­րու դուռ բա­ցաւ: Մայ­րա­քա­ղաք Ան­գա­րան ցնցուած է բո­լոր ա­ռում­նե­րով եւ այս անս­պա­սե­լի պայ­թու­մին դի­մաց ե­րե­ւե­լի է նաեւ, որ Սու­րիա-Թուր­քիա սահ­մա­նա­յին գօ­տիին վրայ վեր­ջին տասն օ­րե­րուն ե­ղած լա­րուա­ծու­թիւ­նը կրնայ նոր հու­նի մը մէջ մտնել:

Յ.  ՀԵԼ­ՎԱ­ՃԵԱՆ

1977 թուա­կա­նին, Լի­բա­նա­նի քա­ղա­քա­ցիա­կան պա­տե­րազ­մը եր­կու տա­րին բո­լո­րած էր ար­դէն. ա­մէ­նու­րեք ռմբա­կո­ծում, ա­նա­պա­հո­վու­թիւն, ան­գոր­ծու­թիւն, ահ ու սար­սափ, գաղթ, ա­ռե­ւան­գում­ներ, ա­պաս­տա­նա­րան­նե­րու մէջ լե­ցուն ժո­ղո­վուրդ՝ մտա­հոգ իր ճա­կա­տագ­րով:

ԳԷՈՐԳ ՊԵ­ՏԻ­ԿԵԱՆ

Այ­սօր զզուած եմ հայ մար­դու էա­կա­նէն… Նոյ­նիսկ կ՚ամչ­նամ: Կ՚ու­զեմ հե­ռա­նալ ես ինձ­մէ: Կեղծ ու կաս­կա­ծե­լի մար­դիկ դար­ձած ենք գրե­թէ բո­լորս ալ, ո­րով­հե­տեւ ա­մէն մէկս փա­կուած աշ­խարհ մը ու­նինք: Ան­հա­ղորդ: Լոյ­սէն եւ ի­րա­կա­նու­թե­նէն վախ­ցող ու խոյս տուող: Դի­մա­կա­ւոր: Տգեղ եւ զազ­րե­լի:

Լոնտոնի մէջ Հայագիտական ուսուցման ծրագրին նախաձեռնութեամբ եզակի ձեռնարկ մը:
Գրիգոր Պըլտեանի գրական գործունէութեան յիսնամեակին առթիւ ատենախօսները արտայայտուեցան բարձր գնահատանքով:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մեծ պա­հոց եր­րորդ Կի­րա­կիին՝ Ճա­շու ժա­մուն կը կար­դա­ցուի Ղու­կա­սի Ա­ւե­տա­րա­նին ԺԵ. գլու­խը, ուր կը պատ­մուի «Ա­նա­ռակ որ­դի»ին ա­ռա­կը։ 

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Հո­գե­ւո­րա­կա­նի ար­ժա­նի­քը յա­ճախ տար­բեր գա­ղա­փար­նե­րու ար­տա­յայ­տու­թեան ա­ռիթ կ՚ըն­ծա­յէ, ա­նո­րո­շու­թեան կը մատ­նէ շա­տե­րը։ Ար­դա­րեւ ո­մանք հո­գե­ւո­րա­կա­նի ար­ժա­նի­քի ստու­գա­նի­շը կը տես­նեն գի­տու­թեան աս­տի­ճա­նին մէջ, ու­րիշ­ներ որ­պէս չա­փա­նիշ կ՚ըն­դու­նին ա­նոր մարդ­կա­յին կա­րո­ղու­թիւն­նե­րը։

ՅԱ­ԿՈԲ ՎԱՐ­ԴԻ­ՎԱ­ՌԵԱՆ

Եր­ջա­նիկ եմ, որ այդ հե­ռա­ւոր եւ հա­յա­շատ վայ­րե­րում` հայ թա­տե­րա­կան ա­րուես­տի հիմ­նար­կու­թիւն մը կայ եւ ո­րի ձեռ­նար­կող­նե­րից
մէ­կը նոյն աղ­բիւ­րից դաս­տիա­րա­կուած մի ե­րի­տա­սարդ է ինչ աղ­բիւ­րից դաս­տիա­րա­կուած եմ ես։
ՎԱՀՐԱՄ ՓԱՓԱԶԵԱՆ

Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բա­ղի ճա­կա­տին վրայ ցա­ւա­լի դէպ­քե­րը կը շա­րու­նա­կուին։ Ե­րէկ, ժա­մը 13.00-ի սահ­ման­նե­րուն, Ար­ցա­խի պաշտ­պա­նու­թեան բա­նա­կի ա­րե­ւե­լեան ուղ­ղու­թեամբ տե­ղա­կա­յուած զօ­րա­մա­սե­րէն մէ­կուն մօտ, պահ­պա­նու­թեան տե­ղա­մա­սի մէջ հրա­ցա­նով սպան­նուե­ցաւ զի­նուոր մը՝ Դա­ւիթ Տէր­տէ­րեան (1999)։