Արխիւ

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Պատմութեան ընթացքին ամէն ժամանակաշրջան ունեցած է իր «նոր սերունդ»ը եւ այդ «նոր սերունդ»ին կողքին նո՛յն սերունդին պատկանող «այլ» սերունդ մը եւս, որոնք հակառակ հասակակիցներ ըլլալուն՝ եղած են իրարմէ ամբողջութեամբ տարբեր ու զատորոշ:

Թուրքիոյ Հայոց Պատրիարք Ամեն. Տ. Սահակ Ս. Արք. Մաշալեան, նախընթաց օր ընդունեց Գուրուչէշմէի Երեւման Ս. Խաչ եկեղեցւոյ թաղային խորհուրդի ատենապետ Լեւոն Պերճ Գուզիքօղլուն, որ Պատրիարքարան փութացած էր Նորին Ամենապատուութեան ուշադրութեան յանձնելու Գուրուչէշմէի եկեղեցւոյ կացութիւնն ու ծրագիրները։

Պաքըրգիւղի Ծն. Ս. Աստուածածին եկեղեցւոյ մէջ, Մեծ պահոց Միջինքին առթիւ տեղի ունեցաւ հանդիպում մը, թաղի Տատեան վարժարանի ընթացաւարտ դասարանին համար: Արարողութեան մասնակցեցան նաեւ վարժարանի տնօրէնութեան գլխաւորութեամբ՝ ուսուցչաց կազմը:

Ղալաթիոյ Ս. Գրիգոր Լուսաւորիչ եկեղեցւոյ մէջ երէկ տեղի ունեցաւ Արեւագալի արարողութիւն, որուն նախագահեց Տ. Արամ Արք. Աթէշեան։ Եկեղեցին լեցուած էր հաւատացեալներու խուռներամ բազմութեամբ։ Բոլորը հոգեզմայլ երգեցողութիւններուն հետեւեցան, նաեւ լսեցին Տ. Արամ Արք. Աթէշեանի քարոզին։

Փութին երէկ Մոսկուայի մէջ հիւրընկալեց Էսատը, որու հետ անդրադարձաւ ռազմաթեքնիք համագործակցութեան:
Երկու ղեկավարները օրակարգի վրայ ունեցան նաեւ Թուրքիա-Սուրիա յարաբերութիւններու բնականոնացման գործընթացը:

Փարիզի «Նոր Յառաջ»ին մէջ Ժիրայր Չոլաքեանի ստորագրութեամբ կը կարդանք.-

Երեւանի «Ապագայ հայկականը» համաժողովի լոյսին տակ. նոր ժամանակներ, նոր գործելակերպեր:
Արագութեան ժամանակաշրջանին այս նախաձեռնութիւնը արտասովոր է՝ մինչ կարգ մը հարցադրումները կիզակէտային են:

ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ

Ինչպէ՞ս սկսաւ ամէն բան.
Իմ անունը հայ է, մականունը՝ եան, նախնական ազգանունը՝ Պապայեան:
Տակաւին դպրոցական տարիներուս զիս շատ կը հետաքրքրէր, թէ ինչ կը նշանակէ իմ մականունի «պապա» արմատը:

ՎԱՐԱՆԴ (ՅԱԿՈԲ) ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ

Մեծայարգ Տիար Ռազմիկ Փանոսեան,
Հետաքրքրութեամբ եւ ուշադրութեամբ կարդացի Ձեր հրապարակած զեկոյցը՝ Ձեր պաշտօնավարութեան 10-ամեակին առիթով:
Ձեր զեկոյցը կարդացած ատեն թարմացան այն միտքերը, որոնց մասին վերջին շրջանին յաճախ կը խորհիմ, եւ գաղափարը յղացայ բաց նամակով մը դիմելու Ձեզի:

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Մեր թուականէն 90 տարիներ առաջ՝ 1930-ական թուականներուն որոշ հայ «հաւատացեալներ» որոշեցին եկեղեցւոյ մէջ կատարուած պատարագներէն տարբեր պաշտամունք կատարել սրահներու եւ սեփական տուներու մէջ՝  ոչ-եկեղեցականներու առաջնորդութեամբ, որուն մասին օրուան մամուլները արձագանգեցին «Հայ Եկեղեցիին սպառնացող վտանգ մը եւ մեր հոգեւոր իշխանութեան անտարբերութիւնը» խորագիրով: