Ընկերա-մշակութային

ՀՐԱՅՐ ԵՍԱՅԵԱՆ

​Տասն­չորս տա­րի ա­ռաջ` 9-11-ի ա­տեն ըն­կե­րա­յին ցան­ցե­րու աշ­խարհ չկար: Օ­րին աշ­խար­հը ա­հա­ւոր ո­ճի­րէ մը ցնցուե­ցաւ, եւ կա­րեկ­ցա­կան մթնո­լորտ կը տի­րէր ա­մէն տեղ, ա­մէն մարդ կը դա­տա­պար­տէր այդ հա­կա­մարդ­կա­յին բռնա­րար­քը:

​Տեսակցեցաւ՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Սփիւռքահայ փորձառու ազգային-հասարակական գործիչը դէպի Հայաստան վերջին այցելութեան օրերուն հարցազրոյց մը տուաւ ԺԱՄԱՆԱԿ օրաթերթին:
Երուանդ Ազատեան. «Խօսելու շատ հարցեր կան, սակայն այսօր ամենակարեւորն է արտագաղթը, որ մեծ համեմատութիւններու հասած է։ Երկիրը լքելու գլխաւոր պատճառն է՝ հեռանկարի պակասը։ Հայրենալքումը մեծապէս ցաւալի երեւոյթ մըն է:

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂ­ԼԵԱՆ

Ժա­մա­նա­կի ա­րագ յա­ռա­ջա­ցու­մը այն­պի­սի հսկա­յա­կան անդունդ­ներ ստեղ­ծած է մար­դոց մի­ջեւ, ո­րոնց վեր­լու­ծու­մը դար­ձած է գրե­թէ անհ­նար ու ան­բա­ցատ­րե­լի: Նոյն թա­ղը, նոյն դպրոցն ու ա­կում­բը գա­ցող եր­կու տար­բեր ե­րի­տա­սարդ­նե­րու ըն­տա­նիք­ներ կ՚ապ­րին՝ գրե­թէ հա­սա­րա­կաց ոչ մէկ գիծ ու­նե­ցող կեան­քով մը:

ՍԵՒԱԿ  ՅԱԿՈԲԵԱՆ

​​Շատ մը լիբանանցիներու համակրանքը վայելող եւ անոնց միտքերուն վրայ ազդեցութիւն ունեցող լիբանանցի երաժիշտ Զիատ Ռահպանի, Պըրժ Պարաժնէի պայթումին վերաբերող գրառում մը ըրած էր վերջերս ընկերային համացանցի իր էջին վրայ՝ ըսելով, թէ ի՞նչ էր ակնկալուածը այդ պայթումէն՝ բացի նահատակներ խլելէ: Վա՞խ: Փախո՞ւստ: Զէնքերէ հրաժարո՞ւմ:

TÜYAP-ի Պիւյիւքչեքմեճէի համալիրէն ներս կազմակերպուած Իսթանպուլի 34-րդ միջազգային գրքի տօնավաճառը եզրափակուեցաւ:
«Արաս» հրատարակչատունը շաբաթավերջին իրականացուց ասուլիս մը, իսկ յառաջիկայ շրջանի իր գործերը պիտի ձօնէ մեծանուն գրողի ոգեկոչման:

ՍԵՒԱԿ ՅԱԿՈԲԵԱՆ

Գիր­քը որ­պէս սպա­ռո­ղա­կան ապ­րանք, ինչ­պէս ո­րե­ւէ այլ ար­տադ­րու­թիւն, կ՚են­թար­կուի ար­տադ­րու­թեան եւ պահանջ­քի (supply&demand) օ­րէնք­նե­րուն:

ՆԱ­ՐԷ ԳԱ­ԼԵՄ­ՔԵ­ՐԵԱՆ

ԻՆՉ­ՊԷ՞Ս ԿԻ ՖԱՈՒՔՍ ԴԱՐ­ՁԱՒ ԺԱ­ՄԱ­ՆԱ­ԿԱ­ԿԻՑ ԲՈ­ՂՈ­ՔԻ ԴԷՄ­ՔԸ
Ա­մէն տա­րի 5 Նո­յեմ­բե­րին բրի­տա­նա­ցիք ամ­բողջ երկ­րի տա­րած­քին հրա­վա­ռու­թիւն­ներ կը կազ­մա­կեր­պեն նշե­լու հա­մար մա­հա­պա­տի­ժի գոր­ծադ­րու­մը 17-րդ դա­րու կա­թո­լիկ ա­հա­բե­կիչ Կի Ֆաուք­սի: Վեր­ջերս գոր­ծիչ­նե­րը իւ­րա­ցու­ցին այդ օ­րը՝ իբ­րեւ զան­գուա­ծա­յին բո­ղո­քի օ­րե­րէն մէ­կը:

Շիշ­լիի «Քենթ» մշա­կոյ­թի կեդ­րո­նի եր­դի­քին տակ ե­րէկ ե­րե­կո­յեան տե­ղի ու­նե­ցաւ Մեծն Կո­մի­տաս Վար­դա­պե­տին ձօ­նուած ե­զա­կի հա­մերգ մը, որ խոր տպա­ւո­րու­թիւն գոր­ծեց ե­րաժշ­տա­սէր­նե­րուն վրայ։ «Կո­մի­տա­սի հետ երկ­խօ­սու­թիւն» խո­րագ­րեալ այս ձեռ­նար­կին ըն­թաց­քին թէ՛ ո­գե­կո­չուե­ցաւ Կո­մի­տաս Վար­դա­պե­տը եւ թէ ունկն­դիր­նե­րը հեր­թա­կան հնա­րա­ւո­րու­թիւ­նը ու­նե­ցան հա­ղորդ դառ­նա­լու ա­նոր ժա­ռան­գու­թեան։

Ան­նա Գէոր­գեան կը տե­ղե­կաց­նէ մե­զի.-

Հա­յաս­տա­նի սե­նե­կա­յին նուա­գա­խում­բի գե­ղա­րուես­տա­կան ղե­կա­վար, գլխա­ւոր խմբա­վար եւ դաշ­նա­կա­հար Վա­հան Մա­րտի­րո­սեան ե­րէկ ե­րե­կո­յեան ե­լոյթ մը ու­նե­ցաւ Հար­պիէի Նոթ­րը Տամ Տը Սիո­ն ֆ­րան­սա­կան լի­սէի հա­մերգ­րաս­րա­հին մէջ: Հա­մեր­գի ըն­թաց­քին ան կա­տա­րեց Ֆ. Շո­փէ­նի եւ Ֆ. Շու­պեր­թի դաշ­նա­մու­րա­յին ստեղ­ծա­գոր­ծու­թիւն­նե­րը:

Կրաս­նո­տա­րի հայ­կա­կան կեան­քը տա­րուէ տա­րի կ՚աշ­խու­ժա­նայ եւ կ՚ո­րա­կա­ւո­րուի՝ ի հե­ճուկս աշ­խար­հա­քա­ղա­քա­կան ոչ այն­քան բա­րեն­պաստ մի­տում­նե­րու: Մերթ ցաւ կը զգաս, գի­տակ­ցե­լով, որ ա­տի­կա մա­սամբ Մայր հայ­րե­նի­քէն շա­րու­նա­կուող ար­տա­գաղ­թի հա­շուին է, մերթ ալ կը մխի­թա­րուիս, որ հայ­րե­նա­սի­րա­կան տրա­մադ­րու­թիւն­նե­րը ան­վի­ճե­լի վե­րելք կ՚ապ­րին, եւ վե­րա­դարձ­նե­րու բեր­քա­ռատ ժա­մը եր­բե­ւէ կ՚այ­ցե­լէ Ա­ւե­տեաց եր­կիր: