Ընկերա-մշակութային

Ապ­րի­լի 17-ին, Հա­յաս­տա­նի Սփիւռ­քի նա­խա­րա­րու­թեան ա­ջակ­ցու­թեամբ՝ Մոս­կուա­յի «ЗИЛ» մշա­կոյ­թի կեդ­րո­նին մէջ տե­ղի պի­տի ու­նե­նայ «Հա­յոր­դիք» ազ­գա­յին պա­րե­րու մի­ջազ­գա­յին ա­մէ­նա­մեայ փա­ռա­տօ­նը: Փա­ռա­տօ­նի ղե­կա­վարն է «Հա­յոր­դիք» եր­գի-պա­րի խում­բի հիմ­նա­դիր եւ գե­ղա­րուես­տա­կան ղե­կա­վար Ա­նա­հիտ Սարգ­սեան:

Զէքիեան Գերապայծառի ջանքերով երեկոյթ մը՝ «Ճեզայիր» համալիրին մէջ։
Համաշխարհային թատրոնի օրուան առթիւ կազմակերպուած շահեկան ձեռնարկ մը։

ՍԱՐԳԻՍ ՄԱՀՍԷՐԷՃԵԱՆ

Քա­նի մը շա­բաթ ա­ռաջ, ստա­մոք­սի բա­ւա­կան լուրջ ան­հանգս­տու­թիւն զգա­ցի։ Կաս­կած­ներս կը տա­րու­բե­րէին պա­ղա­ռու­թեան եւ ճա­շի հե­տե­ւանք՝ թե­թեւ թու­նա­ւո­րու­մի մի­ջեւ։ Թէյ, տնա­յին դար­մա­նու­մի մի­ջոց­ներ… ար­դիւնք չտուին։ Հե­ռա­ձայ­նե­ցի բժիշ­կիս, որ նոյն օրն իսկ ժա­մադ­րու­թիւն մը ճշդեց։

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

​Հայաստանի մէջ նոր նախագիծ մը կեանքի կոչուած է։ Քանի մը տարիէն նոր շէնք կամ թաղամաս պիտի գոյանայ կեդրոնին մէջ, «Հին Երեւան» անունով: Ամէն մարդ անհամբերութեամբ կը սպասէ, թէ ինչ տեսք պիտի ունենայ «Հին Երեւան» անունը կրող այդ փողոցը, որու կառուցումը արդէն հաստատուած է պետական մակարդակով եւ աւարտին պիտի հասցուի նախատեսուած ժամկէտներուն մէջ:

Զ. ՍՕ­ՆԱ

Թոռ­նի­կը կը ձայ­նէր մեծ­մօր. «Ե­կո՛ւր եաեա(x), տե՛ս քեզ շատ յու­զող պատ­կեր մը կայ հա­մա­կար­գի­չին մէջ»։ Երբ մեծ­մայ­րի­կը ակ­նո­ցը ա­ռած, մօ­տե­ցաւ թոռ­ա­նը՝ պար­զուած տե­սա­րա­նը իս­կա­պէս յու­զիչ եւ կեր­պով մը դաս­տիա­րա­կիչ էր մար­դոց հա­մար։

ՆԱԶԱՐԷԹ ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ

​Մարտ 21-ին վախ­ճա­նած է հայ գրա­կա­նու­թեան ար­ժա­նա­ւոր դէմ­քե­րէն բա­նաս­տեղծ ­Վա­հան ­Մի­րա­քեան (1866-1942), ո­րուն ծննդեան 150-ա­մեա­կը կը նշո­ւի այս տա­րի։

Լաս Վե­կա­սի մէջ պի­տի բա­ցուի գա­նա­տա­հայ մե­ծա­նուն նկա­րիչ Եու­սուֆ Քար­շի գոր­ծե­րուն ցու­ցա­հան­դէ­սը։ «Ար­մէնփ­րէս»ի հա­ղոր­դում­նե­րով, Լոս Ան­ճե­լը­սի «Աս­պա­րէզ» օ­րա­թեր­թը գրեց, թէ տեղ­ւոյն «Պե­լա­ճիօ» ցու­ցադ­րաս­րա­հին մէջ պի­տի բա­ցուի ան­մո­ռա­նա­լի լու­սան­կա­րիչ Եու­սուֆ Քար­շի ցու­ցա­հան­դէ­սը։

Ս. Զատ­կի տօ­նին ըն­դա­ռաջ Ե­րե­ւա­նի մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ սու­րիա­հա­յոց հեր­թա­կան ցու­ցա­հան­դէ­սը։ «Սու­րիա­հայ մշա­կոյ­թի շուն­չը Ե­րե­ւա­նի մէջ» խո­րագ­րեալ ցու­ցա­հան­դէս-տօ­նա­վա­ճա­ռը այս ան­գամ եւս ար­ժա­նա­ցաւ բո­լո­րի ան­մի­ջա­կան ու­շադ­րու­թեան։

ԳՐԻ­ԳՈՐ ՍԱՐ­ԿԱ­ՒԱԳ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Զատ­կի տօ­նի առ­թիւ սո­վո­րու­թիւն է եւ ժո­ղովր­դա­կան-մշա­կու­թա­յին ա­ւան­դու­թիւն՝ հաւ­կիթ ներ­կե­լը, ձուա­խա­ղը կամ հաւ­կիթ­ներ ի­րար զար­նե­լով մրցե­լու սո­վո­րոյ­թը։ Ար­դա­րեւ Զատ­կի տօ­նը եւ հաւ­կի­թը կար­ծես նոյ­նա­ցած է թէ՛ ըն­կե­րա­յին եւ թէ ըն­տա­նե­կան կեան­քէն ներս եւ այս սո­վո­րու­թիւ­նը, սե­րուն­դէ սե­րունդ շա­րու­նա­կուե­լով «ա­ւան­դու­թեան» ար­ժէք է ստա­ցած։

ԱՅ­ՏԱ ՄԱՀ­ՍԵ­ՐԷ­ՃԵԱՆ-ՍՐԱ­ՊՈ­ՆԵԱՆ

Իւ­րա­քան­չիւր հա­ւա­տա­ցեալ ու­նի մօ­տե­ցու­մի ձեւ մը առ Աս­տուած: Ո­մանք ա­ռանձ­նա­նա­լով կը ջա­նան կեդ­րո­նա­նալ ու խո­կալ, ո­մանք ալ ար­տա­սա­նու­թեան ձե­ւով կը կրկնեն այն, ինչ որ սոր­ված են ի­րենց մե­ծե­րէն, յա­ճախ չհասկ­նա­լով ի­մաս­տը ի­րենց ը­սա­ծին: