Հարթակ

Երբ որ «մեր» կ՚ը­սենք՝ պէտք է հասկ­նալ Հիւ­սի­սա­յին Ա­մե­րի­կան, ո­րով­հե­տեւ, տար­բեր աշ­խար­հա­մա­սե­րու մէջ հայ կրթա­կան գոր­ծը ու­նի տեղ­ւոյն յա­տուկ ե­զա­կի խն­­դիր­ներ. սա­կայն, բո­լոր շրջան­նե­րուն հա­մար հա­սա­րակ յայ­տա­րա­րը այն է, որ բո­լորն ալ նա­հան­ջի մէջ են, յա­ճախ պա­տաս­խա­նա­տու­նե­րը մատ­նե­լով յու­սալ­քու­թեան:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Մար­տի կէ­սէ­րուն Սէուա­տա­կան Ա­րա­բիոյ փոխ-գա­հա­ժա­ռանգ Մուհ­ա­մմէտ Պըն Սըլ­ման իշ­խա­նը Ո­ւա­շինկ­թըն կ­­՚այ­ցե­լէր եւ հան­դի­պում կ­­՚ու­նե­նար Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րու Նա­խա­գահ Տա­նըլտ Թրամ­փի հետ:

Յ. ՊԱԼԵԱՆ

Հա­յե­րէ­նը Հա­յաս­տա­նի մէջ «կեան­քի լե­զու» է, իր դպրոց­նե­րով, բար­բառ­նե­րով, փո­ղո­ցի լե­զուով, թեր­թե­րով, ձայ­նաս­փիւ­ռով, հե­ռա­տե­սի­լով, գրող­նե­րով:

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ԱՐԵԱՆ

Քա­րե­րուն վրայ թուա­կան­ներ փո­րագ­րուած են՝ 1886, 1889..., հին­ցած փայ­տի խո­նաւ ու հա­ճե­լի բոյր մը կայ, ձմրան ձիւ­նի խո­նա­ւու­թիւ­նը տա­կա­ւին չէ ցամ­քած: Զա­ռի­վա­րը կը քա­շէ մեզ, այ­լեւ մեր քայ­լե­րը կը յա­ռա­ջա­նան, ա­ռանց նոյ­նիսկ մեզ­մէ հրա­հան­գի մը սպա­սե­լու:

Ա­ԼԵՔՍ ՍՐԿ. ԳԱ­ԼԱՅ­ՃԵԱՆ

Ան­ցեալ դա­րաշր­ջան­նե­րուն եւ ներ­կայ դա­րուս իսկ ե­րազ­նե­րու առ­կա­յու­թիւնն ու մեկ­նա­բա­նու­թիւ­նը միշտ ալ մար­դոց անժխ­տե­լի ու մնա­յուն նիւթն են դար­ձած։ Մեկ­նա­բա­նու­թիւն մը, որ կրնայ «փո­խա­կեր­պել» հա­մակ կեանքդ եւ կա­խում­նա­ւո­րել քեզ այդ գձուձ ու հիմք չու­նե­ցող բա­ցատ­րու­թեամբ։ Ե­րազ մը, որ կրնայ քեզ յո­ռե­տե­սու­թեան կամ լճա­ցած վի­ճա­կի ա­ռաջ­նոր­դել, պար­զա­պէս ա­նոր հա­մար՝ որ կեանքդ ա­ռըն­չած ես ե­րազ­նե­րու։

ՆԱ­ՐԷ ԳԱ­ԼԵՄ­ՔԷ­ՐԵԱՆ

Ա­մե­րի­կա­ցի մար­դա­սէր Անտ­րիւ Քար­նէ­կի ա­ռի­թով մը ը­սած է. « Ոչ ոք ինք­նի­րեն կրնայ հարս­տա­նալ, ա­ռանց ու­րիշ­նե­րը հարս­տաց­նե­լու: Հա­րուստ մա­հա­ցող ան­ձը ան­պա­տիւ կը մեռ­նի»:

ՅԱ­ԿՈԲ ՄԱՐ­ՏԻ­ՐՈ­ՍԵԱՆ

Աշ­խար­հա­կալ Եւ­րո­պան այ­սօր կը տառա­պի իր կե­ցու­թեան պայ­քա­րով: Եւ­րո­պան՝ Յու­նա­կան եւ Հռո­մէա­կան կայս­րու­թիւն­նե­րուն մի­ջո­ցաւ եւ այդ ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նին էր որ ա­սիա­կան եւ ափ­րի­կեան աշ­խար­հի ա­ռաջ ճա­նա­չում ստա­ցաւ, ուր տա­կա­ւին մնա­ցեալ Եւ­րո­պան կ՚ապ­րէր խոր մթու­թեան մէջ: Խա­չա­կիր­նե­րու ար­շա­ւանք­նե­րով Եւ­րո­պան մտաւ զար­թօն­քի դա­րաշր­ջան, սա­կայն իս­կա­կան զար­թօն­քը հա­սաւ մի­ջին դա­րե­րու ժա­մա­նա­կաշր­ջան­նե­րուն, անգ­լիա­կան, ֆրան­սա­կան, գեր­մա­նա­կան եւ եւ­րո­պա­կան այլ պե­տու­թիւն­նե­րու յե­ղա­փո­խու­թիւն­նե­րով:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

22 Նո­յերմ­բեր 1943 թուա­կա­նին Լի­բա­նան կը հռչա­կէր իր ան­կա­խու­թիւ­նը: Եր­կի­րը, որ մինչ այդ յայտ­նուած էր Ֆրան­սա­յի «հո­գա­տա­րու­թեան» տակ, կը ստեղ­ծէր հա­մա­կե­ցու­թեան հիմ­քով պատ­րաս­տուած ազ­գա­յին սահ­մա­նադ­րու­թիւն մը, ո­րուն ա­մե­նէն նշա­նա­կա­լի կէ­տը իս­լամ-քրիս­տո­նեայ հա­մա­խառն իշ­խա­նու­թիւն մը կեր­տելն էր:

ՅԱ­ԿՈԲ ՄԱՐ­ՏԻ­ՐՈ­ՍԵԱՆ

Վեր­ջերս մամ­լոյ եւ տե­ղե­կա­տուա­կան այ­լա­զան աղ­բիւր­նե­րէ կ՚ի­մա­նանք այն ին­չին տե­ղեակ չէինք ան­ցեալ տա­րի­նե­րուն: Օ­րի­նակ՝ եր­կու ա­նօ­րէն կե­ցու­թեամբ ամ­բաս­տա­նուած ե­րի­տա­սարդ­ներ՝ մին տասնեօթ տա­րե­կան, միւ­սը՝ տասնութ, հա­րա­ւ-ա­մե­րի­կեան եր­կիր­նե­րու բնա­կիչ­ներ, ո­րոնք Միա­ցեալ Նա­հանգ­ներ կը գտնուին ու­սա­նո­ղա­կան պատ­ճա­ռա­բա­նու­թեամբ, կը բռնա­բա­րեն 14-ա­մեայ աղ­ջիկ մը Մե­րի­լենտ նա­հան­գի վար­ժա­րան­նե­րէն մէ­կուն մէջ:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

​Լի­բա­նա­նի Նա­խա­գահ զօ­րա­վար Մի­շէլ Աուն, վեր­ջերս պատ­կե­րասփ­ռուած խօսք մը ար­տա­սա­նե­լով՝ երկ­րի խորհրդա­րա­նէն պա­հան­ջեց մէկ ամ­սուան հա­մար սա­ռեց­նել իր աշ­խա­տանք­նե­րը: Նախ­քան նա­խա­գա­հին կա­տա­րած «մի­ջամ­տու­թիւ­ն­»ը, երկ­րին մէջ կը տի­րէր բա­ւա­կան լա­րուած մթնո­լորտ: