Հարթակ

Սագօ Արեան կը գրէ Երեւանէն.-
Ե­րէկ տե­ղի ու­նե­ցած դէպ­քը եւ «Սաս­նայ ծռե­ր» ա­նու­նով հան­րու­թեան ներ­կա­յա­ցած զի­նեալ­նե­րու խում­բին կող­մէ Է­րե­բու­նիի ոս­տի­կա­նա­կան-պա­հա­կա­յին կեդ­րո­նին վրայ կա­տա­րուած յար­ձա­կումն ու ա­պա գրա­ւու­մը կը շա­րու­նա­կեն մնալ Հա­յաս­տա­նի ու հա­յու­թեան հիմ­նա­կան ու­շադ­րու­թեան կի­զա­կէտին:

​ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

​Ար­մա­տա­կան խմբա­ւո­րում­նե­րուն հա­մար Ֆրան­սան կը շա­րու­նա­կէ մնալ՝ որ­պէս թի­րախ հա­մա­րուող գլխա­ւոր եր­կիր: Անց­նող Նո­յեմ­բե­րին երբ «Սթատ տը Ֆրան­ս­»ի եւ «Պա­թաք­լա­ն» թա­տե­րաս­րա­հին մէջ ա­հա­բեկ­չա­կան յար­ձա­կում­ներ կը գոր­ծուէին, երկ­րի մէ­կէ ա­ւե­լի բարձ­րաս­տի­ճան պա­տաս­խա­նա­տու­ներ կը զգու­շաց­նէին, որ գա­լիք դէպ­քե­րը կրնան շատ ա­ւե­լի ծանր ըլ­լալ:

ՎԱՀ­ՐԱՄ ԷՄ­ՄԻԵԱՆ

14 Յու­լի­սի կէս գի­շե­րին թու­նուզ­ցի մը բեռ­նա­կառ­քով վրա­յեր­թի են­թար­կեց Նի­սի մէջ Ֆրան­սա­յի ազ­գա­յին տօ­նին առ­թիւ հրա­վա­ռու­թիւն­նե­րը դի­տող ժո­ղո­վուր­դը: Իս­կա­կան թի­րա­խը, սա­կայն, այդ ան­մեղ զո­հե­րը չեն:

ՆԱ­ՐԷ ԳԱ­ԼԵՄ­ՔԷ­ՐԵԱՆ

Ամ­բողջ աշ­խար­հի մէջ, մա­նա­ւանդ՝ ա­մառ­նա­յին ար­ձա­կուրդ­նե­րու շրջա­նին, քիչ չեն այն ըն­տա­նիք­նե­րը, ո­րոնք  ի­րենց ե­րա­խա­նե­րը բա­նա­կում­նե­րու կը ղրկեն, ար­տատ­նա­յին գոր­ծու­նէու­թեան:

ԳԱ­ՅԻԱ­ՆԷ ՅԱ­ՐՈՒ­ԹԻՒ­ՆԵԱՆ-ՄԱՐ­ԿՈ­ՍԵԱՆ

Ժա­մա­նա­կա­կից ե­րա­խա­նե­րը կը շրջա­պա­տէ հնչիւն­նե­րու հա­րուստ աշ­խարհ, ո­րուն աղ­բիւ­րը կը հան­դի­սա­նան՝ պատ­կե­րաս­փիւ­ռը, ձայ­նաս­փիւ­ռը, հա­մա­ցան­ցը…

ՍԱՐ­ԳԻՍ ՓՈ­ՇՕՂ­ԼԵԱՆ

Սա փրո­թո­քոլ ը­սուա­ծը վե­րին մա­կար­դա­կի եւ բարձ­րա­գոյն աս­տի­ճա­նի ստա­խօ­սու­թիւն է, որ կը պատ­կա­նի նա­խա­գահ­նե­րու, վար­չա­պետ­նե­րու խա­ւին, վեր­ջա­պէս պե­տա­կան մա­կար­դա­կի անձ­նա­ւո­րու­թիւն­նե­րու, ո­րոնք կը ձեռ­նուին հրա­պա­րա­կաւ, ի հարկէ, բռնազ­բօ­սիկ կամ ա­րուես­տա­կան ժպի­տով, ի բաց ա­ռեալ կարգ մը «փո­քըր­ֆէյս»ե­րու, ո­րոնց ա­ռաջ­նու­թիւ­նը կ՚եր­թայ ՌԴ­-ի Փութ­ին­ին...

ՆԱԶԱՐԷԹ ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ

Յու­լիս 13-ին կը նշենք ծննդեան ութ­սու­նա­մեա­կը ժա­մա­նա­կա­կից հայ գրա­կա­նու­թեան տա­ղան­դա­ւոր բա­նաս­տեղծ­նե­րէն Ա­լի­սիա Կի­րա­կո­սեա­նի (1936-2014), որ եր­կու տա­րի ա­ռաջ՝ 22 Մա­յիս 2014-ին իր մա­հա­ցաւ Լոս Ան­ճե­լը­սի մէջ։

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱ­ԶԱ­ՐԵԱՆ

Հա­լէ­պա­հայ ծա­նօ­թի մը կը բա­րե­ւեմ փո­ղո­ցը քա­լած մի­ջո­ցիս: Ե­րի­տա­սարդ հարս մըն է ան, ու­նի ճլվլուն ու տա­քա­րիւն հինգ տա­րե­կան դստրիկ մը: Այն­քան ու­շիմ փոք­րիկ մըն է, որ ան­մի­ջա­պէս կ­­՚ըն­կա­լէ շուր­ջի ան­ցու­դար­ձը, կը նմա­նի փա­փուկ խմո­րի մը, զոր ձե­ւա­ւո­րե­լը շատ դիւ­րին է ու հա­ճե­լի: Կը յա­ճա­խէ ի­րենց տան շրջա­նի ման­կա­պար­տէ­զը, ա­մէն տես­նե­լուս նոր եր­գեր ու ո­տա­նա­ւոր­ներ կ­­՚ար­տա­սա­նէ, նոյ­նիսկ հե­քիաթ­ներ կը պատ­մէ: Ու.

ՏՔԹ. ՃՕՐՃ ԲԱՐ­ՍԵ­ՂԵԱՆ

Ոե­ւէ մէ­կուն «խօսք զար­նել» չէ նպա­տակս, պար­զա­պէս միու­թե­նա­կան գոր­ծու­նէու­թեանս ան­ցեա­լէն դրուագ մըն է հե­տե­ւեա­լը, որ յա­ճախ կը պա­տա­հի, եւ են­թա­կայ է ա­պա­գա­յին ալ կրկնուե­լու։

ՍԵ­ՒԱԿ ՅԱ­ԿՈ­ԲԵԱՆ

Սփիւռ­քի մէջ հայ­կա­կան պա­րա­խումբ պա­հե­լը, ոչ միայն մշա­կու­թա­յին ան­զու­գա­կան գոր­ծու­նէու­թիւն է, այլ նաեւ ազ­գա­պահ­պան­ման եւ Սփիւռ­քի մէջ հա­յա­պահ­պան­ման սա­տա­րող ազ­դակ՝ իր ըն­կե­րա­յին ե­րե­սա­կով եւս, ո­րուն ան­դամ­նե­րը ի­րարու հետ կը շփուին ու կը ծա­նօ­թա­նան հայ­կա­կան ա­ռողջ մթնո­լոր­տի մէջ, լաւ ըն­կե­րու­թիւն­ներ ստեղ­ծե­լով ու մին­չեւ իսկ եր­բեմն ա­պա­գա­յի հայ­կա­կան ըն­տա­նե­կան բոյ­ներ կազ­մե­լով: