ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Սորվելու ամենամեծ արգե՛լքն է գիտնալ կարծել։ Մարդ երբ ինքզինք «ամենագէտ» կարծէ, նաեւ կարծէ, թէ իր գիտցածները ամբողջ գիտութիւնն է, սորվելու եւ գիտնալու համար քայլ մը իսկ չի կրնար յառաջանալ եւ կը բաւարարուի միա՛յն իր գիտցած կարծածներով։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Այս խօսքերը կը գրեմ անոր, որ տակաւին նոր պիտի սկսի եւ նոյնիսկ սկսած է հասկնալ, որ կեանքը այնքան ալ արդար ու անաչառ չէ՝ այնպէս ինչպէս կը ներկայացուէր երիտասարդութեան:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Առակով մը կը պատմուի, թէ մարդ մը կը գանգատի, թէ իրեն չափէն դուրս ծանր կեանք մը վիճակած է։ Ուստի ան կը դիմէ Աստուծոյ եւ կ՚ըսէ.- Տէ՜ր, իմ խաչը չափազանց ծանր է, եւ ես ան տանելու կարողութիւնը չունիմ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Համաշխարհային Ա. պատերազմէն ետք հայ ժողովուրդի գաղթական զաւակները զանազան երկիրներու մէջ բնակութիւն հիմնեցին եւ առաջին իսկ օրէն իրենց մեծագոյն մտահոգութիւնը եղաւ ապագայ սերունդի հայ մնալ-չմնալու սպառնալիքը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Գիւղի մը մէջ աղքատ, անոք եւ անօգնական մարդ մը կ՚ապրէր։ Ան ողորմութիւն կը խնդրէր բոլորէն։ Օր մը կին մը մօտեցաւ անոր, որ կը ճանչցուէր իր ժլատութեամբ եւ պատռտած թաշկինակ մը տուաւ իրեն։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Հայ ժողովուրդի պատմութիւնը մի՛շտ ալ դժբախտ ու արիւնոտ եղած է, որովհետեւ անձրեւէն խուսափիլ ուզելով կարկուտի բռնուած ենք եւ չենք կրցած այնպէս ալ գիտնալ, թէ ո՞րն էր լաւ: Հայ ժողովուրդը կարծեց, որ 2 դեկտեմբեր 1920-ին կնքուած հայ-ռուսական համաձայնագիրով Հայաստան պիտի մտնէր աւելի հանգիստ ու խաղաղ ժամանակաշրջան մը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Երբ երկու հին բարեկամ տարիներ վերջ իրարու հանդիպին, իրենց առաջին հարցումը կ՚ըլլայ. «Ինչպէ՞ս ես, ի՞նչ կ՚ընես կ՚ըլլաս…»։ Եւ հարցում հարցնողն ալ կը դիմաւորուի փոխադարձ նոյն հարցումով. «Դուն ինչպէ՞ս ես, դուն ի՞նչ կ՚ընես կ՚ըլլաս…»։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Յաճախ հարց կը տրուի, թէ վիճակահանութիւնն ու բախտախաղը կրօնական տեսանկիւնէ մեղք կը նկատուի՞։ Այս հարցը քրիստոնեաներէս բացի այլ կրօնի հետեւորդներուն մօտ եւս կը տեսնենք։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Չէ՞ք գիտեր, թէ մենք որ Յիսուս Քրիստոսով մկրտուեցանք, անոր մահուանը մկրտուեցանք։ Անոր հետ թաղուեցանք մկրտուելով մահուան համար…». (ՀՌՈՄ. Զ 3-4)։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Հայր մը վերջերս կը դիմէ իր աղջկան եւ կը խնդրէ, որ խանութէն վերադարձին օրուան թերթը բերէ, որպէսզի աչք մը անցընէ։ Երիտասարդ աղջիկը անտարբերութեամբ կը դիմէ հօրը. «21-րդ դար ենք… ի՞նչ թերթ։ Վերցուր Ipad-ս համացանցէն հետեւիր»։
