Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Այսօր կը ներկայացնենք մեծ Արմաշական՝ Մեսրոպ Վարդապետի, 17 Յուլիս 1904 թուակիր շահեկան, մշտանորոգ քարոզ-յօդուածը։ Մեսրոպ Վարդապետ՝ ապա Մեսրոպ Ա. Մշեցի Նարոյեան Պատրիարք (1927-1944), կը շօշափէ, կ՚ուսումնասիրէ եւ հանգամանօրէն կը վերլուծէ արուեստի եւ կրօնքի փոխյարաբերութիւնները, իրարու նկատմամբ ազդեցութիւնները եւ կ՚եզրակացնէ, թէ կրօնական զգացումը երբեք այլամերժ չէ, այլ՝ կեանքի ուժերուն համերաշխ կերպով ներդաշնակման կարեւոր մէկ ազդա՛կը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հայ Եկեղեցին, այս տարի եւս կը տօնէ Հոգեգալստեան տօնը՝ 20 Մայիս Կիրակի՝ Յինանց 50-րդ օրը։ Հոգեգալուստը, որ կ՚անուանուի նաեւ «Պենտեկոստէ», հիմքը կ՚առնէ Վերնատան մէջ, ուր Յիսուս Քրիստոսի խոստումը կ՚իրականանայ. «Ես պիտի աղաչեմ Հօրս, որ ուրիշ Մխիթարիչ տայ ձեզի, որպէսզի յաւիտեան ձեզ հետ ըլլայ։ Ան Սուրբ Հոգին է, որ Ճշմարտութիւնը կը յայտնէ»։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ինչպէս յաճախ կ՚անդրադառնանք, պէտք է երբեմն նայիլ անցեալին եւ բաղդատել զայն ներկային հետ։
Արդարեւ, երբեմն ետ նայիլը երբեք յետադիմութիւն չէ՛, այլ՝ յառաջդիմութեան պայմաններէն մի՛ն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Բարձրութիւնը, կ՚ըսեն, կը ջնջէ սահմանագծերը։ Ցանկապատեր, տախտակորմներ, քարաշէն պատեր կամ ուրիշ նշաններ, զորս մարդիկ կը դնեն իրենց սեփական հողերը կամ ստացուածքները զատելու եւ պահպանելու համար, բարձրութեան վրայ բոլորովին անտեսանելի կը դառնան, կը կորսնցնեն իրենց հանգամանքը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կեանքի մէջ եթէ «յաջողութիւն»ը նպատակ մըն է, ապա ուրեմն իմաստութիւնը եւ հեռատեսութիւնն ալ անոր անհրաժեշտ եւ անմիջական ազդակներն են։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ինչպէս որ ընտանիք մը, կամ իր լայն առումով՝ գերդաստան մը անդամներէ կը բաղկանայ, նո՛յնպէս եւ ընկերութեան եւ ընդհանրապէս ազգի մը համար ալ միեւնոյն առընչութիւնը պէտք է ընդունիլ։ Այս իմաստով ընկերութիւնը եւ ազգը լայն եւ մեծ ընտանիք մըն է՝ որուն անդամները այդ ընկերութեան կամ ազգին պատկանող անհատներն են։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Խստաշունչ եւ մռայլ ձմեռուան մը տիրապետութենէն ազատագրուած՝ գարունի արեւոտ եւ հաճելի՜ օր մը վայելել ո՜րքան կը փոխէ մարդուս ընդհանուր տրամադրութիւնը։ Տակաւին գրեթէ ձմեռուան ազդեցութենէն բոլորովին չփրկուած այս օրերուն, ամառուան եղանակի յատուկ զբօսանքը, ամէն մարդու վրայ սփոփարար տպաւորութիւն մը կը թողու բնականաբար։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յի­նանց 7-րդ Կի­րա­կին կը կո­չուի «Երկ­րորդ Կի­րա­կի», պար­զա­պէս այն պատ­ճա­ռով, թէ՝ օ­րուան Ճա­շու Ա­ւե­տա­րա­նը Յի­սու­սի Ե­րու­սա­ղէմ յաղ­թա­կան մուտ­քի մա­սին է, ինչ­պէս կը վկա­յէ Յով­հան­նէս Ա­ւե­տա­րա­նիչ. (ՅՈՎՀ. ԺԲ 12-23)։­
Ըստ ե­կե­ղե­ցա­կան օ­րա­ցոյ­ցին, «Երկ­րորդ Կի­րա­կի»ն, այս տա­րի կը հան­դի­պի 13 Մա­յիս Կի­րա­կի օ­րուան։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Քննադատութիւն՝ բան մը, որ անպակաս է մարդկային կեանքին մէջ, մանաւանդ ընկերային-հաւաքական կեանքին մէջ, եւ չկայ օր մը, որ մարդ չքննադատէ ուրիշ մը եւ չքննադատուի ուրիշի մը կողմէ։ Բնական է ասիկա, քանի որ քննադատութիւնը ընկերային յառաջդիմութեան կարեւոր ազդակներէն մին է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Աւետարանը կը վկայէ, թէ աշակերտները զարմացած կը նայէին երկինք, կ՚ուզէին հասկնալ, թէ ինչպէ՞ս համբարձաւ Քրիստոս։ Եւ հարց մը կը գոյանար իրենց մէջ. «Ինչո՞ւ պէտք էր, որ համբառնար Քրիստոս, քանի որ Անոր հետ ըլլալ, Անոր հետ ապրիլ մեզի համար հանգիստ եւ ապահով էր. ապա ուրեմն ինչո՞ւ Ան համբառնալու պարտաւորուեցաւ…»։