Արխիւ

Ա­մե­րի­կա­յի Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րու ղե­կա­վա­րու­թիւ­նը ե­րէկ հան­դէս ե­կաւ ու­շագ­րաւ ու լուրջ կո­չով մը։ ԱՄՆ-ի Պաշտ­պա­նու­թեան եւ Ար­տա­քին գոր­ծոց նա­խա­րա­րու­թիւն­նե­րը կոչ ուղ­ղե­ցին, որ­պէս­զի Թուր­քիոյ ա­մե­րի­կեան ռազ­մա­խա­րիսխ­նե­րու անձ­նա­կազ­մին ըն­տա­նիք­նե­րը հե­ռա­նան երկ­րէն։

Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թեան նա­խա­գահ Սերժ Սարգ­սեան, որ աշ­խա­տան­քա­յին այ­ցե­լու­թիւն մը կու տայ Ա­մե­րի­կա­յի Միա­ցեալ Նա­հանգ­ներ, Մա­սա­չու­սե­ցի նա­հան­գէն ներս ե­րէկ շա­րու­նա­կեց գոր­ծադ­րել իր ծրա­գի­րը, որ յա­գե­ցած էր կա­րե­ւոր հանգ­րուան­նե­րով։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​1651 թուա­կա­նին Փի­լիպ­պոս Կա­թո­ղի­կոս (1632-1655) Պո­լիս գտնուած մի­ջո­ցին՝ Ե­ղիա­զար Պատ­րիար­քը (1651-1652) պատ­րիար­քու­թե­նէ հե­ռա­ցու­ցած էր եւ ա­նոր տեղ Յով­հան­նէս Դ Մուղ­նե­ցին (1652-1655) Պատ­րիարք կար­գած էր։

Հան­րա­պե­տու­թեան նա­խա­գահ Րէ­ճէպ Թայ­յիպ Էր­տո­ղան այ­սօր շփում­նե­րու կը ձեռ­նար­կէ Ա­մե­րի­կա­յի Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րու մէջ, ուր կու տայ աշ­խա­տան­քա­յին այ­ցե­լու­թիւն մը։ 31 Մարտ-1 Ապ­րիլ թուա­կան­նե­րուն ան Ո­ւա­շինկ­թը­նի մէջ կը մաս­նակ­ցի Մի­ջու­կա­յին անվ­տան­գու­թեան Դ. գա­գա­թա­ժո­ղո­վին։ Հարկ է նշել, որ այս գա­գա­թա­ժո­ղով­նե­րը 2010 թուա­կա­նէն ի վեր տե­ղի կ՚ու­նե­նան Ո­ւա­շինկ­թը­նի մէջ եւ Թուր­քիա սկիզ­բէն ի վեր գոր­ծօն մաս­նակ­ցու­թիւն կը բե­րէ ա­նոնց։

Հա­յաս­տա­նի Նա­խա­գահ Սերժ Սարգ­սեան ժա­մա­նած է Ա­մե­րի­կա­յի Միա­ցեալ Նա­հանգ­ներ։ Նա­խա­գահ Սարգ­սեան Ո­ւա­շինկ­թը­նի մէջ 31 Մարտ-1 Ապ­րիլ թուա­կան­նե­րուն մաս­նակ­ցու­թիւն պի­տի բե­րէ Մի­ջու­կա­յին անվ­տան­գու­թեան գա­գա­թա­ժո­ղո­վին, որ կը կազ­մա­կեր­պուի չոր­րորդ ան­գամ։ Գա­գա­թա­ժո­ղո­վի տան­տէրն է ԱՄՆ-ի Նա­խա­գահ Պա­րաք Օ­պա­մա։ Այս գա­գա­թա­ժո­ղո­վին հրա­ւի­րուած է նաեւ Ատր­պէյ­ճա­նի Նա­խա­գահ Իլ­համ Ա­լիեւ։

ԱՐԱ ԳՕՉՈՒՆԵԱՆ

​Օր­մա­նեան Պատ­րիար­քին ար­ձա­նը ե­րէկ բա­ցուե­ցաւ հա­մեստ ա­րա­րո­ղու­թիւ­նով մը։ Հա­զիւ քա­նի մը տաս­նեակ ե­րախ­տա­ւոր­ներ ներ­կա­յու­թիւն բե­րին հա­ւա­քոյ­թին։ Ընդ­հան­րա­պէս, նման ա­ռիթ­նե­րով կ՚օգ­տա­գոր­ծուի այն բա­նա­ձե­ւու­մը, թէ ար­ձա­նը կու գայ ան­մա­հաց­նել են­թա­կա­յին յի­շա­տա­կը։ Բնա­կա­նա­բար, այս պա­րա­գա­յին կա­րե­լի չէ օգ­տա­գոր­ծել այդ բա­նա­ձե­ւու­մը։ Ար­դա­րեւ, Օր­մա­նեան ար­դէն ան­մահ մըն է եւ իր ար­ձանն ալ, գու­ցէ, հա­մա­րուի ան­մա­հի մը կո­թո­ղը։

ԱՔ կու­սակ­ցու­թեան Իս­թան­պու­լի ե­րես­փո­խան Մեհ­տի Է­քէր, որ գիւ­ղատն­տե­սու­թեան նախ­կին նա­խա­րարն է, ե­րէկ յետ­մի­ջօ­րէին Պատ­րիար­քա­րան այ­ցե­լեց՝ շնոր­հա­ւո­րե­լու հա­մար մեր հա­մայն­քին Ս. Զատ­կի տօ­նը։

Յայտնի քանդակագործ Էրօլ Սարաֆեանի ստեղծագործութիւնը բառին բուն իմաստով կը պայմանաւորէ Պատրիարքական Աթոռի երանաշնորհ ու մեծանուն գահակալին խորհրդանշած կերպարը՝ սերունդներու յիշողութեան մէջ անոր ընկալման տեսանկիւնէն։
Մաղաքիա Արքեպիսկոպոս Օրմանեանի արձանը։
Շիշլիի գերեզմանատունէն ներս Պատրիարքական Ընդհանուր Փոխանորդ Փոխանորդ Տ. Արամ Արքեպիսկոպոս Աթէշեան հանդիսապետեց երէկուան բացման արարողութեան։

Զ. ՍՕ­ՆԱ

Թոռ­նի­կը կը ձայ­նէր մեծ­մօր. «Ե­կո՛ւր եաեա(x), տե՛ս քեզ շատ յու­զող պատ­կեր մը կայ հա­մա­կար­գի­չին մէջ»։ Երբ մեծ­մայ­րի­կը ակ­նո­ցը ա­ռած, մօ­տե­ցաւ թոռ­ա­նը՝ պար­զուած տե­սա­րա­նը իս­կա­պէս յու­զիչ եւ կեր­պով մը դաս­տիա­րա­կիչ էր մար­դոց հա­մար։