Հարթակ

Հայ ե­կե­ղեց­ւոյ օ­րա­ցոյ­ցին հա­մա­ձայն, հինգ տա­ղա­ւար­նե­րու յա­ջոր­դող Եր­կու­շաբ­թի օ­րե­րը կը կո­չուին մե­ռե­լոց, այ­սինքն՝ մեր հան­գու­ցեալ­նե­րու յի­շա­տա­կը հա­ւա­քա­կան կեր­պով յար­գե­լու սահ­մա­նուած յա­տուկ օ­րեր: Տա­րուան 365 օ­րե­րու հեւ­քոտ ըն­թաց­քը մեր աչ­քին առ­ջեւ ու­նե­նա­լով, երբ յա­ճախ ապ­րող­ներս ալ զի­րար ալ կը մոռ­նանք, կը տես­նենք, որ մեր հայ­րե­րու կար­գադ­րու­թիւ­նը որ­քա՜ն ի­մաս­տուն է:

ՔՐԻՍՏ ԽՐՈ­ՅԵԱՆ

Անց­եալ տա­րի, անգ­լե­րէն լեզ­ուի գիր­քիս մէջ հան­դի­պած էի նա­խա­դա­սու­թեան մը: Հար­ցազ­րոյց մըն էր հան­րա­յայտ եր­գի­չի մը հետ, ո­րուն հա­ղոր­դա­վա­րը կը հարց­նէր. «Ի՞նչ է ա­մե­նա­մեծ հարցդ» եւ պա­տաս­խա­նը կ՚ըլ­լար «Օ­րը 24 ժամ է իսկ ես 36-ի պէտք ու­նիմ»:

ԳԷՈՐԳ ՊԵՏԻԿԵԱՆ

Կրկին Զա­տիկ է եւ ա­ւան­դու­թիւն՝ խուն­կով ու ա­ղօթ­քով: Մեր բո­լոր ա­ւան­դու­թիւն­ներն ալ ի­րենց խոր­քին մէջ մէ­կա­կան գե­ղեց­կու­թիւն­ներ են. խորհր­դա­ւո՛ր: Այլ խօս­քով, ա­ւան­դու­թիւն կը նշա­նա­կէ դար­ձեալ հա­ղոր­դակ­ցիլ մե­զի ժա­ռան­գուած ան­ցեա­լին հետ:

Ա­ԼԵՔՍ ՍՐԿ. ԳԱ­ԼԱՅ­ՃԵԱՆ

Մար­դիկ ի­րենց տօ­նախմ­բու­թեանց մէջ առ­հա­սա­րակ ան­ցեա­լի դէմ­քի մը, դէպ­քի մը ո­գե­կո­չու­մը կը կա­տա­րեն՝ ան­ցեա­լի այդ դէմ­քին կամ դէպ­քին մէջ տես­նե­լով յա­ւի­տե­նա­կան ճշմար­տու­թեան մը առ­կա­յու­թիւնն ու ար­տա­ցո­լա­ցու­մը։ Քրիս­տո­նէա­կան ե­կե­ղեց­ւոյ տօ­ներն ալ էա­պէս նոյն մտայ­նու­թեան ու հո­գե­բա­նու­թեան կը հե­տե­ւին։

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ԱՐԵԱՆ

Հան­րա­կառք բարձ­րա­ցայ ու ա­հա տուն կ՚եր­թամ: Լաւ է ա­զատ տեղ մը կայ, կը նստիմ գո­նէ, թէեւ այդ­քան ալ հե­ռու չէ տունս, բայց կար­ծես յոգ­նե­ցայ ոտ­քի կե­նա­լէն, այս­պէս խոր­հե­լով, ժպտե­լով, գո­հա­ցած ու ե­կե­ղեց­ւոյ շա­րա­կան­նե­րէն յա­գե­ցած նստայ հան­րա­կառ­քի ա­զատ նստա­րա­նին վրայ: Բայց ա­հա, չար սա­տա­նան կար­ծես իր գոր­ծը պի­տի տես­նէ, զիս ժպտուն տես­նել չի սի­րեր կ­­՚ե­րե­ւի. կողքս նստած մի­ջին տա­րի­քի տղա­մարդ մը, ձեռ­քիս ծաղ­կեպ­սակն ու փուն­ջը տես­նե­լով կը հարց­նէ.

Շէօր­լի Կիպ­սըն եւ իր ա­մու­սի­նը Հե­րի­սըն կը բնա­կին մայ­րա­քա­ղաք Ո­ւա­շինկ­թը­նի հա­րաւ-ա­րե­ւե­լեան շրջա­նը։ 1997 թուականին, ա­նոնց քսանեօթ տա­րե­կան ոս­տի­կան մանչ զա­ւա­կը՝ Պրա­յն, ոս­տի­կա­նա­կան իր ինք­նա­շար­ժին մէջ նստած՝ կը սպան­նուի, են­թար­կուե­լով դա­րա­նի մը (ambush):

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Այդ թուա­կան­նե­րէն ան­ցած են տա­սը «եր­կար» տա­րի­ներ: Եր­կար, ո­րով­հե­տեւ տար­բեր ա­ռում­նե­րով եր­կի­րը գե­րին կը դառ­նար քա­ղա­քա­կան ու­ժե­րու տա­րա­կար­ծու­թիւն­նե­րուն եւ մեծ հա­րուած կը հաս­ցուէր Լի­բա­նա­նի տնտե­սա­կան, ըն­կե­րա­յին, կրթա­կան եւ մշա­կու­թա­յին ո­լորտ­նե­րուն:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Լի­բա­նան­ցի­նե­րու կա­րե­ւոր մէկ տո­կո­սին հա­մար «14 Մարտ» քա­ղա­քա­կան ու­ժե­րը ա­ւար­տած են ի­րենց դե­րը: 

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Ա­մե­րի­կեան մար­մին­նե­րու կող­մէ ձեր­բա­կա­լուե­լէն շա­բաթ­ներ ա­ռաջ Շէյխ Ապ­տիւլ Ռահ­ման ե­լոյթ մը կ՚ու­նե­նար CNN կա­յա­նէն: Այդ ե­լոյ­թով էր նաեւ, որ պա­տաս­խա­նե­լով լրագ­րո­ղի հար­ցու­մին կը յայ­տա­րա­րէր, որ ինք կտրա­կա­նա­պէս դէմ է զի­նեալ ո­րե­ւէ ձե­ւի գոր­ծու­նէու­թեան:

ԿՈ­ՐԻՒՆ ԱՐՔ. ՊԱ­ՊԵԱՆ

«Ա­նոնք, ո­րոնք Յի­սու­սի առ­ջե­ւէն կ՚եր­թա­յին կամ կը հե­տե­ւէին ի­րեն, կ՚ա­ղա­ղա­կէին. Ով­սան­նա՜ Բարձ­րեա­լին, օրհ­նեալ ըլ­լաս դուն, որ կու գաս Տի­րոջ ա­նու­նով. օրհ­նեա՜լ ըլ­լայ քու թա­գա­ւո­րու­թիւնդ, մեր հօր թա­գա­ւո­րու­թիւ­նը, որ կու գայ» (ՄԱՐԿ. ԺԱ. 9-10)։ «Եւ երբ Յի­սուս ա­ւե­լի մօ­տե­ցաւ Ե­րու­սա­ղէ­մի եւ տե­սաւ զայն, լա­ցաւ ա­նոր վրայ եւ ը­սաւ.- Գո­նէ այ­սօր գիտ­նա­յիր, թէ ի՛նչ բա­նի մէջ կը կա­յա­նայ խա­ղա­ղու­թիւնդ։ Բայց այ­լեւս պի­տի չկրնաս տես­նե­լ» (ՂՈՒԿ. ԺԹ. 41-42)։­