Հարթակ

ԹԱ­ԳՈՒ­ՀԻ Ա­ԹՈ­ՔԵԱՆ

Ընդ­հան­րա­պէս  ու­րախ մթնո­լոր­տի մէջ չենք զգար, թէ ինչ­պէս կը սա­հին ժա­մե­րը: Յա­ճախ ժա­մա­նա­կը կը հաս­նի իր ա­ւար­տին եւ մենք տա­կաւ կ՚ու­զենք շա­րու­նա­կել մեր հա­ճե­լի ժա­ման­ցը եւ չենք ու­զեր բաժ­նուիլ այդ ու­րախ մթնո­լոր­տէն. իսկ ընդ­հա­կա­ռա­կը վշտա­լի եւ տա­ռա­պա­լից օ­րե­րը կ՚եր­կա­րի՜ն եւ կ’եր­կա­րի՜ն այն­քան՝ որ­քան ա­մե­նա­կարճ ժա­մա­նա­կա­մի­ջո­ցը մեր աչ­քին կը վե­րա­ծուի ա­միս­նե­րու, տա­րիի: Եւ ա­հա այդ վիշ­տը մար­դուն մէջ կը գե­րա­զան­ցուի, կը մեծ­նայ, հո­գին կը կրծէ, սիր­տը կը հա­լեց­նէ:

ԹՈՐԳՈՄ ՔՀՆՅ. ՉՈՐՊԱՃԵԱՆ

Հա­լէ՜պ…: Ո՛չ միայն ա­նուն, այլ ան­ցեալ, կեանք, կազ­մա­ւո­րում ու ե­րազ:
Հա­լէ՜պ…: Մի­թէ՞ կա­րե­լի է քեզ մոռ­նալ: Ա­հա­ւա­սիկ, մեր բա­ժա­նու­մը իր եօթ­նե­րորդ տա­րին թե­ւա­կո­խեց, բայց ա­նընդ­հատ քու մա­սիդ կը մտա­ծեմ:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Ան­կաս­կած, որ 2016-ը փոր­ձա­քա­րի տա­րի մը ե­ղաւ Հա­յաս­տա­նի հա­մար: 
Հա­յաս­տա­նի հա­մար բնու­թագ­րու­մը սո­վո­րա­կան բնու­թագ­րում մը չէ, ո­րով­հե­տեւ Թա­լի­շի մէջ ատր­պէյ­ճան­ցիին կա­տա­րած բար­բա­րո­սու­թիւն­նե­րը, ա­պա մայ­րա­քա­ղաք 

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱ­ԶԱ­ՐԵԱՆ

Դեկ­տեմ­բեր է: Գի­շե­րը ցե­րե­կուը­նէ չի զան­զա­զա­նուիր՝ ա­մէն տեղ լու­սա­ւոր է, շող­շո­ղուն ու զար­դա­րուն: Ա­կա­մայ դուրս կը նե­տուիս, սփո­փանք մ­­՚է փնտռածդ:

ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ

​Ե­րա­զե՜լ, ե­րա­զե՜լ… ան­դա­դար, ա­նընդ­հատ ե­րա­զել։ Բայց ա­ւաղ, այ­սօր մար­դիկ դադ­րե­ցան ե­րա­զե­լէ ու կ՚ապ­րին ի­րենց կեան­քը շատ միա­պա­ղաղ։ Մարդ ա­րա­րա­ծը, կար­ծես դադ­րե­ցաւ հա­ւա­տա­լէ հրաշք­նե­րուն։ Ուս­տի ժա­մա­նա­կա­կից մար­դը նմա­նե­ցաւ քայ­լող, շնչող մե­քե­նա­մար­դու։

ԻՇ­ԽԱՆ ՉԻՖԹ­ՃԵԱՆ

Այս գի­շեր եր­կին­քէն
Հրեշ­տակ­ներ վար ի­ջան,
Այս տե­սա­րա­նէն հո­վիւ­ներ վախ­ցան։
Ով հո­վիւ­ներ ե­լէք,
Բեթ­լե­հէմ վա­զե­ցէք,
Ա­ւե­տե­ցէք զի Յի­սուս ծնաւ։

ԼԵՌ­ՆԱ ԳԱ­ՐԱ­ԳԻՒ­ԹԻՒՔ

- Մա­մա, մա­մա, այս տա­րի ո՞վ պի­տի գայ մեր տու­նը, Կա­ղան­դը ո­րո՞ւ հետ պի­տի ան­ցը­նենք: Հա՛, ե­թէ մարդ չկան­չես՝ ես ըն­կեր­նե­րուս հետ դուր­սը պի­տի ան­ցը­նեմ: Ե­թէ դուն Կա­ղան­դը դուր­սը ան­ցը­նես՝ ես ըն­կեր­ներս կրնամ կան­չել, չէ՞, մա­մա՛: Դուք ալ կ՚եր­թաք տեղ մը, տունն ալ մե­զի կը ձգէք: Մե­զի քիչ մը ու­տե­լիք բա­ներ մըն ալ կը պատ­րաս­տես, օօ՜հհհ, որ­քան կը զուար­ճա­նանք մենք մե­զի: Կը լուսց­նենք ըն­կեր­նե­րով:

ՆՈ­ՐԱ ՊԱ­ՐՈՒԹ­ՃԵԱՆ

Երբ կը պատ­ռես օ­րա­ցոյ­ցին այն թեր­թը, որ­մէ ետք ե­կո­ղը կը ջնջէ ան­ցա­ծին կա­րօ­տը, այն ա­տեն կ՚ու­նե­նաս իս­կա­կան Ա­մա­նոր։ կ՚ու­նե­նաս Կա­ղանդ։

Պատ­րաս­տեց՝
ՎԱՐ­ԴԱ­ՆՈՅՇ ՄԱՀ­ՍԵ­ՐԷ­ՃԵԱՆ

Պա­տաս­խա­նէ՛ եւ շա­հէ՛ ԺԱ­ՄԱ­ՆԱԿ օ­րա­թեր­թի մա­տե­նա­շա­րէն հա­տոր մը։ Խոր­հուրդ մը քե­զի․­ բո­լոր նիւ­թերն ալ հա­մա­ցան­ցի վրայ կրնաս գտնել։ Հե­ղի­նա­կին ա­նու­նին հետ յի­շէ՛ նաեւ հե­ղի­նա­կին ծննդեան ու մա­հուան թուա­կան­նե­րը­․ այս ալ յա­ւե­լեալ աշ­խա­տանք քե­զի։

Ա­ՐԱՔՍ ՓԻ­ԼԱՒ­ՃԵԱՆ-ԽՏՐԼԱ­ՐԵԱՆ

Մեր հա­րուստ ազ­գա­կա­նը իր մնա­ցոր­դա­ցէն քա­նի մը լի­բա­նա­նեան ոս­կիով իր բա­րի կա­մե­ցո­ղու­թիւ­նը եւ խղճա­հա­րու­թիւ­նը կ՚ար­տա­յայ­տէր, կը փա­փա­քէր բա­րե­գոր­ծու­թեան դափ­նեպ­սակ մը շա­հիլ եւ տօ­նա­կան օ­րե­րու նա­խօ­րեա­կին ու­րա­խաց­նել եղ­բայրս, որ ան­հո­գու­թեամբ եւ դժկա­մու­թեամբ մէկ­դի շպրտեց փու­չի­կէ այդ խեղ­ճուկ Կա­ղանդ Պա­պու­կը...։­