Հարթակ

Յ. ՊԱԼԵԱՆ

Երբ դեռ ազ­գի վե­րա­կանգն­ման եւ միաց­ման մա­սին հայ­րե­նա­սէ­րի միամտու­թեամբ կը խօ­սինք, կը բա­խինք թե­ւա­թափ ը­նող միտ­քե­րու եւ կե­ցուածք­նե­րու:

ՏՔԹ. ՀՐԱՅՐ ՃԷ­ՊԷ­ՃԵԱՆ

«Նիւ Եորք Թայմզ» մի­ջազ­գա­յին տար­բե­րա­կը, ծա­նօթ է, որ լրա­տուա­կան աշ­խար­հի մէջ ու­նի իր վար­կը: Եւ ա­նոր մէջ ե­րեւ­ցող հա­ղոր­դում, հրա­պա­րա­կագ­րու­թիւն եւ յօ­դուած՝ նաեւ իր կշի­ռը: Եւ այս ի­մաս­տով 7 Դեկ­տեմ­բեր  2016-ի թի­ւին մէջ ե­րեւ­ցած ա­մե­րի­կա­հայ եւ մի­ջազ­գա­յին համ­բաւ վա­յե­լող գրող Քրիս Պոհ­ճա­լեա­նի մէկ յօ­դուա­ծը թէեւ իմ ու­շադ­րու­թիւնս գրա­ւեց (ե­րե­ւի հպար­տու­թեամբ), բայց եւ այն­պէս կ՚են­թադ­րեմ, որ հա­յուն «դի­մա­գի­ծը» դրաւ մի­ջազ­գա­յին քար­տէ­սի վրայ՝ ե­թէ մէկ կող­մէ պատ­մա­կան ի­րո­ղա­կան ի­մաս­տով, բայց նաեւ ներ­կա­յի քա­ղա­քա­կան-ռազ­մա­վա­րա­կան, ի­րա­ւա­կան ու ճշմա­րիտ պա­հան­ջա­տի­րու­թեան հա­մար:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Ըստ լի­բա­նա­նեան պաշ­տօ­նա­կան լրա­տուու­թեան, Լի­բա­նա­նի Նա­խա­գահ զօ­րա­վար Մի­շէլ Աուն եր­կօ­րեայ այ­ցով Ռիա­տի մէջ է:

Լե­զուն ո­րով գրե­ցի երկ­րի ե­րե­սը քի­չեր
Կը կար­դա­յին զայն ար­դէն ու պակ­սե­ցան ա­նոնք ալ.
Հա­րիւր տա­րի ետք միայն իր այս ձե­ւով, այս սխալ
Կամ ճիշդ ձե­ւով ու հնչմամբ՝ լե­զուն ա­նուշ զոր խօ­սէր

Էին ա­նուշ տղաք­ներ, գու­ցէ խօ­սող չու­նե­նայ,
ՎԱ­ՀԱՆ ԹԷ­ՔԷԵԱՆ - 1942

ՆԱՐԷ ՔԱԼԵՄՔԷՐԵԱՆ

Աշ­խար­հը մե­ծա­մաս­նու­թեամբ կը հե­տե­ւի Գրի­գո­րեան օ­րա­ցոյ­ցին. 365 օ­րեր, կամ 12 ա­միս­ներ տա­րուան մը մէջ: Տա­րին կ՚ա­ւար­տի 31 Դեկ­տեմ­բե­րին, կը սկսի 1 Յու­նուա­րին՝ Ա­մա­նո­րի օ­րը:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Իս­րա­յէ­լի հա­մար գլխա­ւոր թշնա­մին «Հիզ­պուլ­լա­հ»ն է: Այս եզ­րա­կա­ցու­թիւ­նը հան­րու­թեան կը ներ­կա­յա­ցուէր Իս­րա­յէ­լի Ազ­գա­յին անվ­տան­գու­թեան վեր­լու­ծա­կան կեդ­րո­նի հրա­պա­րա­կած ա­մէ­նա­մեայ տե­ղե­կագ­րին մէջ: Տե­ղե­կա­գի­րը, որ կը բաղ­կա­նայ 200 է­ջե­րէ եւ կը հրա­պա­րա­կուի իւ­րա­քան­չիւր տա­րե­վեր­ջին յստակ դա­սա­կար­գում­ներ կա­տա­րե­լով՝ յան­գած է այն եզր­կա­ցու­թեան, թէ Իս­րա­յէ­լի պե­տու­թեան գլխա­ւո­րա­գոյն թշնա­մին եւ նոյ­նիսկ սպառ­նա­լի­քը լի­բա­նա­նեան «Հիզ­պուլ­լա­հ»ն է:

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

Եր­բեմն միտ­քեր կը խու­ժեն ու ես կը յե­տաձ­գեմ… ա­պա՝ կը փնտռեմ ու չեմ գտներ: Ու­րեմն՝ ը­սի, հի­մա նստիմ գրի առ­նեմ ինչ որ կը մտա­ծեմ, քա­նի որ հո­վու հո­սան­քի ա­տեն է, որ ջա­ղաց­քին պտու­տա­կը պի­տի դառ­նայ:

«Ա­րե­գակն ար­դա­րու­թեան այ­սօր յայտ­նե­ցաւ ազ­գի մարդ­կան»։
­Ներսէս Շնորհալի

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ԱՐԵԱՆ

-Աս ի՞նչ մեծ դպրոց մըն է, կը կոր­սուինք մենք ե­թէ հոս գանք:
-Մեր հի­մա­կուան դպրո­ցը ո՜ւր, աս դպրո­ցը՝ ուր:
-Բայց շատ-շատ սի­րե­ցի, տե­սէք, տե­սէք ի՛նչ ըն­դար­ձակ է բա­կը, հոս շատ հան­գիստ զբօ­սան­քին կը վազվ­զենք ու կը պոռպ­ռանք, նոյ­նիսկ ե­թէ ձայ­ներ­նիս բարձ­րաց­նենք, ոչ մէ­կը կը նե­ղա­նայ:

ՊԵՐՃՈՒՀԻ ԱՒԵՏԵԱՆ

Եր­կար տա­րի­նե­րէ հոն էր մայ­րին, քա­ղա­քի ար­ուար­ձա­նի հա­րուստ թա­ղա­մա­սին ման­կա­պար­տէ­զի պար­տէ­զին մէջ, փար­թամ հա­սա­կով, գա­գա­թը դէ­պի բարձ­րունք­նե­րը ձգ­­տող, ճիւ­ղե­րը թռ­­չուն­նե­րուն հիւ­րըն­կալ: