Հարթակ

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Մի­ջին Ա­րե­ւել­քի մէջ ըն­թա­ցող խմո­րում­նե­րու լոյ­սին տակ վեր­ջին օ­րե­րու լրա­հո­սին հիմ­նա­կան ա­ռանց­քը դար­ձաւ Լի­բա­նա­նի նա­խա­գա­հա­կան ընտ­րու­թեան օ­րա­կար­գը:

Գրեց՝ ԳՐԻ­ԳՈՐ ՓԻ­ՏԷ­ՃԵԱՆ(*)

Ան­ցեալ ա­միս նա­մա­կա­տու­փիս մէջ, որ­պէս գե­ղե­ցիկ ա­նակն­կալ մը, գտայ Բրա­կա­յէն ա­ռա­քուած ծրար մը։ Շու­տով ե­րե­ւան ե­կաւ որ, ե­րաժշ­տա­գէտ Հայկ Իւ­թիւ­ճեա­նի Դոկ­տո­րա­յին (Ph.D.) Ա­ւար­տա­ճա­ռէն օ­րի­նակ մըն էր ա­նու­նիս մա­կագ­րուած։ Գե­ղե­ցիկ եւ տպա­ւո­րիչ գիրք մը՝ հրա­տա­րա­կուած Charles University In Prague, Faculty of Arts-ի կող­մէ։ Ան­հուն եր­ջան­կու­թեամբ կար­դա­ցի զայն։

ՆԱ­ՐԷ ԳԱ­ԼԵՄ­ՔԷ­ՐԵԱՆ

Հին ա­սա­ցուած­քը կ՚ը­սէ՝ «Անհ­րա­ժեշ­տու­թիւ­նը գիւ­տին մայրն է»: Գիւ­տե­րը եւ յայտ­նա­բե­րում­նե­րը ար­դիւնք են մարդ­կա­յին կեան­քի անհ­րա­ժեշ­տու­թիւն­նե­րուն եւ մարդ­կա­յին բաղ­ձան­քին՝ աշ­խար­հը ա­ւե­լի լաւ տեղ մը դարձ­նե­լու: Օ­րա­կան նոր եւ ա­ւե­լի նոր նուա­ճում­ներ կ՚ար­ձա­նագ­րուին, յատ­կա­պէս ար­հես­տա­գի­տու­թեան մար­զին մէջ:

ՍԱՐ­ԳԻՍ ­ՓՈ­ՇՕՂ­ԼԵԱՆ

Պաշ­տօ­նա­կան ա­մէն գոր­ծառ­նու­թիւն ար­տօ­նա­գիր պէտք է ու­նե­նայ. ա­մէն հա­ւա­քա­կա­նու­թիւն, միու­թիւն, եւ այլն, ար­տօ­նա­գի­րի դրու­թիւն ու­նին, ծնունդ, պսակ, թա­ղում՝ ար­տօ­նա­գիր: Երկ­րէ եր­կիր ճամ­բոր­դու­թիւն՝, օ՜, ին­չեր եւ ար­տօ­նա­գիր: Աջ դար­ձիր՝ ար­տօ­նա­գիր, ձախ դար­ձիր՝ նոյն­պէս. վեր­ջա­պէս քիչ մը շար­ժէ՝ ար­տօ­նա­գիր: Հսկո­ղու­թեան են­թա­կայ է ա­մէն ոք:

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱ­ԶԱ­ՐԵԱՆ

-Հար­սի հա­գուս­տին տե­ղը ա­զատ ձգե­ցէք, շատ մի՛ խճո­ղէք: Ա­ջին՝ շու­քի գոր­ծը, իսկ ձա­խին նշան­տու­քի հա­գուս­տը թող ըլ­լայ, ո­րուն կող­քին նախ տղու տու­նին նուի­րած գի­շե­րա­յին հա­գուստ­նե­րը կը շա­րէք, ա­պա ձեր գնած­նե­րը, այս­պէս է կար­գը,- Կը յոր­դո­րէր Գա­յիա­նէ մօ­րա­քոյ­րը, որ ե­րեք աղ­ջիկ կար­գած էր եւ հմուտ դար­ձած՝ օ­ժիտ փռե­լու ա­րա­րո­ղու­թեանց:

ԳԷՈՐԳ ՔԷՕՇԿԷՐԵԱՆ

Մի­ջին Ա­րե­ւել­քի մէջ ըն­դու­նուած սո­վո­րու­թիւն էր, որ աղ­ջիկ­ներ 17-18 տա­րե­կա­նին ա­մուս­նա­նա­յին եւ ըն­տա­նիք կազ­մէին։ Ան­շուշտ ի­րենց ա­մու­սին­նե­րը տա­րի­քով ա­ւե­լի մեծ կ՚ըլ­լա­յին, քա­նի ա­նոնք պէտք էր նախ գործ մը ու­նե­նա­յին՝ որ բա­ւա­րար ե­կա­մուտ հայ­թայ­թէին ըն­տա­նի­քի մը ապ­րուս­տը կա­րե­նալ հո­գա­լու հա­մար։

ՍԱՐ­ԳԻՍ ՓՈ­ՇՕՂ­ԼԵԱՆ

Լա­ւա­գոյն ըն­կեր­նե­րը ա­նոնք են, ո­րոնք լա­ւա­պէս զի­րար կը հասկ­նան, հե­տե­ւա­բար ի­րենց քայ­լե­րը կը հա­մընկ­նին ու ըն­թաց­քը կ՚ըլ­լայ հե­զա­սահ: Կ՚ը­սեն լաւ բա­րե­կա­մու­թիւ­նը վէ­ճով կը սկսի… այ­սինքն՝ ի սկզբա­նէ տա­րա­կար­ծու­թիւն­նե­րը կը բա­խին ի­րա­րու, ո­րոնք հաս­կա­ցո­ղու­թեամբ հա­մա­ձայ­նու­թեան կը յան­գին: Ու կ՚ապ­րին միա­սին, ի­րա­րու ցա­ւերն ու հո­գե­րը, ինչ­պէս նաեւ՝ խստու­թիւն­նե­րը կ՚ապ­րին միա­սին, սա­կայն ընդ­հան­րա­պէս այդ­պէս չէ, իսկ վե­րի պայ­քա­րը բա­ցա­ռիկ է ի­րո­ղու­թեան մէջ:

Քա­ղեց՝  ՍՈՒ­ՐԷՆ ՇԷ­ՐԻՔ

Կրթա­կան վե­րա­մու­տի այս օ­րե­րուն սկսե­լով պա­տաս­խա­նա­տու պե­տա­կան եւ վար­չա­կան ա­տեան­նե­րէն, բո­լոր ծնող­նե­րու եւ ու­սուց­չա­կան կազ­մի մտա­հո­գու­թեան ա­ռանց­քը կը կազ­մէ լա­ւա­գոյն պայ­ման­նե­րը ա­պա­հո­վել մատ­ղաշ սե­րուն­դի ան­հատ­նե­րուն:

ԶԱ­ՒԷՆ ԳԱ­ԼՈՒՍ­ՏԵԱՆ

Պերճ Ֆազ­լեա­նը այն տե­սա­կի մար­դոց­մէ է, ո­րոնք մարմ­նա­պէս կը հե­ռա­նան, սա­կայն չեն մա­հա­նար: Պեր­ճի յի­շա­տա­կի պէյ­րու­թեան հան­դի­սու­թեան առ­թիւ ան­գամ մը եւս կը փո­խան­ցեմ ցա­ւակ­ցու­թիւն­ներս իր ըն­տա­նե­կան պա­րա­գա­նե­րուն եւ Լի­բա­նա­նի ա­րա­բա­խօս ու հա­յա­խօս ար­դի թատ­րո­նի բո­լոր նուի­րեալ­նե­րուն:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Ռու­սաս­տա­նի Նա­խա­գահ Վլա­տի­միր Փու­թի­նի օ­րերս Ե­րե­ւան կա­տա­րած այ­ցը մի քա­նի ա­ռում­նե­րով կա­րե­ւոր պատ­գամ­ներ կը փո­խան­ցէ: