Հարթակ

Գո­հարն ու իր ըն­տա­նի­քը ե­րէկ Ե­րե­ւան հա­սան: Պա­տե­րազ­մի դաշ­տէն ա­զա­տած Գա­լուս­տեան­նե­րը նոր կեան­քի մը պի­տի սկսին Հա­յաս­տա­նի մէջ: Բա­ւա­կան եր­կար ճա­նա­պարհ մը կտրե­լէ ետք Գո­հար իր եր­կու փոք­րիկ­ներն ու ա­մու­սի­նը հիւ­րըն­կա­լուե­ցան ե­րե­ւան­ցի ըն­տա­նի­քի մը կող­մէ, ո­րուն ան­դամ­նե­րը նոյ­նիսկ չու­զե­ցին ե­րե­ւիլ տար­բեր կա­յան­նե­րու հե­ռուս­տախ­ցիկ­նե­րուն առ­ջեւ, ո­րոնք փու­թա­ցած էին հաս­նիլ ա­նոնց տու­նը:

ՅԱ­ԿՈԲ ՔՈՐ­Թ­­ՄՈ­ՍԵԱՆ

Ո­րո­շած էի սու­րիա­հա­յու­թեան եւ ընդ­հա­րա­պէս Սու­րիոյ ներ­կայ պա­տե­րազ­մին մա­սին չգրել ու չար­տա­յայ­տուիլ, ո­րով­հե­տեւ վստահ եմ, որ ո՛չ գրե­լը եւ ոչ ալ ար­տա­յայ­տուիը բան կրնան փո­խել: Քա­րա­ցած միտ­քերն ու կարծ­րա­ցած սիր­տե­րը, ի զօ­րու չեն ո­չինչ փո­խե­լու, ընդ­հա­կա­ռա­կը այդ քա­րա­ցած միտ­քերն ու կարծ­րա­ցած սիր­տե­րը մի միայն ի­րենց «Ե­Ս­»ին մա­սին է, որ կը մտա­ծեն:

ԴՈԿՏ. ՀՐԱՅՐ ՃԷ­ՊԷ­ՃԵԱՆ

Իւ­րա­քան­չիւր Հա­լէպ ճամ­բոր­դու­թեան ան­պայ­ման պէտք էր կանգ առ­նէինք Մաա­րա գիւ­ղը` Հա­լէ­պէն ա­ռաջ եւ մօ­տա­ւո­րա­պէս 80 քի­լօ­մեթր հե­ռու: Եւ ա­սի­կա ձե­ւով մը ան­գիր օ­րէնք ե­ղած էր, կա­մո­վի պէտք էր հոն կանգ առ­նէին` թէ՛ քիչ մը հանգս­տա­նա­լու եւ թէ՛ համ­տե­սե­լու գիւ­ղին հա­մեղ ճա­շե­րը եւ ա­նու­շե­ղէն­նե­րը:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Լի­բա­նա­նի մէջ վերջին շրջաններուն ե­ղած քա­ղա­քա­կան շփում­նե­րը կը մատ­նեն, որ նա­խա­գա­հա­կան ընտ­րու­թեան օ­րա­կար­գը դրուած է բա­ւա­կան «ու­ժեղ կրակ»ի մը վրայ:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Օ­րերս Գո­հար Գա­լուս­տեա­նի գրած նա­մա­կը կը ցնցէր հայ­րե­նի լրա­տուա­կան դաշ­տը: Գո­հար կը պատ­մէր, իր զա­ւակ­նե­րուն եւ ա­մուս­նոյն վի­րա­ւոր­ման դէպ­քին ու ա­նոնց անմ­խի­թար վի­ճա­կին մա­սին: Հա­լէ­պի «Զուարթ­նոց» ե­կե­ղե­ցիին մօտ ե­ղող Գա­լուս­տեան­նե­րու տու­նը թի­րախ դար­ձած էր ան­ցեալ Ուր­բաթ օր տե­ղի ու­նե­ցած ծանր հրթի­ռա­րձ­ակում­նե­րուն: Ըստ Գո­հա­րին, ըն­տա­նի­քը հրաշ­քով փրկուած էր ու ա­նոր եր­կու ե­րա­խա­նե­րը տան փուլ ե­կած ա­ռաս­տա­ղի սա­լիկ­նե­րուն տակ մնա­լէ ետք հրաշ­քով փրկուած էին:

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

Ե­րա­նի գի­նո­վին, ո­րու հա­մար աշ­խար­հը կ՚ե­րե­րայ բայց չի փլիր. ա­րեւն ան­հոգ կը ծի­ծա­ղի աշ­խար­հի ցա­ւե­րուն, ու ի՛ր ժա­մին կը թա­ւա­լի ա­նաղ­մուկ, ու աղ­ջա­մուղջն իր կար­մի­րով կու տայ գոյ­նը գրա­ւիչ մայ­րա­մու­տին: Ճամ­բա­նե­րու ո­լոր մո­լոր, օ­ձապ­տոյտ ըն­թացքն ար­դէն ե­րա­նե­լի ցուց­մունք են, ուր տե­սա­նե­լի եւ թէ ան­տես թի­թեռ­նիկ­ներ կ՚ե­լե­ւէ­ջէն իբ­րեւ ո­գի մե­ռեալ­նե­րու, ան­տառ­նե­րու գա­զան­նե­րը դար­ձեր են լուռ ու հնա­զանդ։

ՏՔԹ. ԱՐԱ ՍԱՅԵՂ

Լե­հաս­տան այս տա­րի մեծ շու­քով կը տօ­նէ իր քրիս­տո­նէաց­ման 1050-ա­մեա­կը, իսկ լե­հա­հայ հա­մայնք­նե­րը 2017 թուին կը պատ­րաս­տուին պատ­շաճ հան­դի­սու­թիւն­նե­րով յի­շա­տա­կե­լու լե­հա­հայ սփիւռ­քի կազ­մա­ւոր­ման 650-ա­մեա­կը, հիմ­նուե­լով Քա­ժի­մէժ Մեծ լեհ թա­գա­ւո­րի կող­մէ 1367 թուին Գրի­գոր Ե­պիս­կո­պո­սին շնոր­հուած ար­տօ­նագ­րին, ու­նե­նա­լու հա­մար հայ-կա­կան ե­պիս­կո­պո­սու­թիւ­նը Լվո­վի մէջ:

​Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱ­ԶԱ­ՐԵԱՆ

Եր­կու ե­րի­տա­սարդ­նե­րուն ձեռ­քե­րը այն­քան ա­մուր բռնուած են ի­րա­րու, ան­քակ­տե­լի կապ մը կ՚ու­զեն ստեղ­ծել ա­նոնք, մին ա­րա­կան է, միւ­սը՝ ի­գա­կան: Յոր­դա­նա­նի օ­դա­նա­ւա­կա­յանն են. հա­յեացք­նե­րով ին­չե՜ր կը փո­խա­նա­կեն, ու գիր­կընդ­խառ­նում մը, որ աղջ­կան հե­կե­կուն մար­մի­նին դո­ղը կը խա­ղա­ղեց­նէ կար­ծես: Բայց ի զուր է ա­մէն ինչ, ո՛չ մար­մին­նե­րը կը խա­ղա­ղին, ոչ ալ եր­կու միա­ցած սրտե­րը հան­գիստ կը տրո­փեն, մօտ է բա­ժան­ման պա­հը, ու կրքոտ համ­բոյր­նե­րուն կ՚ըն­կե­րա­նան խոս­տում­ներ.

Ռուս բա­նաս­տեղծ Մա­յա­կովս­կի, լե­նի­նեան յե­ղա­փո­խու­թեան եր­գի­չը գրու­թիւն մը ու­նի, ուր կ՚ը­սէ. «Մենք կը հաս­նինք ու կ՚անց­նինք»… ի հարկէ, խօս­քը ուղ­ղե­լով դրա­մա­տի­րա­կան աշ­խար­հին:

Ն. ՊԷՐ­ՊԷ­ՐԵԱՆ

Հա­յա­գի­տա­կան մե­ծար­ժէք ժա­ռան­գու­թեան տէր՝ բազ­մա­վաս­տակ հե­ղի­նա­կու­թիւն է Փրոֆ. Սի­րար­փի Տէր-Ներ­սէ­սեան (1896-1989), ո­րուն ծննդեան 120-ա­մեա­կը կը նշուի Սեպ­տեմ­բե­րի 5-ին: