Հարթակ

ԼԵՌ­ՆԱ ԳԱ­ՐԱ­ԳԻՒ­ԹԻՒՔ

- Մա­մա, մա­մա, այս տա­րի ո՞վ պի­տի գայ մեր տու­նը, Կա­ղան­դը ո­րո՞ւ հետ պի­տի ան­ցը­նենք: Հա՛, ե­թէ մարդ չկան­չես՝ ես ըն­կեր­նե­րուս հետ դուր­սը պի­տի ան­ցը­նեմ: Ե­թէ դուն Կա­ղան­դը դուր­սը ան­ցը­նես՝ ես ըն­կեր­ներս կրնամ կան­չել, չէ՞, մա­մա՛: Դուք ալ կ՚եր­թաք տեղ մը, տունն ալ մե­զի կը ձգէք: Մե­զի քիչ մը ու­տե­լիք բա­ներ մըն ալ կը պատ­րաս­տես, օօ՜հհհ, որ­քան կը զուար­ճա­նանք մենք մե­զի: Կը լուսց­նենք ըն­կեր­նե­րով:

ՆՈ­ՐԱ ՊԱ­ՐՈՒԹ­ՃԵԱՆ

Երբ կը պատ­ռես օ­րա­ցոյ­ցին այն թեր­թը, որ­մէ ետք ե­կո­ղը կը ջնջէ ան­ցա­ծին կա­րօ­տը, այն ա­տեն կ՚ու­նե­նաս իս­կա­կան Ա­մա­նոր։ կ՚ու­նե­նաս Կա­ղանդ։

Պատ­րաս­տեց՝
ՎԱՐ­ԴԱ­ՆՈՅՇ ՄԱՀ­ՍԵ­ՐԷ­ՃԵԱՆ

Պա­տաս­խա­նէ՛ եւ շա­հէ՛ ԺԱ­ՄԱ­ՆԱԿ օ­րա­թեր­թի մա­տե­նա­շա­րէն հա­տոր մը։ Խոր­հուրդ մը քե­զի․­ բո­լոր նիւ­թերն ալ հա­մա­ցան­ցի վրայ կրնաս գտնել։ Հե­ղի­նա­կին ա­նու­նին հետ յի­շէ՛ նաեւ հե­ղի­նա­կին ծննդեան ու մա­հուան թուա­կան­նե­րը­․ այս ալ յա­ւե­լեալ աշ­խա­տանք քե­զի։

Ա­ՐԱՔՍ ՓԻ­ԼԱՒ­ՃԵԱՆ-ԽՏՐԼԱ­ՐԵԱՆ

Մեր հա­րուստ ազ­գա­կա­նը իր մնա­ցոր­դա­ցէն քա­նի մը լի­բա­նա­նեան ոս­կիով իր բա­րի կա­մե­ցո­ղու­թիւ­նը եւ խղճա­հա­րու­թիւ­նը կ՚ար­տա­յայ­տէր, կը փա­փա­քէր բա­րե­գոր­ծու­թեան դափ­նեպ­սակ մը շա­հիլ եւ տօ­նա­կան օ­րե­րու նա­խօ­րեա­կին ու­րա­խաց­նել եղ­բայրս, որ ան­հո­գու­թեամբ եւ դժկա­մու­թեամբ մէկ­դի շպրտեց փու­չի­կէ այդ խեղ­ճուկ Կա­ղանդ Պա­պու­կը...։­

ՍԻԼ­ՎԻ ՊԱ­ԼԵԱՆ

Երբ փոքր էինք, ան­համ­բեր կը սպա­սէինք որ ման­կա­պար­տէ­զը կամ դպրոց­նե­րը վեր­ջա­նան ու ձմե­ռուան ար­ձա­կուր­դը սկսի: Դուռ-դրա­ցի տե­ղա­ցի էին եւ ի­րենց Ծնուն­դը հա­յե­րուս Ծնուն­դէն ա­ռաջ կը տօ­նուէր, ու­րեմն ի­րենք ար­դէն ի­րենց նուէր­նե­րը ստա­ցած կ՚ըլ­լա­յին:

ԾՈ­ՎԻԿ ԿԱ­ՐԱ­ՊԵ­ՏԵԱՆ

Կի­րա­կի ե­րե­կոյ տանս դի­մա­ցէն ձայ­ներ լսե­ցի՝ խըշ-խըշ-խըշ... ա­կանջս տնկած՝ ար­դեօ՞ք կա­տու է... յան­կարծ դրան զան­գին ձայ­նէն տե­ղէս ցատ­կե­ցի, շտա­պե­ցի՝ ո՞վ է այս ժա­մուն... դրան բռնի­չին վրայ կա­խուած տոպ­րակ մը կար, աջ-ձախ նա­յե­ցայ՝ ոչ մէ­կը... տոպ­րա­կը ա­րի, ձեռ­քերս նուէր­նե­րով լե­ցուած էին, ու ա­նոնց վրայ զե­տե­ղուած նա­մակ մը կար.

ԽԱ­ՉԱ­ՏՈՒՐ Ա. ՔՀՆՅ. ՊՕ­ՂՈ­ՍԵԱՆ

Ան­ցեալ Կի­րա­կի ա­ռա­ւօտ ե­կե­ղե­ցին բա­նա­լու ա­տեն տե­սանք պա­տին յայ­տա­րա­րու­թիւն­նե­րը կար­դա­ցող մարդ մը, որ ժա­մա­նա­կա­ցոյ­ցին ծա­նօ­թա­նալ կ՚ու­զէր։ Յայտ­նի էր որ հայ մը չէր ան։

Յ. ՀԵԼ­ՎԱ­ՃԵԱՆ

Դեկ­տեմ­բեր 31ի ե­րե­կո­յեան, շու­կա­յէն վեր­ջին գնում­նե­րը ը­րած, կա­մուր­ջին տա­կէն յոգ­նած քայ­լե­րով տուն կու գա­յի, երբ դի­մացս յայտ­նուե­ցաւ մեր թա­ղի Գուր­գէ­նը, տխուր եւ փլած հո­գե­կա­նով, կար­ծես այդ օր վերջ­նա­կա­նա­պէս իր բա­րի ժպի­տը ջնջած էր դէմ­քէն։

ՍՕ­ՍԻ ՄԻ­ՇՈ­ՅԵԱՆ-ՏԱՊ­ՊԱ­ՂԵԱՆ

Յու­զու­մով կը դի­մա­ւո­րենք Նոր Տա­րին, բայց ու­րա­խու­թիւն է, կ­՚ը­սենք, այս վայր­կեանն իսկ, ո­րով­հե­տեւ գու­ցէ այս վայր­կեանն ալ չապ­րէինք, գու­ցէ ու­րիշ ա­հա­ւոր դրու­թեան մէջ ըլ­լա­յինք. փառք կու տանք ա­մէն ին­չին հա­մար եւ կ­՚ու­զենք ու­րա­խու­թեան նշոյլ մը գտնել, մենք մեզ ու­րա­խաց­նել:

ԾՈ­ՎԻԿ ՔԻՒՐՔ­ՃԵԱՆ-ՍԱ­ՄԱՆ­ԼԵԱՆ

Հօ­րա­քոյրս՝ Տի­կին Ա­րաք­սին եր­կու մանչ զա­ւակ­ներ ու­նէր, ո­րոնք կամ­քէ ան­կախ պատ­ճառ­նե­րով, Լի­բա­նա­նի պա­տե­րազ­մին, տա­րի­ներ ա­ռաջ, մեկ­նած էին Եւ­րո­պա ու հոն ըն­տա­նիք կազ­մած: