Հարթակ

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Բա­ւա­կան ա­րագ, յա­ճախ անս­պա­սե­լի յայ­տա­րա­րու­թիւն­ներ կը հնչեն Հա­յաս­տա­նի քա­ղա­քա­կան թա­տե­րա­բե­մին վրայ:

Պատ­րաս­տեց՝ ՆԱ­ՐԷ ԳԱ­ԼԵՄ­ՔԷ­ՐԵԱՆ

Եր­բեմն այն սխալ ըմբռ­նու­մը, կամ կար­ծի­քը կայ, որ ժո­ղովր­դա­յին եր­գիչ­ներ, դե­րա­սան­ներ եւ ընդ­հան­րա­պէս աստ­ղեր թե­թեւ­սո­լիկ, հա­ճո­յա­սէր եւ, ին­չո՞ւ չէ, նաեւ սահ­մա­նա­փակ հո­րի­զո­նով ան­ձեր են: Բա­րե­բախ­տա­բար այդ­պէս չէ…

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Շա­բաթ, Յու­նուա­րի 21-ին, Պէյ­րութ կը փրկուէր ա­հա­բեկ­չա­կան մեծ գոր­ծո­ղու­թե­նէ մը: Կի­րա­կի ա­ռա­ւօտ Լի­բա­նա­նի եւ շրջա­նա­յին զան­գուա­ծա­յին լրա­տուու­թեան մի­ջոց­նե­րու ա­ռա­ջին լու­րը յատ­կա­ցուած կ՚ըլ­լար Պէյ­րու­թի Համ­րա փո­ղո­ցին մէջ տե­ղի ու­նե­ցած ձեր­բա­կալ­ման լու­րին:

ՎԱՐ­ԴԱՆ ԹԱՇ­ՃԵԱՆ

Մա­մու­լի է­ջե­րէն եւ կամ յու­շագ­րու­թիւն­նե­րու ընդ­մէ­ջէն շատ բան կար­դա­ցած ենք Մել­գո­նեա­նի հայ ու­սու­ցիչ­նե­րուն մա­սին: Նոյ­նը կա­րե­լի չէ ը­սել, սա­կայն, օ­տար դա­սա­տու­նե­րու պա­րա­գա­յին, մե­ծա­մաս­նու­թեամբ՝ յոյն, անգ­լիա­ցի եւ կամ ա­րաբ:

ՆԱԶԱՐԷԹ ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ

Հայ­կա­կան ար­ձա­կի մեծ վար­պետ­նե­րէն Մկրտիչ Ար­մէն (1906-1972) իր «­Հեղ­նար Աղ­բիւր» վի­պա­կով ար­ժա­նա­ւո­րա­պէս նո­ւա­ճած է ան­մա­հու­թեան ի­րա­ւուն­քը եւ իր հաս­տատ տե­ղը գրա­ւած է հայ գրա­կա­նու­թեան ­Մե­ծե­րու փա­ղան­գին մէջ։

ՅԱ­ԿՈԲ ՄԱՐ­ՏԻ­ՐՈ­ՍԵԱՆ

Հա­ւա­նա­բար յո­ռե­տես նկա­տուիմ այս գրու­թեանս պատ­ճա­ռով. սա­կայն, պահ մը դի­տենք մեր շրջա­պա­տը եւ ըստ այնմ ո­րո­շում կա­յաց­նենք։

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱ­ԶԱ­ՐԵԱՆ

Նա­մակ մըն է, որ կը հնչէ. նախ ձայն կու տայ, ա­յո ձայն մ­­՚է ան, որ կը տե­ղե­կաց­նէ նա­մա­կի մը գա­լուն մա­սին: Ա­մէն ինչ դիւ­րին է հի­մա, աշ­խարհն ամ­բողջ ա­փիդ մէջն է կար­ծես, բջի­ջա­յի­նիդ դո­ղը, ձայ­նէն ա­ռաջ, կը յու­շէ լու­րի մը մա­սին: Ար­դեօք ի՞նչ է նա­մա­կին պա­րու­նա­կու­թիւ­նը:

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

Եւ­րո­պա­յի ըն­կե­րա­յին-տնտե­սա­կան դրոյ­թը 19-րդ դա­րուն Մարք­սեան ո­րա­կու­մով կո­չուե­ցաւ «դրա­մա­տի­րա­կան հա­սա­րա­կարգ», որ հիմ­նուած է ու­նե­նա­լու, ա­ւե­լի ու­նե­նա­լու, ան­յա­գօ­րէն ու­նե­նա­լու, ան­շուշտ այ­լոց հաշ­ւոյն. բնազ­դա­յին է, որ սա­կայն հե­տա­գա­յին ու­նե­ցաւ ան­շուշտ իր պաշտ­պան փաս­տա­բան­ներն ու տնտե­սա­գէտ­նե­րը՝ ար­դա­րաց­նե­լու հա­մար ինչ որ կազ­մա­ւո­րո­ւած է իբ­րեւ մարդ­կու­թեան ի­տէալ ի­րա­ւա­կարգ:

ՅԱ­ԿՈԲ ՄԻ­ՔԱ­ՅԷ­ԼԵԱՆ

Սուր­ի­ա­կան պա­տե­րազ­մէն, յատ­կա­պէս, Հա­լէ­պի ար­հա­ւիր­քէն փախ­չող եւ Հա­յաս­տան ա­պաս­տա­նող­նե­րուն տե­ղա­ցի­նե­րը յա­ճախ հարց տուած են. «Ին­չո՞ւ ե­կաք», շա­րու­նա­կե­լով կրկնուող յան­կեր­գը. «Մենք թող­նում գնում ենք, դուք ին­չո՞ւ էք գա­լիս, էս եր­կի­րը եր­կիր չէ…»:

ՅԱ­ԿՈԲ ՄԻ­ՔԱ­ՅԷ­ԼԵԱՆ

Դրամի Միջազգային Կայսերապաշտութիւնը եւ Համաշխարհային Ապակայունացումը Վեր­ջերս, հա­մա­ցան­ցի վրայ ա­րեւմ­տա­հա­յե­րէ­նի պահ­պան­ման մա­սին գրու­թիւն մը ու­շադ­րու­թիւնս գրա­ւեց. նիւ­թը յղո­ղը լի­բա­նա­նա­հայ ծա­նօթ լեզ­ուա­գէտ բժ. Ար­մե­նակ Եղ­իայ­եանն էր, ո­րուն լեզ­ուա­գի­տա­կան յօդ­ուած­նե­րուն կա­րե­ւո­րու­թեամբ կը հե­տե­ւիմ: