Հարթակ

​ԳԷՈՐԳ ՔԷՕՇԿԷՐԵԱՆ

Հա­զուա­գիւտ կեր­պով կը պա­տա­հի, որ օ­տար մը հա­յե­րէն սոր­վի։ Ընդ­հան­րա­պէս հայ մար­դոց օ­տար կո­ղա­կից­ներն են որ հա­յե­րէն կը սոր­վին եւ կը շա­ղուին մեր ապ­րե­լա­կեր­պին հետ։ Սա ալ ա­ւելց­նեմ, որ վե­րո­յի­շեալ պա­րա­գա­յին՝ հա­յե­րէն սոր­վի­լը ստի­պո­ղա­կան չըլ­լար, այլ սի­րա­յօ­ժար կեր­պով։

ՄԱՐՈՒՇ ԵՐԱՄԵԱՆ

Վեր­ջին տա­րի­նե­րուն սկսած ա­րեւմ-տա­հա­յե­րէ­նին տագ­նա­պը, ո­րուն տուն տուած էր ԻՒ­ՆԷՍ­ՔՕ-ի յայ­տա­րա­րու­թիւ­նը, թէ «ա­րեւմ­տա­հա­յե­րէ­նը մեռ­նող լե­զու­նե­րու շար­քին կը դա­սուի», կը շա­րու­նա­կուի, ա­ռանց հիմ­նա­կան լու­ծում­նե­րու: Ե­թէ պահ մը նկա­տի առ­նենք ծախ­սուած հսկայ գու­մար­նե­րը այս հար­ցին հա­մար՝ հա­մա­գու­մար­նե­րու, խորհր­դա­ժո­ղով­նե­րու թէ աշ­խա­տա­նոց­նե­րու, կրնանք պահ մը կե­նալ եւ մտա­ծել. ա­յո՛, մտա­ծել, ո­րով­հե­տեւ ըստ ար­դիւն­քին, ոչ մէկ ար­դա­րա­ցում կայ այս­քան հսկայ մսխում­նե­րու հա­մար:

ՄԱՐԻԱՄ ԾԱՏՈՒՐԵԱՆ

​Իբ­րեւ հո­գե­բոյժ, հայ ըն­տա­նիք­նե­րու հետ աշ­խա­տե­լու ժա­նա­նակ յա­ճախ կը դի­մագ­րա­ւեմ հար­ցեր, ո­րոնց պատ­ճա­ռը սե­րունդ­նե­րու մի­ջեւ մշա­կու­թա­յին եւ մտա­ծե­լա­կեր­պի տար­բե­րու­թիւն­ներն են: Ընդ­հան­րա­պէս, այս բա­խում­նե­րը Ա­մե­րի­կա ծնած հա­յե­րու եւ ի­րենց ծնող­նե­րուն մի­ջեւ կ՚ըլ­լան. ծնող­ներ, ո­րոնք Ա­մե­րի­կա­յի մէջ ա­ռա­ջին սե­րուն­դի գաղ­թա­կան­ներ են:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Լի­բա­նա­նի «Ազ­գա­յին ա­զատ հո­սանք»ը մտա­դիր է քա­ղա­քա­կան ամ­բող­ջա­կան սա­ռեց­ման տա­նիլ եր­կի­րը: Ներ­քին քա­ղա­քա­կան կեան­քին մէջ առ­կայ տա­րա­կար­ծու­թիւն­նե­րը կը հաս­նէին գա­գաթ­նա­կէ­տի մը, երբ մա­րո­նի ա­ռաջ­նորդ զօ­րա­վար Մի­շէլ Աու­նի գլխա­ւո­րած կու­սակ­ցու­թիւ­նը «դե­ղին քարտ» մը տա­լով կը սպառ­նար՝ իր ու­նե­ցած եր­կու նա­խա­րար­նե­րը քա­շել Վար­չա­պետ Թամ­մամ Սա­լա­մի կա­ռա­վա­րու­թե­նէն:

ՍԱՐ­ԳԻՍ ՓՈ­ՇՕՂ­ԼԵԱՆ

Ան­ցեա­լին շատ կը զար­մա­նա­յի շատ մը ե­րե­ւոյթ­նե­րու եւ գոր­ծարք­նե­րու վրա­յ, սա­կայն տա­րի­քի, փոր­ձա­ռու­թեան եւ քննար­կում­նե­րու պատ­ճա­ռաւ, կա­մաց-կա­մաց այդ հա­ճոյ­քը ինծ­մէ հե­ռա­ցաւ կամ ա­ւե­լի ճիշդ՝ հե­ռա­ցու­ցի։ Չոր ի­րա­կա­նու­թիւ­նը ա­ւե­լի օգ­տա­կար է քան քաղցր խօս­քե­րու ա­ռատ հոս­քը, զոր կը լսենք ա­ռիթ­նե­րով բե­մե­րէ, ո­րոնք եր­բեք ալ չեն հա­մա­պա­տաս­խա­ներ խօսք առ­նո­ղին կեան­քին հետ:

​ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Այն ինչ, որ տե­ղի կ­­՚ու­նե­նայ Ճե­րապ­լու­սի մէջ՝ սպա­սե­լի էր: Թրքա­կան բա­նա­կի հրա­սայ­լե­րուն Սու­րիան մտնե­լը եւ այդ քայ­լին դի­մաց Մոս­կուա­յի եւ Դա­մաս­կո­սի կող­մէ ե­ղած փա­փուկ ո­ճով դա­տա­պար­տում­նե­րը կը խօ­սէին, այն մա­սին, թէ Սու­րիոյ հա­կա­մար­տու­թեան այս փու­լին հիմ­նա­կան դե­րա­կա­տա­րու­թիւն տրուած է Ան­գա­րա­յին:

ՊՕ­ՂՈՍ ՇԱՀ­ՄԵ­ԼԻ­ՔԵԱՆ

Դա­սըն­կեր­ներ էին: Դպրո­ցա­կան օ­րե­րէն ի­րա­րու կը հա­մակ­րէին:
Տա­րի­նե­րը ան­ցան, դար­ձան մտե­րիմ­ներ, ա­պա՝ սի­րա­հար­ներ:

ԳԷՈՐԳ ՔԷՕՇ­ԿԷ­ՐԵԱՆ

Գաղտ­նիք մը չէ, որ Ա­մե­րի­կա­յի Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րը դրա­մա­տի­րա­կան եր­կիր մըն է, ուր կ՚իշ­խէ տան­տէրն ու գոր­ծա­տէ­րը։ Միտքս պի­տի պար­զեմ ի­րա­կան կեան­քէ առ­նուած օ­րի­նակ­նե­րով։

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱ­ԶԱ­ՐԵԱՆ

Մէկ ձեռ­քով ան­թա­ցու­պը բռնած, ճամ­բու եզ­րին ոտ­քի կե­ցած է ծե­րու­նին, միւս ձեռ­քով ալ հրա­ժեշտ կու տայ իր անդ­րա­նի­կին: Ակն­թարթ մը, ո­րուն ե­տին կ­­՚ու­րուագ­ծուի մեծ ու զգա­յա­ցունց պաս­տառ մը:

ՍԱՐ­ԳԻՍ ՓՈ­ՇՕՂ­ԼԵԱՆ

Ա­մէն բառ նշա­նա­կու­թիւն ու­նի եւ ա­մէն անձ տուեալ բա­ռին հաս­կա­ցո­ղու­թիւ­նը: Կ՚ը­սենք սփիւռ­քա­հա­յու­թիւն. միթէ՞ ան մէկ ամ­բող­ջու­թիւն է, ո­րու ա­նու­նով կը խօ­սուի. ե­թէ այդ­պէս է, ո՞ւր է իր հա­ւա­տոյ հան­գա­նա­կը, օ­րի­նա­կար­գը, որ հասկ­նա­լի ըլ­լայ ա­մէ­նուն՝ իր նպա­տա­կը, հե­ռան­կար­նե­րը եւ առ այդ՝ պար­տա­ւո­րու­թիւն­նե­րը: