ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Հպարտութիւնը՝ որ երբ մարդ ինքն իրեն հանդէպ կը զգայ, մեծամտութիւն, սնափառութիւն կ՚ենթադրէ, եւ անշուշտ մարդուս վատ կողմերէն մէկն է։
Մարդ կրնայ Աստուծոյ սիրոյն դէմ զանազան կերպերով մեղանչել՝ Աստուած վշտացնել, «անտարբերութեամբ», որ կ՚անտեսէ կամ կը մերժէ նկատի առնել աստուածային սէրը։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ցաւ ի սիրտ, անցեալ շաբթուան ընթացքին Հայաստանի մէջ ականատես եղանք, թէ ինչպէս երկու երիտասարդներ՝ մին 16, իսկ միւսը 18 տարեկան ինքզինքնին վար ձգեցին կամուրջէ մը եւ վերջ տուին իրենց երիտասարդ կեանքին:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Պօղոս առաքեալ Հռովմայեցիներու ուղարկած իր նամակին Դ. գլխուն մէջ կը հաստատէ «հաւատքով արդարանալու վարդապետութիւն»ը՝ վկայութիւն բերելով Աստուծոյ վարմունքը Աբրահամի հետ, քանի որ Աբրահամ «արդար» համարուեցաւ իր հաւատքին եւ ո՛չ թէ իր գործերուն համար. (ՀՌՈՄ. Դ 1-3)։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ժամանակը ինչքան յառաջդիմէ, այնքան կը նահանջեն արժէքները եւ ժամանակ մը ետք կը նկատենք, թէ այդ անարժէք կարծուածները մեր շրջապատին մէջ սկսած են ընդունուիլ իբր արժէք, իսկ արժէքաւորները՝ անարժէք:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Մոնկոլները գրաւած էին ամբողջ Ասիան, եւ հասած Հայաստան։ Հայ պատմիչները վախով նկարագրած են այս «նետողներու ցեղ»ը եւ անոր կենցաղը, կ՚ըսեն, թէ ինչպէս անոնք օրերով չէին իջներ իրենց արագավազ ձիերէն. վրանի տակ կ՚ապրէին, կը սնանէին կաթով եւ ձիու միսով…։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մարդկային կեանքի մէջ, դժբախտաբար, «ինչ որ ցանես՝ այն կը հնձես» խօսքը ճշմարտութիւն չէ, որովհետեւ բոլորս ալ մեր անձնական փորձով գիտենք, թէ շատ անգամ բարիքի փոխարէն չարիք, սիրոյ փոխարէն՝ ատելութիւն կրնանք հնձել, սակայն կը հաւատամ որ այս խօսքը ի զօրու է ծնողք-զաւակ յարաբերութեան մէջ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Օճախ» բառը իր բարոյական իմաստով կը նշանակէ՝ ջերմ, մտերիմ միջավայր, հոն՝ ուր մարդ ինքզինք ապահով կը զգայ, անվտանգ եւ վստահութիւն ներշնչող խաղաղ պատսպարան։ Եւ այն տունը, այն ընտանիքը, ուր կը տիրէ խաղաղութիւն, իրերհասկացողութիւն, փոխադարձ վստահութիւն եւ անդամները իրարու կապուած են ճշմարիտ եւ անկեղծ սիրով, «օճախ» կոչել սովորութիւն է դարձած։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Բազմիցս ըսած եմ եւ հաւանաբար մինչեւ մահ պիտի շարունակեմ ըսել, որ հայերս ունեցած ենք հարուստ գրականութիւն մը, որ դժբախտաբար քիչ մը անծանօթ մնացած է աշխարհին:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Ընդհանուր եկեղեցւոյ պատմութիւնը կը վկայէ, թէ քրիստոնէական նուիրապետութիւնը աստիճանաբար զարգացաւ։ Մինչեւ Գ. դարու սկիզբները միմիայն երեք աստիճան կարելի է տեսնել. «եպիսկոպոսութիւն», «երիցութիւն» եւ «սարկաւագութիւն». իսկ Գ. դարուն արդէն որոշակի յիշատակուած կը տեսնուի նուիրապետութեան (hiérarchie) միւս խոնարհագոյն աստիճաններն եւս, այն է՝ «կիսասարկաւագութիւն», «ջահընկալութիւն», «երդմնեցուցիչ», «ընթերցող» եւ «դռնպահ»՝ իւրաքանչիւրը իր որոշ պաշտօնավարութեամբ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ճակատագիրը որոշած էր այդ օր մահաքունէն վերստին կեանքի կոչել երկար տարիներ մահաքունի մէջ եղող հայոց լեզուի նուիրեալ մը՝ իր տեսակին մէջ արդէն վերջի՛նն ու միակը: Ինչքա՞ն ժամանակ այդ վիճակի մէջ էր. բժիշկները եւս տեղեակ չէին, որովհետեւ հիներուն տեղ եկած էին նորերը եւ զինք գտած այդ վիճակին մէջ՝ աւելի քան մի քանի տասնեակ տարիներ:
