ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեր թուականէն 75 տարիներ առաջ`1948-ին, հրապարակագիր Շաւարշ Միսաքեան խօսելով իր ժամանակի նոր սերունդին եւ մանաւանդ անոնց մէջ գոյութիւն ունեցող մտաւորական դասին մասին, թախիծով կը բարձրաձայնէր. «Կը նօսրանան, կը նօսրանան սրընթաց...» եւ այս նօսրացման իբր հետեւանք փշրանքներն են, որոնք մենք ունինք:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Վաղեմի քրիստոնեաները անզիջող դիրք բռնած էին եւ չէին ուզեր գործ ունենալ բազմաթիւ չաստուածներու հետ եւ ո՛չ ալ բազմաթիւ տէրերու հետ։ «Որովհետեւ թէպէտ անուանապէս կան երկնաւոր եւ երկրաւոր աստուածներ, ինչպէս որ մեր շուրջը կը տեսնենք, թէ կան բազմաթիւ -աստուած-ներ եւ բազմաթիւ -տէր-եր, բայց մեզի համար մէկ Աստուած կայ, Հայրը, որմէ սկիզբ առած է ամէն բան եւ մենք իրեն համար կանք. եւ կայ մէկ Տէր՝ Յիսուս Քրիստոսը, որուն միջոցաւ ստեղծուեցաւ ամէն բան, եւ մենք անոր միջոցաւ կանք». (Ա ԿՈՐՆԹ. Ը 5-6)։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Յաճախ կարդացած եմ արուեստի մասին գրութիւններ եւ բացատրութիւններ եւ հասած եմ այն եզրակացութեան, որ կարելի չէ բացատրել արուեստի ինչութիւնը: Արուեստը սահմանում մը չի կրնար ունենալ, որովհետեւ ներկայացուած գրութիւն մը, գծագրութիւն մը եւ կամ ստեծագործութիւն մը նոյն տպաւորութիւնն ու ազդեցութիւնը չի թողուր մեզմէ իւրաքանչիւրիս վրայ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Մեծ Պահքի ընթացքին ծոմապահութիւնը եւ աղօթքը կարեւոր տեղ մը կը գրաւեն։ Հաւատացեալներու համար մանաւանդ կենսական սնունդ մըն է աղօթքը։ Այս իմաստով հոգին երջանիկ է այնչափ, որչափ առողջարար է իր սնունդը։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մարդկութիւնը վարակուած է հիւանդութեամբ մը՝ որուն ախտորոշումը տակաւին ընել չենք յաջողած։ Թուրքիոյ մէջ տեղի ունեցած երկրաշարժին ի նպաստ կատարուած դրամահաւաքը դարձեալ մեր դիմաց պարզեց այդ ախտանիշը, որ տրամաբանութեան սահմաններէն դուրս ըլլալ կը կարծենք։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Ահաւասիկ, տարի մը եւս կը գտնուինք կեանքի օրինադրեալ փոփոխութեան մը սեմին՝ Մեծ Պահքի մուտքին։ Եւ ահաւասիկ այս ըմբռնումով՝ մուտք գործելէ առաջ ներելի կը համարուին կերուխումի առատութիւնը, թերեւս քիչ մըն ալ անժոյժ եւ անչափ աստիճաններու մէջ, շռայլութեան հասնելու չափ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ծնողներ ընդհանրապէս կ՚ուզեն իրենց զաւակները՝ մանաւանդ դուստրերը պսակել. իրենց խօսքով կ՚ուզեն «տուն-տեղ ընել» եւ այդպիսով ծնողական պարտականութիւններէն մեծագոյնը կատարած ըլլալ կը կարծեն։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Պարտութենէ՝ յաղթութիւն. այս է ահաւասիկ «կեանք»ը իր խորքովը, թէ՛ մահէն առաջ, թէ՛ մահէն յետոյ։
«Երեւոյթ»ն է մահը, կեանքն է «իրականութիւն»ը։ Եւ բնութիւնը երգի՛չն է «իրականութեան»։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ներկայիս շա՜տ շատեր թատրոնը չեն սիրեր, սակայն կար ժամանակ, որ մամուլի կողքին մարդոց մեծագոյն զբաղմունքն ու ժամանցը թատրոնն էր, սակայն այդ մէկը որպէս «զբաղմունք» ընդունիլը կը նեղացնէր մտաւորական խաւը, որոնք թատրոնը ժամանցէ եւ զբաղմունքէ աւելի որպէս դպրոց կը տեսնէին:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Վարդանանց տօն է. Յարութեան խօսքն է հիմա, որ կը լեցնէ մեր կեանքը, մեր ապրումները, որոնք կարծես հայութեան յաւերժութենէն փրթած լոյսի շողեր են՝ մեր կեանքի անհաւատալի պահերուն մէջ ճառագայթած։
