ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ներկայ մարդկութեան կեանքը իրականութեան մէջ պայքար մըն է՝ մղուած անցեալի, ներկայի եւ անյայտ ապագայի միջեւ, որովհետեւ իւրաքանչիւրիս համար տարբեր բան ըսել է անցեալ, ներկայ եւ ապագայ եւ այդ տարբերութիւնն է, որ մարդը կը զանազանէ մարդէն:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Յաճախ կը խօսուի «ներքին գեղեցկութեան» վրայ, եւ ընդհանրապէս կ՚ըսուի, թէ կարեւորը արտաքին գեղեցկութիւնը չէ, այլ՝ ներքին գեղեցկութիւնը։ Արդարեւ, այս խօսքով, մարդիկ կը մատնանշեն հոգիին, քանի որ մարդ միայն մարմին չէ, այլ նաեւ հոգի։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Հաւանաբար նման յօդուածի մը «Մեղա՜յ»ով պէտք է սկսիլ, որովհետեւ ներկայ յօդուածագրութեան ասպարէզին մէջ անթոյլատրելի է եւ գուցէ դատապարտելի նման նիւթի մը մասին գրել. կրնայ այս մէկը նկատուիլ օրէնքի դէմ զանցառութիւն, ինչի պատճառով կը նախընտրենք քօղարկել վէրքերը՝ ելք ու հնարք գտնելու փոխարէն:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Գերեզմաննոցը կը նմանի խորհրդաւոր գիրքի մը՝ որուն էջերուն մեծ մասը պատռուած նետուած է, բացի այն էջերը՝ որոնք գրուած են գրիչով մը՝ որ թաթխուած է Աստուծոյ սիրոյն մէջ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մինչեւ որոշ ժամանակ գիտութեան եւ արհեստագիտութեան զարգացումը որպէս դրական երեւոյթ կը դիտուէր մարդկութեան կողմէ եւ մարդ արարածը կը հաւատար, որ ժամանակ մը ետք կեանքը աւելի դիւրին ու հանգստաւէտ պիտի ըլլայ իրեն համար, սակայն ժամանակի ընթացքին սկսաւ համոզուիլ, որ բարիքներուն կողքին գիտութեան եւ արհեստագիտութեան զարգացումը ունի նաեւ բազմաթի՜ւ բացասական կողմեր, որոնք դիւրացնելու փոխարէն կրնան մարդուն կեանքը աւելիով դժուարացնել եւ մինչեւ իսկ դժբախտացնել:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Խաչի նուիրուած տօներուն վերջինն է Վարագայ Խաչի տօնը։ Նախորդ Խաչի տօները՝ Խաչի վերացման, Գիւտ Խաչի, Խաչի երեւման տօն հասարակաց Խաչի տօներ են բոլոր եկեղեցիներուն. իսկ Վարագայ Խաչի տօնը կը տօնէ միայն Հայ Եկեղեցին՝ հայուն յատուկ, հայ ժողովուրդին Խաչի տօնն է, քանի որ ան բոլորովին «ազգային յիշատակ»ի մը տօնն է որ կը տօնուի։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մարդ անհատը իր մարմնական գոյութեան կողքին ընկերութեան մը մաս կը կազմէ իր խօսքով ու գաղափարներով եւ անոնցմով է որ կ՚արժեւորուի անոր գոյութիւնն ու ներկայութիւնը, որովհետեւ առանց խօսքի ու գաղափարի մարդը չի տարբերիր մարդէն բացի գոյութիւն ունեցող արարածներէն։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Յաճախ սիրոյ մասին կը խօսինք, յաճախ կը թելադրենք զիրար սիրել… Ինչպէ՞ս չխօսինք սիրոյ մասին այսքան շատ, քանի որ կեանքին աւիւնն է սէրը՝ ամէն բանի պատճառը՝ որ բարի է, եւ ամէն բանի վախճանը՝ որ աստուածահաճո՛յ է։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Աշխարհը որքան հարստանայ՝ մարդկութիւնը այնքան կ՚աղքատանայ, որովհետեւ ի սէր այդ նիւթականին մարդկային արժէքներն են որ կը մեռնին։
Այս մասին ինծի մտածել տուաւ մի քանի օրեր առաջ Երեւանի հիւանդանոցներէն նոր դուրս եկած տարեց պապիկ մը՝ «հիմա հիւանդութիւնը միայն հարուստներու համար է» արտայայտութեամբ։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Այն ատեն Պետրոս մօտեցաւ Յիսուսի եւ հարցուց.
-Տէ՛ր, քանի՞ անգամ եթէ եղբայրս մեղանչէ ինծի դէմ՝ պէտք է ներեմ իրեն. մինչեւ եօ՞թը անգամ։
