Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Ունեցողին աւելիով պիտի տրուի, իսկ չունեցողէն պիտի առնուի ունեցած ամենէն փոքր բաժինն ալ», (ՂՈՒԿ. ԺԹ 26)։
Կը պատմուի, թէ թագաւոր մը, նախանձոտ մարդու մը եւ ագահ մարդու մը կը խոստանայ տալ իրենց ի՛նչ որ կ՚ուզեն, բայց պայմանո՛վ մը, որ վերջին խնդրողին կրկնապատիկ պիտի տայ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Ի՛նչ որ ըսէ ձեզի՝ կատարեցէ՛ք», (ՅՈՎՀ. Բ 5)։
Կանայի հարսանիքին, Յիսուս կատարեց իր առաջին հրաշքը՝ որ ըստ աւետարանի վկայութեան, իր առաջին հրաշքն էր. «Յիսուս իր այս առաջին հրաշքը կատարեց Գալիլիայի Կանա քաղաքին մէջ», (ՅՈՎՀ. Բ 11)։ Բայց Յիսուսի այս եւ յաջորդ հրաշքներու մասին խորհրդածելէ առաջ, պէտք է ուսումնասիրել եւ հասկնալ, թէ ի՛նչ է հրաշքը ընդհանրապէս։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Որեւէ ժամադրութեան ժամանակին հասնիլ՝ նախ եւ առաջ կենցաղագիտութեան հարց մըն է. կեանքը լուրջ ընթացք մը նկատելու, կարեւորութիւն ընծայելու խնդիր մը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յիսուսի Ծնունդը հոգեւոր մեծ երջանկութիւն կը պատճառէ ամէն անոնց՝ որոնք կ՚անդրադառնան այդ աստուածային օրհնութեան արժանանալու՝ կենարար այս աւետիսին, եւ սրտանց կը մասնակցին այս եզական ուրախութեան։ Արդարեւ, աւետիսը երբ կը լսեն մարդիկ, կ՚ուրախանան եւ իրենց ուրախութիւնը կը վերածուի երջանկութեան։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կեանքը անարգել եւ անզուսպ ընթա՛ցք մըն է՝ որ կը սուրայ եւ չես գիտեր, թէ ո՛ւր կ՚երթայ եւ թէ ե՛րբ կանգ պիտի առնէ։ Կեանքը անծանօթ, անորոշ գնացք մըն է, եւ մարդ կը կարծէ, թէ ի՛նք ուղղութիւն կու տայ անոր, բայց կեա՛նքն է, որ կ՚որոշէ մարդուն նպատակակէտը այդ ընթացքին մէջ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ցաւերով, վիշտերով, տառապանքներով լեցուն այս կեանքին մէջ ո՜վ կարօտը չի զգար զուարթ եւ ժպտուն կեանքի մը։ Կեանքը միշտ ունի ելեւէջներ՝ երբեմն կը բարձրանայ, երբեմն կ՚իջնէ, երբեմն կը ժպտի, երբեմն ցոյց կու տայ իր խոժոռ, մռայլ դէմքը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մանկական յիշատակները մարդուս ամենաթանկագին հարստութի՛ւնն է։ Մանկական անմեղ, մաքուր, անաղարտ եւ անշահախնդիր զգացումները երբ հետզհետէ կը փոխուին, կը վատթարանան, մարդ կ՚ուզէ ետ նայիլ՝ մանկութեան այն անմեղ շրջաններուն եւ կը փնտռէ այն օրերը՝ ապահով, անվտանգ, ամէն չար դիտաւորութիւններէ, կեղծիքէ եւ նենգամտութենէ հեռո՛ւ այն օրերը, որոնք այլեւս շատ փոխուած, եւ իրենց տեղը թողած են նենգութեան, խարդախութեան, խորամանկութեան եւ երկերեսութեան։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

27 Յունուար Շաբաթ օր Սուրբ Սարգիսի յիշատակի տօնն է։ Այս տօնին կը յիշուին նաեւ իր որդին՝ Մարտիրոսը եւ տասնչորս զինուորները։ Սուրբ Սարգիս զօրավար մըն էր, ծնած՝ քրիստոնեայ ընտանիքէ, Կապադովկիայի՝ Քամիրքի շրջանին մէջ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Երբ կը խօսուի հացին Խորհուրդին մասին, կարելի չէ անտեսել մեր ազնիւ բարեկամ՝ բանաստեղծ եւ գրագէտ, ուսուցիչ Տոց. Տքթ. Վարդ Շիկահերի երկու յօդուածները՝ «Հացի ծառեր», «Հացապտղի» եւ «Կաթի ծառեր»ը՝ որոնք հրատարակուած եւ մաս են կազմած իր «Նոյն արեւուն տակ», 1996, գիրքին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Ես եմ եր­կին­քէն ի­ջած կեն­դա­նի հա­ցը», (ՅՈՀՎ. Զ 51), կ՚ը­սէ Յի­սուս, ակ­նար­կե­լով յա­ւի­տե­նա­կան այն կեան­քին, որ կա­րե­լի պի­տի ըլ­լայ հաս­նիլ միա՛յն կեան­քի հա­ցէն ճա­շա­կու­մով։ Եւ այս կը նշա­նա­կէ՝ թէ հա­ցը խորհր­դա­նիշն է կեան­քին, եւ թէ հա­ցը հա­մա­զօր է կեան­քի։