Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Մարդ միայն հա­ցով չ՚ապ­րիր, այլ բո­լոր այն խօս­քե­րով, որ Աս­տուած խօ­սած է» (ՄԱՏԹ. Դ 4)։
­Տես­նել մէ­կը՝ որ ա­նօ­թի է, ան­տար­բե­րու­թեամբ եւ ան­հո­գու­թեամբ անց­նիլ ու եր­թա՞լ, թէ հո­գա­ծու­թիւն ցոյց տալ, կա­րե­լին ը­նել, մին­չեւ իսկ իր ու­նե­ցա­ծէն բա­ժին հա­նել ա­նոր, որ­պէս­զի ա­նօ­թի չմնայ ան, գո­նէ մի­ջո­ցի մը հա­մար։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Սուրբ Օգոստինոս կ՚ըսէ, թէ՝ պէ՛տք է մարդ հաւատայ հասնկալու համար, եւ պէ՛տք է հասկնայ հաւատալու համար։ Արդարեւ, յաճախ խորհրդածութեան առարկայ է եղած սա, թէ՝ հաւատքի եւ գիտութեան միջեւ հակասութիւն մը գոյութին ունի՞, թէ ո՛չ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Մշա­կոյթ»՝ տա­ռա­ցիօ­րէն կը նշա­նա­կէ՝ զար­գա­ցում, կիրթ մտքի եւ սրտի ստեղ­ծա­գոր­ծած քա­ղա­քակր­թու­թիւն։
Ար­դա­րեւ, մշա­կոյ­թը, իր ա­մե­նա­լայն ա­ռու­մով, կը նշա­նա­կէ՝ ժո­ղո­վուր­դի մը մտա­յին եւ զգա­յա­կան ար­ժէք­նե­րուն ամ­բող­ջու­թիւ­նը, ու­րիշ խօս­քով մտա­յին եւ հո­գե­կան ընդ­հա­նուր կա­լուա­ծը՝ հարս­տու­թիւ­նը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յիսուսի Այլակերպութիւնը կամ Պայծառակերպութիւնը, որուն յիշատակը կը տօնուի որպէս հինգ տաղաւար տօներէն երրորդը, Իր Աստուածային Բնութեան հաւաստո՛ւմն է։ Լերան վրայ պայծառակերպուեցաւ, եւ աշակերտները՝ Պետրոս, Յակոբոս եւ Յովհաննէս իրենց հասկացողութեան եւ կարողութեան չափով հիացմամբ դիտեցին Յիսուսի փառքը՝ Քրիստոս Աստուծո՛յ փառքը, որպէսզի երբ օր մը զԻնք խաչուած տեսնեն, հասկնան թէ Իր չարչարանքները կամաւոր էին եւ աշխարհին աւետեն, թէ Ան Հօր Աստուծոյ իսկական ճառագայթո՛ւմն է։ Եւ տեսնեն, թէ՝ Աստուած «լո՛յս» է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ազատութիւնը կարողութիւն մըն է, որ մարդ գործելու կամ չգործելու, ընելու կամ չընելու, մէկ խօսքով՝ ինքնակամ շարժելու առիթը կ՚ունենայ։ Այս իմաստով, մարդկային ազատութիւնը՝ արարքներու բնորոշի՛չն է։

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Ս. Մարիամ Աստուածածնի ննջման եւ վերափոխման յիշատակի տօնը՝ Հայ Եկեղեցւոյ «տաղաւար» կոչուած հինգ մեծ տօներէն մէկն է՝ որ կը կատարուի Օգոստոս 15-ի մերձակայ, այսինքն՝ Օգոստոս 12-էն մինչեւ 18 հանդիպող Կիրակին։ Այս տարի Վերափոխման յիշատակի տօնը կը կատար-ւի 13 Օգոստոսին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ, շատ բնական է որ կը ձգտի լաւին եւ բարիին, բայց նոյն չափով ու եռանդով կը ձգտի՞ արդեօք օգտակարին։
Արդարեւ, հարց է, թէ՝ ամէն լաւ եւ ամէն բարի, օգտակա՞ր է նաեւ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Դարուս մէջ մանաւանդ «թռիչք»ը անսահմանօրէն կը տարածուի միջոցին մէջ։ Այն ամէն ինչ որ անտեսանելի եւ անկարելի է մարդկային աչքին ու մտքին, գիտութեան շնորհիւ կարելի եւ սովորական կ՚երեւի այլեւս։ Ասիկա որքան գիտութեան յառաջդիմութեան, նո՛յնքան ե՛ւ մարդկային մտքին «թռիչք» ստանալուն բնական ու բանական մէկ հետեւա՛նքն է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մատուցուած Սուրբ Պատարագէ յետոյ կը կատարուի խաղողօրհնութեան կարգ։ Ինչպէս ամէն արարողութիւն եւ ծէս, խաղողօրհնութիւնն ալ ունի «խորհուրդ» մը, այսինքն իմա՛ստ մը։ Արդարեւ, ամէն բանաւոր արարք ունի պատճառ մը եւ իր հետեւանքը՝ որ կը կազմէ անոր իմաստն ու խորհուրդը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Վարդավառի տօնին՝ որ կը տօնուի Յիսուս Քրիստոսի Այլակերպութեան կամ Պայծառակերպութեան յիշատակը, սովորութիւն է եղած ժողովուրդի մէջ աղաւնիներ թռցնել եւ իրարու վրայ ջուր սրսկել։