Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մեր հա­մեստ խորհր­դա­ծու­թիւն­նե­րուն մէջ յա­ճախ կ՚անդ­րա­դառ­նանք ան­կեղ­ծու­թեան եզ­րին կա­րե­ւո­րու­թեան մարդ­կա­յին յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րու լաւ մշակ­ման հա­մար։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Բնաւ խոր­հա՞ծ էք սի­րե­լի՜ բա­րե­կամ­ներ, երբ ա­մէն օր կը խօ­սինք բազ­մա­թիւ ան­ձե­րու հետ, զի­րար ո՞ր­քան կը հասկ­նանք, խօ­սակ­ցու­թիւն­նե­րու ո՞ր­քա­նը կը հաս­նի ի­րենց նպա­տա­կին։ Կեան­քի ընդ­հա­նուր փոր­ձա­ռու­թիւ­նը ցոյց կու տայ, դժբախ­տա­բար, որ ընդ­հան­րա­պէս զի­րար չենք հասկ­նար եւ կամ սխալ կը հասկ­նանք։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ընդ­հա­նուր Հայ-քրիս­տո­նեա­նեղ­րու եւ յատ­կա­պէ՛ս Հայ քա­հա­նա­նե­րու հա­մար ո՜ր­քան կա­րե­ւոր է ծա­նօ­թա­նալ Հա­յոց Ե­կե­ղեց­ւոյ հե­ղի­նա­կա­ւոր Հայ­րա­պե­տի մը հայ­րա­կան խրատ­նե­րուն՝ ո­րոնք, ա­ւա՜ղ թա­ղուած, ան­մա­տոյց գանձ մը մնա­ցած են շա­տե­րու հա­մար, մաս­նա­ւո­րա­բար մեր օ­րե­րուն…։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Եր­բեմն կարճ ա­ռակ մը շատ ա­ւե­լի տպա­ւո­րիչ կ՚ըլ­լայ, քան եր­կա՜ր խօ­սակ­ցու­թիւն­ներ, ման­րա­մաս­նու­թիւն­նե­րով խճո­ղուած խրատ­ներ, թե­լադ­րանք­ներ։ Ար­դա­րեւ յա­ճախ կը կրկնենք՝ եր­բեմն մար­դիկ շատ կը խօ­սին, բայց ո՛­չինչ կ՚ը­սեն, եր­բեմն ալ քիչ կը խօ­սին՝ շատ բան կ՚ը­սեն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Գլխա­ւոր մո­լու­թիւն մըն է ա­գա­հու­թիւ­նը՝ որ ծնունդ կու տայ ու­րիշ մեղ­քե­րու, այլ մո­լու­թիւն­նե­րու։ Ուս­տի ա­գա­հու­թիւ­նը մայրն է շատ մեղ­քե­րու, մարդ­կա­յին տկա­րու­թիւն­նե­րու եւ թե­րու­թիւն­նե­րու։ Ա­գա­հու­թեան ախ­տով մար­դիկ կը վե­րա­ծուին ա­ւե­լի եւս ե­սա­մոլ, անձ­նա­սէր եւ ինք­նա­կեդ­րոն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ստո­րեւ կը շա­րու­նա­կենք ներ­կա­յաց­նել նոյ­նու­թեա՛մբ Հայր Յա­կով­բոս Ծ. Վրդ. Չօ­փու­րեա­նի «Մաշ­տո­ցա­գիւտ տա­ռե­րու 1600-ա­մեակ եւ Մխի­թա­րեան ի­րա­կա­նու­թիւ­նը» խո­րագ­րեալ յօ­դուա­ծը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հայ մշա­կոյ­թի նուի­րուած Հոկ­տեմ­բեր ամ­սուան ըն­թաց­քին կ՚ար­ժէ յի­շել նաեւ Մխի­թա­րեան Վար­դա­պետ­նե­րը՝ ո­րոնք լուրջ եւ կա­րե­ւոր դեր խա­ղա­ցած են Հայ մշա­կոյ­թի զար­գաց­ման ե՛ւ գո­յա­պահ­պան­ման կեն­սա­կան ու նուի­րա­կան գոր­ծին մէջ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ինչ­պէս յա­ճախ կ՚ը­նենք, դար­ձեալ թղթա­տե­ցինք Հայ Մա­մու­լի հին է­ջե­րը՝ ուր նկա­տե­ցինք հե­տաքրք­րա­կան տո­ղեր, ո­րոնք կը փա­փա­քինք բաժ­նել մեր սի­րե­լի ըն­թեր­ցող բա­րե­կամ­նե­րուն հետ՝ բաղ­դա­տե­լու հա­մար ներ­կան եւ ան­ցեա­լը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Ան­գի­տու­թիւն» կամ «տգի­տու­թիւն»՝ կը նշա­նա­կէ պա­կաս կամ սխալ տե­ղե­կու­թիւն ու­նե­նալ ո­րե­ւէ ի­րո­ղու­թեան նկատ­մամբ։ Ան­շուշտ, մա՛րդ ա­մէն բա­նի մա­սին կա­տա­րեալ, ան­թե­րի տե­ղե­կու­թիւն չի կրնար ու­նե­նալ, քա­նի որ գի­տու­թիւ­նը ան­սահ­ման է, իսկ մարդ­կա­յին միտ­քը՝ սահ­մա­նա­ւոր։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Նուի­րում եւ զո­հո­ղու­թիւն՝ իս­կա­կան ի­մաս­տով ա­ռա­քի­նու­թիւն­ներ են եւ ազ­նուու­թիւն։ Բայց ա­նոնք ա­ւե­լի եւս ար­ժէք կը սնա­նան, երբ ան­կեղծ են եւ ամ­բող­ջա­կա՛ն։