Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Կը շա­րու­նա­կենք ներ­կա­յաց­նել՝ Գա­րե­գին Պատ­րիարք Խա­չա­տու­րեա­նի «Կոն­դա­կ­»ը՝ ուղ­ղուած Դպրաց Դա­սե­րուն եւ Երգ­չա­խում­բե­րուն, 27 Մա­յիս 1953 թուա­կա­նին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ստո­րեւ կը շա­րու­նա­կենք ներ­կա­յաց­նել Գա­րե­գին Պատ­րիարք Խա­չա­տու­րեա­նի Կոն­դա­կը՝ ուղ­ղուած Դպրաց Դա­սե­րուն եւ Երգ­չա­խում­բե­րուն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ինչ­պէս յա­ճախ կ՚անդ­րա­դառ­նանք՝  դպրաց դա­սե­րը, ե­կե­ղե­ցա­կան կեան­քին գոր­ծօ­նու­թեան, կեն­սու­նա­կու­թեան, աշ­խոյժ կեր­պով ըն­թացք գտնե­լու գոր­ծին՝ ժո­ղո­վուր­դին նկատ­մամբ օգ­տա­կար հան­դի­սա­նա­լու պա­տաս­խա­նա­տուու­թեան մէջ կա­րե­ւոր եւ անհ­րա­ժեշտ դեր մը կը խա­ղան։ Դպրաց դա­սե­րը, այս ի­մաս­տով ան­բա­ժան տա՛րրն են ե­կե­ղե­ցա­կան կեան­քին, ա­րա­րո­ղու­թիւն­նե­րու, ծէ­սե­րու կա­տար­ման եւ ի­րա­կա­նաց­ման։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մա­ղա­քիա Ար­քե­պիս­կո­պոս Օր­մա­նեան իր «Խոհք եւ խօսք»ին մէջ սա­պէս կ՚ը­սէ. «Ին­ծի դէմ ամ­բաս­տա­նու­թեան եւ մե­ղադ­րան­քի կէտ ը­րին թէ՝ պատ­րիար­քու­թե­նէ հրա­ժա­րիլ չեմ ու­զած։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ա­մէն ծնունդ հրա՜շք մըն է՝ ընդ­հա­նուր ստեղ­ծա­գոր­ծու­թեան ման­րա­տի­պա­րը կամ ման­րան­կա­րը կար­ծես…։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Աղ­բիւր մըն է սէ­րը՝ ան­վերջ ու ան­դա­դար հո­սող աղ­բիւր մը մար­դուն սրտէն։ Ո­մանք չեն անդ­րա­դառ­նար ա­նոր, կը վատ­նեն, ո­մանք կը զգան ա­նոր գե­ղեց­կու­թիւ­նը, բա­րու­թիւ­նը եւ կ՚օգ­տուին ան­կէ՝ կ՚եր­ջան­կա­նան ու կ՚եր­ջան­կաց­նեն ի­րենց շուր­ջին­նե­րը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յա­ճախ կը խօ­սինք «բա­րի»ին եւ «չար»ին մա­սին, ի՛նչ որ բնա­կան պէտք է հա­մա­րուի, քա­նի որ «բա­րի»ն ու «չար»ը ան­բա­ժան են մարդ­կա­յին կեան­քի ա­մէն ապ­րու­մի մէջ՝ ա­մէն պահ կը զգա­ցուի ա­նոնց ազ­դե­ցու­թիւ­նը կեան­քի ըն­թաց­քին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Նա­խա­պէս խորհր­դա­ծե­ցինք Ե­կե­ղեց­ւոյ «պաշ­տօ­նա­կան լե­զու»ին մա­սին եւ ը­սինք, որ Ե­կե­ղե­ցին, ինչ­պէս ա­մէն հաս­տա­տու­թիւն եւ կազ­մա­կեր­պու­թիւն, իր պաշ­տօ­նը կամ ա­ռա­քե­լու­թիւ­նը կա­րե­նալ գոր­ծադ­րե­լու հա­մար «լե­զու»ի պէտք ու­նի եւ որ­պէս­զի ա­մէն ինչ կար­գին ըն­թա­նայ, հար­կա­ւոր է որ «հա­սա­րա­կաց» կամ «պաշ­տօ­նա­կան» լե­զու մը գոր­ծա­ծէ՝ ներ­դաշ­նա­կու­թիւ­նը ա­պա­հո­վե­լու որ­պէս մի­ջոց։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յա­ճախ կը դի­մա­ւո­րուինք սա հար­ցու­մով. ե­կե­ղեց­ւոյ պաշ­տա­մուն­քը, ըն­թեր­ցա­նու­թիւ­նը գրա­բա՞ր թէ աշ­խար­հա­բար ըլ­լա­լու է։ Ո­մանք կ՚ը­սեն, թէ ե­կե­ղե­ցին իր ա­ռա­քե­լու­թիւ­նը կա­տա­րե­լու հա­մար ո՛ր լե­զուն որ ա­ւե­լի շատ կ՚ար­դիւ­նա­ւո­րէ, կ՚օգ­նէ, այդ լե­զուն գոր­ծա­ծե­լու է, քա­նի որ ե­կե­ղեց­ւոյ ա­ռա­քե­լու­թեան ա­ռաջ­նա­կարգ նպա­տա­կը՝ հա­ւատքն է, լե­զուն ա­նոր մի­ջոցն է, ա­ռար­կան է։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«ՊԱՆԴԽ­ՏՈՂ­ՆԵ­ՐԻՆ

«Ի՞նչ էք ա­նում, ա՛յ խեղճ հա­յեր

«Որ երկ­րու­մը ցան­կա­լի

«Թո­ղած ա­նուշ օդն ու ա­յեր

«Դի­մում էք գիրկն օ­տա­րի։