Արխիւ

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Մարդկային պատմութեան ընթացքին ժամանակը յաջողեցաւ փոխել գրեթէ ամէ՛ն բան։ Փոփոխութիւնները կատարուեցան շատ արագ եւ իրերայաջորդ ձեւով, սակայն այդ բոլորին մէջ կամաց զարգացողը եղաւ ուսումն ու կրթութիւնը. ո՛չ միայն հայերու պարագային, այլ համաշխարհային ձեւով մարդկութիւնը չյաջողեցաւ գտնել ու ստեղծել ձեւ մը, մեթոտ մը, որ ըլլայ տարբեր՝ քան մերօրեայ կրթութեան ձեւը, որ իր մէջ դաստիարակչական գրեթէ շատ քիչ բան ունի:

Հայաստան-Ատրպէյճան սահմանէն դարձեալ հասան մտահոգիչ լուրեր։ Այսպէս, Սիւնիքի մարզի Ներքին Հանդի դիրքերուն վրայ Ատրպէյճանի կողմէ բացուած կրակին հետեւանքով հայկական բանակէն երկու զինուոր նահատակուեցաւ, կան նաեւ վիրաւորներ։

Համայնքային շրջանակներէն ներս շաբաթավերջին խոր ցաւ յառաջացուց Ֆէրիգիւղի Ս. Վարդանանց եկեղեցւոյ թաղային խորհուրդի նախկին փոխ-ատենապետ Որդիք Մկրտիչ Փափազեանի մահը։

Գագիկ Գինոսեանի համար սգահանդէս մը տեղի ունեցաւ Երեւանի Սենեկային երաժշտութեան տան մէջ:
Հայկական ժողովրդական պարերու մեծանուն վարպետին փառաշուք յուղարկաւորութիւնը. Եռաբլուրի մէջ թաղում:

Իսթանպուլի մէջ վերջին օրերուն տեղի ունեցաւ Պալքաններու մարմնամարզի առաջնորութիւնը, որուն մասնակցութիւն բերաւ նաեւ Հայաստանի հաւաքականը։ Այս մրցաշարքի ընթացքին հայկական ընտրանին նուաճեց մէկ ոսկի եւ մէկ արծաթ մետայլ։

ԳԷՈՐԳ ՊԵՏԻԿԵԱՆ

Նորութիւն մը չէ: Սփիւռքեան մեր գրականութիւնը սկսած է ամայանալ, կամ կամաց-կամաց կ՚ամայանայ։ Մեր մօտ գրական երեւակայութեամբ զբաղողներն ալ կարծես լուռ են եւ նոյնիսկ շատեր կը հեռանան։ Միւս կողմէ արդուկը գացած հարցեր մեզ արդէն կլանած են։

ՊԻԱՆՔԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ

Վերջերս ընկերային ցանցերու վրայ յաճախ կը տեսնեմ «բացասական մարդոցմէ հեռացէ՛ք» առաջարկը։ Արդեօք սա լա՞ւ խորհուրդ մըն է։

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Քանի մը օր առաջ անգամ մը եւս փաստեցի, որ մեր հասարակութեան մէջ իբր թէ «բարերար» շրջող «ողորմած» ու «բարեսիրտ» մեծահարուստները իրենց բարերարութիւնն ու նուիրատուութիւնը կը կատարեն պարզապէս ո՛չ թէ կարեկցանքի կամ իրերօգնութեան հոգեբանութեամբ, այլ պարզապէս արդէն իսկ գոյութիւն ունեցող իրենց «փառք»ին վրայ նոր պարծանք ու պատիւ աւելցնելու համար:

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Յաճախ շատերու մօտ ճշմարտութիւնը բարձրաձայնելը որպէս ապերախտութիւն կ'որակուի, մանաւանդ եթէ քննադատողն ու քննադատուողը այսպէս կամ այնպէս աղերս ունենան իրար հետ. այս հարցին մասին առաջին անգամ սկսած եմ մտածել, երբ լիբանանահայ գրող Պօղոս Սնապեան սկսած է քննադատել իր իսկ ուսուցիչը եւ յանդգնութիւնը ունեցած է իր երիտասարդ տարիքին գրելու «Բանագող մը՝ Եղիվարդ» խորագրեալ լայնածաւալ յօդուած մը: