Արխիւ

Վար­չա­պետ Ահ­մէտ Տա­վու­տօղ­լու շա­բա­թա­վեր­ջին աշ­խա­տան­քա­յին այ­ցե­լու­թիւն մը տուաւ Գեր­մա­նիա։ Ան շփում­ներ ու­նե­ցաւ Տիւ­սել­տորֆ եւ Տորտ­մունտ քա­ղաք­նե­րուն մէջ, ուր մէկ­տե­ղուե­ցաւ թրքա­կան հա­ւա­քա­կա­նու­թեան եւ հա­սա­րա­կա­կան կազ­մա­կեր­պու­թիւն­նե­րու ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րուն հետ։

Պէ­յօղ­լուի Ս. Ե­կե­ղե­ցեաց թա­ղա­յին խոր­հուր­դը՝ գլխա­ւո­րու­թեամբ Պէ­յօղ­լուի Ս. Ե­կե­ղե­ցեաց քա­րո­զիչ Տ. Շնորհք Աբեղայ Տօ­նի­կեա­նի եւ թա­ղի քա­հա­նա­յից դա­սէն Տ. Միւ­ռոն Ա. Քհնյ. Այ­վա­զեա­նի այ­ցե­լեց Պատ­րիար­քա­րան, ուր ըն­դու­նուե­ցաւ Պատ­րիար­քա­կան Ընդ­հա­նուր Փո­խա­նորդ Տ. Ա­րամ Ար­ք. Ա­թէ­շեա­նի կող­մէ։

Ե­րէկ ե­րե­կո­յեան, Շիշ­լիի «Քենթ» մշա­կոյ­թի կեդ­րո­նին մէջ մաս­նա­ւոր ձեռ­նար­կով մը ո­գե­կո­չուե­ցաւ նա­հա­տակ գրող Դա­նիէլ Վա­րու­ժան։ Կեդ­րո­նա­կան վար­ժա­րա­նի տնօ­րէ­նու­թեան եւ ու­սուց­չաց կազ­մին նա­խա­ձեռ­նու­թեամբ կազ­մա­կեր­պուած էր այս ե­րե­կոյ­թը, Վա­րու­ժա­նը ո­գե­կո­չե­լու հա­մար իր նա­հա­տա­կու­թեան 100-րդ տա­րե­լի­ցին։

Մխի­թա­րեան վար­ժա­րա­նի ա­ւան­դա­կան Խա­ւի­ծի օ­րը ե­րէկ հան­դի­սա­ւոր պայ­ման­նե­րու տակ կա­յա­ցաւ կրթօ­ճա­խի ըն­դար­ձակ պար­տէ­զին մէջ։ Մտեր­միկ սե­ղան­նե­րու շուրջ ե­կած էին հա­մախմ­բուիլ վար­ժա­րա­նի վա­րիչ­նե­րը, հին ու նոր շրջա­նա­ւարտ­նե­րը, կրթա­կան մշակ­նե­րը, ա­շա­կերտ­նե­րը՝ գլխա­ւո­րու­թեամբ Մխի­թա­րեան միա­բա­նու­թեան հայ­րե­րուն՝ Մագ․ Հ․ Սար­գիս Ծ․ Վրդ․ Էր­մէ­նի ու Հ․ Յա­կով­բոս Ծ․ Վրդ․ Չօ­փու­րեա­նի։

Ինչ­պէս ծա­նօթ է, Ապ­րիլի 12-ին Վա­տի­կա­նի Ս. Պետ­րոս տա­ճա­րին մէջ Ֆրանսիսքոս Ա. Սրբազան Քա­հա­նա­յա­պե­տին կող­մէ մա­տու­ցուած Ս. Պա­տա­րա­գը դար­ձաւ պատ­մա­կան։ Ա­րա­րո­ղու­թեան ըն­թաց­քին, Հռո­մէա­կան Կա­թո­լիկ Եկե­ղեց­ւոյ կեդ­րո­նին մէջ Ֆրան­սիս­քոս Ա. Սրբա­զան Պա­պը մատ­նան­շեց, որ «Հա­յոց ցե­ղաս­պա­նու­թիւ­նը 20-րդ դա­րու ա­ռա­ջին ցե­ղաս­պա­նու­թիւնն էր»։

Հա­յաս­տա­նի Սփիւռ­քի նա­խա­րար Հրա­նոյշ Յա­կո­բեան վեր­ջերս Ե­րե­ւա­նի նո­րա­հաս­տատ Կո­մի­տա­սի թան­գա­րան-կա­ճա­ռին հա­մար կա­տա­րեց խորհր­դան­շա­կան նուի­րա­տուու­թիւն մը։ Հրա­նոյշ Յա­կո­բեան թան­գա­րա­նին յանձ­նեց մեծն Կո­մի­տաս Վար­դա­պե­տի բար­ձը, որ ան­տա­րա­կոյս անգ­նա­հա­տե­լի ար­ժէք մը կը ներ­կա­յաց­նէ նո­րա­հաս­տատ թան­գա­րա­նին տե­սա­կէ­տէ։

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

​Ի­րա­նի մէջ Իս­լա­մա­կան յե­ղա­փո­խու­թեան յաղ­թա­նա­կէն ի վեր (1979) Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րու հա­մար կա­րե­ւո­րա­գոյն թի­րախ եւ «թշնա­մի» դար­ձաւ շիի աշ­խար­հի ա­ռա­ջա­տա­րը հա­մա­րուող՝ Ի­րա­ն: Եւ հա­կա­ռակ ծանր ճա­նա­պար­հի մը (Ի­րան-Ի­րաք պա­տե­րազմ եւ ա­պա տնտե­սա­կան եր­կա­րա­տեւ պատ­ժա­մի­ջոց­ներ) Ի­րան յա­ջո­ղե­ցաւ շրջա­նա­յին ազ­դե­ցիկ տէ­րու­թիւն դառ­նալ:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Բազ­մա­թիւ ան­գամ­ներ անդ­րա­դար­ձանք Խա­չի մա­սին այս սիւ­նակ­նե­րուն մէջ, քա­նի որ խա­չին գա­ղա­փա­րը եւ խոր­հուր­դը ա­ռա­ջին իսկ օ­րէն մե­ծա­րե­լի դար­ձած է քրիս­տո­նէա­կան զգա­ցում­նե­րուն։ Ար­դա­րեւ խա­չը իր յա­տուկ տե­ղը ու­նի ա­մէն քրիս­տո­նեայ ան­հա­տի կեան­քին մէջ։ 

Մե­ծի Տանն Կի­լի­կիոյ Կա­թո­ղի­կո­սու­թեան մէջ տեղի ունեցաւ ձեռնադրութիւն։ Այսպէս, Շա­բաթ, 25 Ապ­րիլ 2015-ին, Ե­րե­կո­յեան ժա­մեր­գու­թեան ա­ւար­տին տե­ղի ու­նե­ցաւ կոչ­ման ա­րա­րո­ղու­թիւ­նը: