Ընկերա-մշակութային

ՅԱ­ԿՈԲ ՄԱՐ­ՏԻ­ՐՈ­ՍԵԱՆ

Ա­մե­րի­կա­ցի մտա­ւո­րա­կան Սաուլ Ա­լինս­քի մա­հա­ցած է՝ 44 տա­րի ա­ռաջ. սա­կայն, ա­նոր հե­ղի­նա­կու­թիւն­նե­րը խո­րին նե­րազ­դե­ցու­թիւն դրոշ­մած են Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րու կարգ մը քա­ղա­քա­կան ղե­կա­վար­նե­րու գոր­ծու­նէու­թիւն­նե­րուն, հո­գի­նե­րուն եւ սրտե­րուն մէջ։ Նկա­տի ու­նե­նա­լու ենք, թէ Ա­լինս­քիի յղա­ցած տե­սու­թիւն­նե­րը մին­չեւ այ­սօր կը կի­րար­կուին այս ժո­ղո­վուր­դին վրայ. իր տե­սու­թիւն­նե­րով ու­սա­նած, մաս­նա­գի­տա­ցած եւ թէ­զեր պաշտ­պա­նուած են քա­ղա­քա­կան դէմ­քե­րու կող­մէ, ո­րոնք այ­սօր այս ժո­ղո­վուր­դին ղե­կա­վա­րու­թեան կո­չուած ան­ձեր են, ինչ­պէս՝ Ո­ւի­լիըմ Քլին­թըն, Հի­լը­րի Քլին­թըն, Պա­րաք Օ­պա­մա, Հեն­րի Քի­սին­ճըր, Ռահմ Է­մա­նուէլ եւ բա­զում այլ քա­ղա­քա­կան ղե­կա­վար­ներ։

ՊԱՅ­ԾԻԿ ԳԱ­ԼԱՅ­ՃԵԱՆ

Գրի­չը կ­­՚ըմ­բոս­տա­նայ ար­ձա­նագ­րե­լու հա­մար վախ­ճա­նը այս պրիս­մա­կէ թան­կար­ժէք կեան­քին:

ՏՔԹ. Յ. ԱՐ­ԶՈՒ­ՄԱ­ՆԵԱՆ

«Ա՜խ լե­զուն, լե­զուն.
լե­զուն  որ չըլ­լայ, մարդ
ին­չի՞ պէս կ՚ըլ­լայ…»
ԽԱ­ՉԱ­ՏՈՒՐ Ա­ԲՈ­ՎԵԱՆ

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Վեր­ջերս նո­րո­գու­մէ ետք, նո­րա­ցուած ցու­ցադ­րու­թեամբ Ե­րե­ւա­նի մէջ իր դռնե­րը բա­ցաւ ինք­նա­տիպ ու իւ­րօ­րի­նակ թան­գա­րան մը՝ Մի­ջին Ա­րե­ւել­քի թան­գա­րա­նը:

ՆԱԶԱՐԷԹ ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ

​Հայ գրա­կա­նու­թեան ա­կունք­նե­րուն, կեն­սա­յորդ իր բխու­մով, ան­փո­խա­րի­նե­լի տեղ կը գրա­ւէ եւ բարձ­րար­ժէք ա­րո­ւես­տի անս­պառ աղ­բիւր է հայ ժո­ղովրդա­կան բա­նաս­տեղ­ծու­թիւ­նը, որ ծնունդ տուած է ան­մահ տա­ղա­սաց­նե­րու, ա­շուղ-եր­գիչ­նե­րու եւ հան­ճա­րեղ բա­նաս­տեղծ­նե­րու մեր ազ­գա­յին հա­մաս­տե­ղու­թեան։

Ապ­րի­լի 17-ին, Հա­յաս­տա­նի Սփիւռ­քի նա­խա­րա­րու­թեան ա­ջակ­ցու­թեամբ՝ Մոս­կուա­յի «ЗИЛ» մշա­կոյ­թի կեդ­րո­նին մէջ տե­ղի պի­տի ու­նե­նայ «Հա­յոր­դիք» ազ­գա­յին պա­րե­րու մի­ջազ­գա­յին ա­մէ­նա­մեայ փա­ռա­տօ­նը: Փա­ռա­տօ­նի ղե­կա­վարն է «Հա­յոր­դիք» եր­գի-պա­րի խում­բի հիմ­նա­դիր եւ գե­ղա­րուես­տա­կան ղե­կա­վար Ա­նա­հիտ Սարգ­սեան:

Զէքիեան Գերապայծառի ջանքերով երեկոյթ մը՝ «Ճեզայիր» համալիրին մէջ։
Համաշխարհային թատրոնի օրուան առթիւ կազմակերպուած շահեկան ձեռնարկ մը։

ՍԱՐԳԻՍ ՄԱՀՍԷՐԷՃԵԱՆ

Քա­նի մը շա­բաթ ա­ռաջ, ստա­մոք­սի բա­ւա­կան լուրջ ան­հանգս­տու­թիւն զգա­ցի։ Կաս­կած­ներս կը տա­րու­բե­րէին պա­ղա­ռու­թեան եւ ճա­շի հե­տե­ւանք՝ թե­թեւ թու­նա­ւո­րու­մի մի­ջեւ։ Թէյ, տնա­յին դար­մա­նու­մի մի­ջոց­ներ… ար­դիւնք չտուին։ Հե­ռա­ձայ­նե­ցի բժիշ­կիս, որ նոյն օրն իսկ ժա­մադ­րու­թիւն մը ճշդեց։

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

​Հայաստանի մէջ նոր նախագիծ մը կեանքի կոչուած է։ Քանի մը տարիէն նոր շէնք կամ թաղամաս պիտի գոյանայ կեդրոնին մէջ, «Հին Երեւան» անունով: Ամէն մարդ անհամբերութեամբ կը սպասէ, թէ ինչ տեսք պիտի ունենայ «Հին Երեւան» անունը կրող այդ փողոցը, որու կառուցումը արդէն հաստատուած է պետական մակարդակով եւ աւարտին պիտի հասցուի նախատեսուած ժամկէտներուն մէջ:

Զ. ՍՕ­ՆԱ

Թոռ­նի­կը կը ձայ­նէր մեծ­մօր. «Ե­կո՛ւր եաեա(x), տե՛ս քեզ շատ յու­զող պատ­կեր մը կայ հա­մա­կար­գի­չին մէջ»։ Երբ մեծ­մայ­րի­կը ակ­նո­ցը ա­ռած, մօ­տե­ցաւ թոռ­ա­նը՝ պար­զուած տե­սա­րա­նը իս­կա­պէս յու­զիչ եւ կեր­պով մը դաս­տիա­րա­կիչ էր մար­դոց հա­մար։