Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ան­կեղ­ծու­թիւ­նը եւ նուի­րու­մը կը պա­հան­ջէ կարգ մը զո­հո­ղու­թիւն­ներ եւ հրա­ժա­րում­ներ ներ­կայ վի­ճա­կէն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Քննա­դա­տու­թիւ­նը՝ յա­ռաջ­դի­մու­թեան, բա­րե­փո­խու­թեան ա­ռաջ­նա­կարգ եւ անհ­րա­ժեշտ մի­ջոց­նե­րէն մին է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Գայ­թակ­ղու­թիւն» կը նշա­նա­կէ՝ չար օ­րի­նակ ըլ­լալ, մեղ­քի ա­ռիթ տալ։ Ան կը նշա­նա­կէ նաեւ՝ խայ­տա­ռա­կու­թիւն։ 
«Գայ­թակ­ղու­թիւն» բա­ռը Սուրբ Գիր­քի մէջ գոր­ծա­ծուած է ընդ­հան­րա­պէս «չար օ­րի­նակ հան­դի­սա­նալ» եւ «ու­րի­շի մը մեղք գոր­ծե­լուն ա­ռիթ ըն­ծա­յել» ի­մաս­տներով։ 

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կեան­քը ու­նի ե­րեք ե­րե­սակ­ներ՝ ան­ցեա­լը, ներ­կան եւ ա­պա­գան։ Բայց մարդ կ՚ապ­րի միշտ ներ­կան, քա­նի որ ան­ցեա­լը այ­լեւս ի­րը չէ՛, ան­ցեա­լի վրայ ո­րե­ւէ ազ­դե­ցու­թիւն չի կրնար գոր­ծել, չի կրնար ապ­րիլ զայն, քա­նի որ ան­ցած է ան։ Իսկ ա­պա­գան՝ ան ալ ի­րը չէ՜, քա­նի որ ա­պա­գան ա­նո­րոշ է՝ ան­ծա­նօթ եւ անս­տո՛յգ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մեր հա­մեստ խորհր­դա­ծու­թիւն­նե­րուն մէջ յա­ճախ կ՚անդ­րա­դառ­նանք ան­կեղ­ծու­թեան եզ­րին կա­րե­ւո­րու­թեան մարդ­կա­յին յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րու լաւ մշակ­ման հա­մար։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Բնաւ խոր­հա՞ծ էք սի­րե­լի՜ բա­րե­կամ­ներ, երբ ա­մէն օր կը խօ­սինք բազ­մա­թիւ ան­ձե­րու հետ, զի­րար ո՞ր­քան կը հասկ­նանք, խօ­սակ­ցու­թիւն­նե­րու ո՞ր­քա­նը կը հաս­նի ի­րենց նպա­տա­կին։ Կեան­քի ընդ­հա­նուր փոր­ձա­ռու­թիւ­նը ցոյց կու տայ, դժբախ­տա­բար, որ ընդ­հան­րա­պէս զի­րար չենք հասկ­նար եւ կամ սխալ կը հասկ­նանք։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ընդ­հա­նուր Հայ-քրիս­տո­նեա­նեղ­րու եւ յատ­կա­պէ՛ս Հայ քա­հա­նա­նե­րու հա­մար ո՜ր­քան կա­րե­ւոր է ծա­նօ­թա­նալ Հա­յոց Ե­կե­ղեց­ւոյ հե­ղի­նա­կա­ւոր Հայ­րա­պե­տի մը հայ­րա­կան խրատ­նե­րուն՝ ո­րոնք, ա­ւա՜ղ թա­ղուած, ան­մա­տոյց գանձ մը մնա­ցած են շա­տե­րու հա­մար, մաս­նա­ւո­րա­բար մեր օ­րե­րուն…։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Եր­բեմն կարճ ա­ռակ մը շատ ա­ւե­լի տպա­ւո­րիչ կ՚ըլ­լայ, քան եր­կա՜ր խօ­սակ­ցու­թիւն­ներ, ման­րա­մաս­նու­թիւն­նե­րով խճո­ղուած խրատ­ներ, թե­լադ­րանք­ներ։ Ար­դա­րեւ յա­ճախ կը կրկնենք՝ եր­բեմն մար­դիկ շատ կը խօ­սին, բայց ո՛­չինչ կ՚ը­սեն, եր­բեմն ալ քիչ կը խօ­սին՝ շատ բան կ՚ը­սեն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Գլխա­ւոր մո­լու­թիւն մըն է ա­գա­հու­թիւ­նը՝ որ ծնունդ կու տայ ու­րիշ մեղ­քե­րու, այլ մո­լու­թիւն­նե­րու։ Ուս­տի ա­գա­հու­թիւ­նը մայրն է շատ մեղ­քե­րու, մարդ­կա­յին տկա­րու­թիւն­նե­րու եւ թե­րու­թիւն­նե­րու։ Ա­գա­հու­թեան ախ­տով մար­դիկ կը վե­րա­ծուին ա­ւե­լի եւս ե­սա­մոլ, անձ­նա­սէր եւ ինք­նա­կեդ­րոն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ստո­րեւ կը շա­րու­նա­կենք ներ­կա­յաց­նել նոյ­նու­թեա՛մբ Հայր Յա­կով­բոս Ծ. Վրդ. Չօ­փու­րեա­նի «Մաշ­տո­ցա­գիւտ տա­ռե­րու 1600-ա­մեակ եւ Մխի­թա­րեան ի­րա­կա­նու­թիւ­նը» խո­րագ­րեալ յօ­դուա­ծը։