Հոգե-մտաւոր

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Դար­ձեալ եւ մի՛շտ ան­կեղ­ծու­թիւն։ Քա­նի որ մարդ­կա­յին յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րու լաւ մշակ­ման հա­մար անհ­րա­ժեշտ պայման է, էա­կան տարր մըն է ան­կեղ­ծու­թիւ­նը։ Բա­րո­յա­գէտ­ներ, ըն­կե­րա­բան­ներ, եւ նաեւ հո­գե­բան­ներ կ՚աշ­խա­տին կա­նո­նա­ւո­րել մարդ­կա­յին յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րը եւ եր­ջա­նիկ կեանք մը ա­պա­հո­վել մարդ­կու­թեան։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յա­ճախ կը հար­ցուի, թէ Աս­տուած ին­չո՞ւ ստեղ­ծեց «չար»ը, կամ ին­չո՞ւ ար­տօ­նեց չա­րու­թեան։ Ու­րիշ ա­ռիթ­նե­րով ալ անդ­րա­դար­ձած էինք, թէ Աս­տուած չէ՛ ստեղ­ծած «չար»ը, քա­նի որ «չ­»ա­րա­րած է, այ­սինքն ստե­ծուած չէ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ընդ­հա­նուր Ե­կե­ղեց­ւոյ պատ­մու­թիւ­նը կը վկա­յէ՝ թէ դա­րե՜ր շա­րու­նակ ե­կե­ղե­ցի­նե­րու մի­ջեւ Ս. Հա­ղոր­դու­թեան Խոր­հուր­դին վե­րա­բե­րեալ վէ­ճեր տե­ղի ու­նե­ցած են, ո­րոնք ո՛չ թէ միա­ցու­ցած, այլ մա­նա­ւանդ հե­ռա­ցու­ցա՛ծ են ե­կե­ղե­ցի­նե­րը ի­րար­մէ, դժբախ­տա­բա՛ր։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Գո­հու­թիւն» իր ա­մե­նա­լայն ի­մաս­տով կը նշա­նա­կէ՝ մա­տու­ցուած շնոր­հա­կա­լու­թիւն՝ ո­րե­ւէ բա­րի­քի մը կամ ըն­ծա­յի մը փո­խա­րէն։ Կեր­պով մը, ե­րախ­տա­գի­տու­թեան ար­տա­յայ­տու­թիւն է ան, եւ նաեւ գո­հու­թիւն մա­տու­ցա­նո­ղին այդ ըն­ծա­յէն օգ­տա­կա­րու­թիւն մը քա­ղած ըլ­լա­լը ցոյց կու տայ։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մար­դուս բա­րու­թեան ըմբռ­նու­մը պայ­մա­նա­ւոր է, իսկ բա­րիի գոր­ծադ­րու­թիւ­նը՝ յա­րա­բե­րա­կա՛ն։ Մարդ՝ ըստ պա­րա­գա­նե­րու պա­հաջ­քին՝ եր­բեմն «բա­րի» է եւ եր­բեմն ալ՝ «չար»։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Եր­կին­քի ան­բիծ կա­պոյ­տը հրա­ւէ՛ր է մարդ­կու­թեան հա­ւատ­քի, մա­քուր կեան­քի, բա­րի ապ­րե­լու, ճշմա­րիտ ար­ժէք­ներ ճանչ­նա­լու եւ վեր­ջա­պէս՝ յա­ւի­տե­նա­կան կեան­քի։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ որ­քա՞ն ան­տար­բեր կրնայ ըլ­լալ՝ ապ­րած կեան­քը որ­քա՞ն կրնայ ապ­րիլ ան­գի­տակ­ցա­բար, մե­քե­նա­յի մը միօ­րի­նա­կու­թեա­նը մէջ։ Ար­դա­րեւ, մար­դուն բնու­թիւ­նը կը մղէ զինք հե­տաքրր­քուե­լու, ու­սում­նա­սի­րե­լու, գիտ­նա­լու եւ եր­բեմն խո­րը թա­փան­ցե­լու եւ հասկ­նա­լու իր եւ իր շուրջ պա­տա­հած ի­րա­դար­ձու­թիւն­նե­րուն նկատ­մամբ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Շո­ղո­քոր­թու­թիւն» կեղ­ծա­ւո­րու­թեան ար­տա­յայ­տու­թիւնն է, որ ընդ­հան­րա­պէս չա­րամ­տու­թեամբ կը գոր­ծա­ծուի։ Կեր­պով մը խա­բէու­թիւն է՝ ո­րուն մի­ջո­ցով կը մտադրուի շահ մը ա­պա­հո­վել կամ ա­պօ­րի­նի օ­գուտ քա­ղել։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Թշնա­մու­թիւն» բա­ռը ա­մե­նէն նող­կա­լի բառն է ա­մէն լե­զուի բո­լոր բա­ռա­րան­նե­րուն մէջ։ Ե­րա­նի՜ թէ չըլ­լար թշնա­մու­թեան զգա­ցու­մը մար­դոց մէջ եւ չգոր­ծա­ծուէր այդ բա­ռը՝ բո­լոր լե­զու­նե­րու մէջ անխ­տիր։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Սուտ»ը կը կա­յա­նայ սխալ բան մը ը­սե­լու մէջ՝ խա­բե­լու դի­տա­ւո­րու­թեամբ, ինչ­պէս կ՚ը­սէ Սուրբ Օ­գոս­տի­նոս։ Ուս­տի սու­տին մէջ ճշմար­տու­թիւն չի գտնուիր։ Սու­տը, այս ի­մաս­տով, ճշմար­տու­թեան դէմ ա­մե­նէն մեծ եւ ուղ­ղա­կի թշնա­մին է։