Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ընդ­հան­րա­պէս կը գան­գա­տին մար­դիկ այս աշ­խար­հի վրայ ապ­րուած կեան­քէն։ Կը գան­գա­տին, քա­նի որ ցա­ւը, վիշ­տը, նե­ղու­թիւ­նը ա­ւե­լի՛ շատ կ՚ազ­դէ մար­դուս, եւ կը տպա­ւո­րէ զա­նոնք։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ու­շադ­րու­թիւն ը­րա՞ծ էք, սի­րե­լի՜ բա­րե­կամ­ներ, մար­դոց մէջ, մեր շուր­ջը, տե­ւա­կան «մե՜ծ ըլ­լալ»ու, գե­րա­դա­սուե­լու եւ միշտ «ա­ւե­լի՛ զօ­րա­ւոր ե­րե­ւել»ու պայ­քար մը, մրցակ­ցու­թիւն մը, տենչ մը կա՛յ։ Բայց ա­սի­կա մեր օ­րե­րուն յա­տուկ ե­րե­ւոյթ մը չէ՝ մարդ էա­կին ստեղ­ծա­գոր­ծու­թեան ժա­մա­նակ­նե­րէն իսկ գո­յու­թիւն ու­նե­ցած է «Ես»ի մրցում մը, մա­քա­ռում մը եւ վէ՛ճ մը

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մեծ պա­հոց շրջա­նի 5-րդ Կի­րա­կին սո­վո­րա­բար կը կո­չուի «Դա­տա­ւո­րի Կի­րա­կին»՝ օ­րուան Ճա­շու Ա­ւե­տա­րա­նին (ՂՈՒ­ԿԱՍ ԺԸ) գլխա­ւոր դէմ­քե­րէն՝ «Ա­նի­րաւ Դա­տա­ւոր»էն առ­նե­լով իր ա­նու­նը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կարգ մը հա­ւա­տա­ցեալ­ներ սրբա­դա­սուե­լով, այ­սինքն հան­դի­սա­ւո­րա­պէս հռչա­կե­լով, թէ ա­նոնք ա­ռա­քի­նու­թիւն­նե­րը հե­րո­սա­բար գոր­ծադ­րե­ցին եւ Աս­տու­ծոյ շնորհ­քին հա­ւա­տար­մու­թեան մէջ ապ­րե­ցան, Ե­կե­ղե­ցին կը ճանչ­նայ իր մէջ ե­ղող սրբու­թեան Հո­գիին զօ­րու­թիւ­նը, եւ կը հրահ­րէ հա­ւա­տա­ցեալ­նե­րուն յոյ­սը, սուր­բե­րը իբ­րեւ տի­պար եւ բա­րե­խօս տա­լով ա­նոնց։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Սոր­վե­լու ա­մե­նա­մեծ ար­գելքն է՝ ա­մէն բան կա­տա­րեալ եւ ան­թե­րի գիտ­ցած ըլ­լալ կար­ծել։ Ար­դա­րեւ ա­մէն մարդ ա­մէն մէ­կէ եւ մի՛շտ սոր­վե­լիք նիւ­թեր ու­նի, եւ սոր­վի­լը ան­սահ­ման ծո­վու մէջ լո­ղա­լու կը նմա­նի։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ­կա­յին տկա­րու­թիւն մը, կամ թե­րու­թիւն մըն է «գիտ­ցա­ծը չսոր­վեց­նե՛լ» ու­րի­շին, ի՛նչ որ կա­րե­լի է տես­նել շատ մը մար­զե­րու մէջ ընդ­հան­րա­պէս։ Մինչ­դեռ գի­տե­լիք ու գի­տու­թիւն՝ մարդ­կա­յին ար­ժէք մը, մշա­կու­թա­յին եւ ըն­կե­րա­յին հա­սա­րա­կաց հարս­տու­թիւն մըն է՝ որ պէ՛տք է փո­խան­ցուի սե­րուն­դէ սե­րունդ, ինչ­պէս կը փո­խան­ցուի ո­րե­ւէ ստա­ցուածք, որ­պէս ժա­ռանգ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Որ­քան ալ խօ­սինք, խորհր­դա­ծենք իր մա­սին, մար­դը իր ամ­բող­ջու­թեամբ միշտ «ան­ծա­նօթ» մըն է, այն­քան ան­ծա­նօթ, որ ա­մե­նէն ա­ւե­լի ինքն ի­րեն ան­ծա­նօթ է, օ­տար մը կար­ծես՝ մարդս իր մէջ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Սրբոց Ղե­ւոն­դեանց քա­հա­նա­ներ» ա­նուան տակ կը ճանչ­ցուին այն հո­գե­ւո­րա­կան­նե­րը՝ ո­րոնք Վար­դա­նանց պա­տե­րազ­մէն (451) յե­տոյ, Ատ­րոր­միզդ մարզ­պա­նի թե­լադ­րան­քով, պար­սիկ­նե­րու Յազ­կերտ Բ.-ի հրա­մա­նով ձեր­բա­կա­լուե­ցան՝ Հա­յե­րու ապս­տամ­բա­կան եւ ըմ­բոս­տա­կան նոր խլրտում­նե­րէն զերծ պա­հե­լու հա­մար եր­կի­րը, եւ տա­րուե­ցան Ա­պար աշ­խար­հի Նու­շա­պուհ բեր­դը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մեծ պահ­քի 4-րդ Կի­րա­կին՝ Ճա­շու Ա­ւե­տա­րա­նի «Ա­նի­րաւ Տնտես»ի ա­ռա­կին պատ­ճա­ռով, կո­չուած է «Տնտե­սի Կի­րա­կի», ուր կը վեր­լու­ծուի տնտե­սու­թեան կա­րե­ւո­րու­թիւ­նը, տնտե­սու­թեան պատ­շա­ճու­թեան սահ­ման­նե­րը եւ մա­նա­ւանդ տնտե­սին ան­հա­տա­կան նկա­րա­գի­րը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ը­սինք, որ «օ­րէնք»ը՝ ընդ­հա­նուր ըն­կե­րա­յին կեան­քը դիւ­րաց­նող եւ հար­ցե­րու լու­ծում բե­րող, ճշմա­րի­տին եւ բա­րիին գոր­ծադ­րու­թեան ա­ռիթ տուող կա­նոն­նե­րու դրու­թիւնն է, որ կը յե­նուի բա­նա­կա­նու­թեան վրայ՝ որ ի­մաս­տու­թեան ար­դի՛ւնքն է։