Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կ՚ու­զեմ այ­սօր ձե­զի ներ­կա­յաց­նել Ա­ւե­տա­րա­նէն հա­տուած մը, եւ ա­ռանց ո­րե­ւէ բա­ցատ­րու­թեան հարց­նել, թէ՝ շուրջ եր­կու հա­զար տա­րի ա­ռաջ Յի­սու­սի պար­զած տե­սա­րա­նը ո՜ր­քան կը պատ­շա­ճի մեր օ­րե­րուն՝ իբր թէ ա՛յ­սօր խօ­սուած ըլ­լա­յին ա­նոնք։ Սո­վո­րա­կան ե­րե­ւոյթ­ներ, ա­մէ­նօ­րեայ տե­սա­րան­ներ, յա­ճախ տես­նե­լու եւ ապ­րե­լու հար­կադ­րուած ի­րո­ղու­թիւն­ներ՝ ո­րոնք ա­մէն շրջա­նի, ա­մէն լրջա­խոհ ան­ձե­րու ցաւ է պատ­ճա­ռած եւ մտա­հո­գու­թեան ա­ռար­կայ է դար­ձած։ Ու­րեմն կար­դանք հա­տուա­ծը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Պար­զամ­տու­թիւ­նը, ընդ­հան­րա­պէս մարմ­նա­ւոր ի­մաս­տու­թեան հա­կա­ռակ վի­ճակ մըն է։ Պօ­ղոս ա­ռա­քեալ կորն­թա­ցի­նե­րուն գրած իր երկ­րորդ նա­մա­կին մէջ կ՚ը­սէ. «Վասն­զի մեր պար­ծանքն է, մեր խղճմտան­քի վկա­յու­թիւ­նը՝ թէ մենք Աս­տու­ծոյ առ­ջեւ պար­զամ­տու­թեամբ ու ան­կեղ­ծու­թեամբ եւ ո՛չ թէ մարմ­նա­ւոր ի­մաս­տու­թիւ­նով, այլ Աս­տու­ծոյ շնորհ­քով աշ­խար­հի մէջ վա­րուե­ցանք, բայց ա­ւե­լի դէ­պի ձեզ», (Բ. ԿՈՐՆԹ. Ա 12)։­

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ե­րեք «Հա­մա­տես Ա­ւե­տա­րան»նե­րը՝ Մատ­թէոս, Մար­կոս եւ Ղու­կաս ի­րենց ըն­թեր­ցող­նե­րուն կը ներ­կա­յաց­նեն Յի­սու­սի ան­ձը եւ գոր­ծը, ո­րոնց մա­սին ըստ բա­ւա­կա­նին ամ­բող­ջա­կան եւ խիստ կեն­դա­նի եր­րեակ պատ­կե­րը կը գծեն։ Բայց չոր­րորդ Ա­ւե­տա­րա­նին՝ Յով­հան­նէ­սի հետ մարդ կար­ծես Սրբա­րա­նին սրա­հին մէջ իսկ կը թա­փան­ցէ, եւ Աս­տու­ծոյ Որ­դիին հետ կ՚ու­նե­նայ այն­քան մտե­րիմ հա­ղոր­դակ­ցու­թիւն մը, որ գոգ­ցես Ա­նոր սրտին բա­բա­խում­նե­րը կը նշմա­րէ։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ինք­նա­խա­բէու­թիւ­նը չար ո­գիի բնա­ւո­րու­թի՛ւնն է։ Սաղ­մո­սեր­գուն կ՚ը­սէ, թէ երբ մարդ իր ան­ձին ա­ղէ­կու­թիւն կ՚ը­նէ, կը զո­հուի թէ­պէ­տեւ, իր կեն­դա­նու­թեան զինք եր­ջա­նիկ կը կար­ծէ։ Ուս­տի պէ՛տք է ի­րա­պաշտ ըլ­լալ եւ ինք­զինք չխա­բել՝ իր չու­նե­ցած ո­րե­ւէ բա­րիք ու­նե­նալ կար­ծե­լով։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կ՚ար­տօ­նէ՞ք սի­րե­լի բա­րե­կամ­ներ, որ ան­գամ մը եւս խորհր­դա­ծենք բամ­բա­սան­քի մա­սին։ Գի­տեմ, յա­ճախ խորհր­դակ­ցե­ցանք բամ­բա­սան­քի մա­սին, բայց ի՛նչ ը­նենք, որ ա­մէն օր մե­զի հետ է ան՝ որ­քան որ հե­ռու մնալ կը ջա­նանք ան­կէ, կար­ծես յա­մա­ռօ­րէն կը հե­տապն­դէ մեզ, վա­րա­կիչ, փո­խան­ցիկ հա­մա­ճա­րակ հի­ւան­դու­թեան մը պէս կը տա­րա­ծուի մեր շուր­ջը, ա­ւե­րիչ ազ­դե­ցու­թեա­նը տակ առ­նե­լով ամ­բողջ մեր կեան­քը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ի­մաս­տու­թեամբ գոր­ծել, մար­դուս վստա­հու­թիւն կը ներշն­չէ, եւ ի­մաս­տուն մար­դը ի վեր­ջոյ կը հաս­նի իր նպա­տա­կին կամ ձեռք կ՚ան­ցը­նէ այն՝ ի՛նչ որ մտադ­րած է ու­նե­նալ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Զար­մա­նա­լու եւ հասկ­նա­լու հա­մար խոր­հիլ պէտք է, եւ փո­խա­դար­ձա­բար՝ զար­մա­նալ եւ հասկ­նալ պէտք է խոր­հե­լու հա­մար։ Մարդ երբ կը դի­տէ բնու­թեան ե­րե­ւոյթ­նե­րը կը զար­մա­նայ եւ որ­քան զար­մա­նայ՝ այն­քան կը խոր­հի եւ քա­նի խոր­հի՝ այն­քան կ՚ա­ւել­նայ զար­ման­քը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յա­ճախ կ՚ը­սենք՝ իւ­րա­քան­չիւր ան­հատ օժ­տուած է տե­սակ տե­սակ կա­րո­ղու­թիւն­նե­րով, ա­ռա­ւել կամ նուազ ըն­դու­նա­կու­թեամբ եւ ո­րոշ աս­տի­ճա­նի հմտու­թեամբ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հրաշ­քը՝ բնու­թեան օ­րէնք­նե­րուն, սո­վո­րա­կան կա­նոն­նե­րու այն­պի­սի բա­ցա­ռու­թիւն­ներ են՝ ո­րոնց մարդ ան­մի­ջա­պէս կ՚անդ­րա­դառ­նայ, քա­նի որ ա­նոնք զգա­լի դէպ­քեր են եւ ուղ­ղու­թիւն կու տան սո­վո­րա­կան կեան­քին ան­սո­վոր կեր­պով ըն­թացք մը ստա­նա­լուն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Քրիս­տո­սի մէջ՝ Քրիս­տո­սով ապ­րուած կեանք մը խա­ղաղ ու հանգս­տա­ւէտ կեանք մըն է։ Եւ այս խա­ղաղ կեան­քը վստա­հու­թիւն կը ներշն­չէ մար­դուն՝ որ կա­րօ­տը ու պա­հանջ­քը ու­նի ա­պա­հո­վու­թեան եւ պէտ­քը կը զգայ միշտ վստա­հե­լի անձ­նա­ւո­րու­թեան մը։