ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեր թուականէն ճի՛շդ 120 տարիներ առաջ՝ 1904 թուականին հայ երիտասարդ բանաստեղծ մը իր գրչակից եղբօր գրած մէկ նամակին մէջ կ՚ըսէ. «Ամենէն դժուարին խնդիրը, ինծի համար, բանաստեղծ մը կատարելապէս ուսումնասիրելուն մէջ կը կայնայ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Աստուածաշունչը խոստումներ կը պարունակէ։ Կը վկայուի, թէ՝ Սուրբ Գիրքին մէջ մօտաւորապէս 8 հազար խոստումներ կան, որոնք Աստուած խոստացած է Իր որդիներուն։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ինչքան ալ փորձենք մենք մեզ կոյր ձեւացնել ու «անգիտանալ» մեր հայրենիքէն ներս տեղի ունեցող քաղաքական, ընկերային ու տնտեսական անկումը՝ ճշմարտութիւնը կը շարունակէ մնալ ճշմարտութիւն։ Ժողովուրդը արդէն իսկ լուրջ չի՛ վերաբերիր իշխանութեան եւ անոնց իւրաքանչիւր որոշումն ու յայտարարութիւնը ընդունելով որպէս զաւեշտ. խեղկատակութիւն մը պարզապէս:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Արծիւը հիացմունք պատճառող հսկայ եւ պատկառազդու թռչուն մըն է։ Ան կը խորհրդանշէ զօրութիւն եւ ապահովութիւն։ Եւ դարձեալ, այս իսկ պատճառով բազմաթիւ ազգերու զինանշանին մէկ մասը կը կազմէ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեր թուականէն 148 տարիներ առաջ՝ 1876 թուականին, հակառակ յորդառատ անձրեւին, մեծ թիւով հայորդիներ կը դիմեն Ղալաթիոյ Ս. Փրկիչ եկեղեցի, ներկայ գտնուելու համար հայորդիի մը թաղման՝ որ այսօր անգերեզման կը մնայ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Երկու հզօր ուժեր կան մարդուս մէջ, որոնք կրնան բարոյական աշխարհներ կործանել կամ կանգնել։
«Շահ»ը եւ «սէր»ն է այս երկու ուժերը։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեր թուականէն 150 տարիներ առաջ՝ 20 ոարտ 1874 թուականին Խրիմեան Հայրիկ անձնական նամակ մը կը գրէր ծերունի մտաւորականի մը եւ կը յայտնէր իր սքանչացումը. «Հապճեպով կարդացի աւագ ուրբաթի իրիկուան Յիսուսի վերջին մրմունջն ի խաչին. կարդացի մեծին Վարդանայ հրաժեշտն յիւր տիկնոջէ. Կարդացի Ախուրեան գետի հառաչ. կարդացի պանդուխտ աղջիկն. Կարդացի ասոնք եւ աչքերէս արցունք ցօղեցի»:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Մարդիկ, այլազան զբաղումներու մէջ՝ տարուած աշխարհային նպատակներու եւ վայելքներու հրապոյրէն, ի վերջոյ կ՚անդրադառնան, թէ իրենց համար ամենակենսականը աղօթքն է։ Եւ այս իմաստով, աղօթքի սկզբունքը կը ներկայանայ՝ աղօթքի նպատակը։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Աշխարհն ու մարդկութիւնը վերջին յիսուն տարիներու ընթացքին բազմաթիւ դժուարութիւններ յաղթահարելով զանազան բնագաւառներու մէջ բարգաւաճեցաւ, սակայն հակառակ տասնամեակներու պայքարին, որոշ հարցեր շարունակեցին եւ կը շարունակեն մնալ նոյնը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Անձնասիրութիւնը մարդկային թերի եւ անկատար բնութեան եւ տկարութեան բնական մէկ արտայայտութիւնն է։ Այս իմաստով՝ այն որ գիտակից է իր թերութիւններուն եւ տկարութիւններուն, չի վստահիր իր անկատար ուժերուն, գիտէ, թէ պահանջքը ունի իր նմաններուն օգնութեան եւ գիտէ, թէ պէտք է օգնէ իր նմաններուն՝ իրենց տկարութիւններուն եւ թերութիւններուն մէջ։
