Արխիւ

Հա­յաս­տա­նի ֆութ­պո­լի ազ­գա­յին հա­ւա­քա­կա­նի ա­ւագ մար­զիչ նշա­նա­կուե­ցաւ Ար­թուր Պետ­րո­սեան, որ մօ­տա­ւոր ան­ցեա­լի յայտ­նի խա­ղա­ցող­նե­րէն մին է։

​Իս­րա­յէ­լի Վար­չա­պետ Պե­նիա­մին Նե­թա­նի­յա­հու կը պատ­րաս­տուի այ­ցե­լել Պա­քու։ Կը հա­ղոր­դուի, որ ու­ղե­ւո­րու­թիւ­նը նա­խա­տե­սուած է Դեկ­տեմ­բե­րին։

​Այս ա­ռա­ւօտ Ե­րե­ւա­նի մէջ սկսաւ Լրագ­րող­նե­րու հա­մա­հայ­կա­կան 8-րդ հա­մա­ժո­ղո­վը, որ կազ­մա­կեր­պուած է Հա­յաս­տա­նի Սփիւռ­քի նա­խա­րա­րու­թեան կող­մէ։

Ցա­ւով տե­ղե­կա­ցանք, որ Փա­րի­զի մէջ իր մահ­կա­նա­ցուն կնքած է սփիւռ­քա­հայ ե­րէց սե­րուն­դի գրող­նե­րէն Մով­սէս Պը­չաք­ճեան։ Վեր­ջին շա­բաթ­նե­րուն ան ու­նե­ցած է ա­ռող­ջա­կան վե­րի­վայ­րում­ներ, ո­րոնց հե­տե­ւան­քով փո­խադ­րուած է հի­ւան­դա­նոց, սա­կայն դժբախ­տա­բար ի­րեն մա­տու­ցուած խնամ­քը մնա­ցած է ան­բա­ւա­րար։

ԱՐԱ ԳՕՉՈՒՆԵԱՆ

«Հա­յաս­տան պար­տա­ւոր է լաւ ըն­կեր ըլ­լալ Ա­րեւ­մուտ­քի հետ։ Պէտք է յատ­կա­պէս շեշ­տել, որ սա Ռու­սաս­տա­նի դէմ չէ։ Հա­յաս­տան միշտ պէտք է աշ­խա­տի զգալ Ռու­սաս­տա­նի բազ­կե­րա­կը, իր դի­ւա­նա­գի­տա­կան գի­ծը պէտք է ըլ­լայ չա­փել Ռու­սաս­տա­նի զայ­րոյ­թի կէ­տը։ Ո՞ւր է ռու­սե­րուն զայ­րոյ­թի կէ­տը։ Սա պէտք է շատ լաւ չա­փել եւ այդ կէ­տը ո՛ւր որ է՝ մին­չեւ այն­տեղ պէտք է եր­թալ Եւ­րո­միու­թեան հետ։ Հա­յաս­տանն ալ կրնայ ո­րոշ բա­ներ ը­սել Ռու­սաս­տա­նին ու պէտք է ը­նէ այդ բա­նը։ Երբ որ հար­ցը մեր ա­պա­գան է, մեր ժո­ղո­վուր­դի բա­րօ­րու­թիւնն է եւ մեր մշա­կոյ­թը, ա­պա մենք ձեզ­մէ կ՚ակն­կա­լենք, որ Հա­յաս­տան առանձ­նա­յա­տուկ կար­գա­վի­ճակ մը ու­նե­նայ Կով­կա­սի մէջ։ Սա պէտք է ը­նել, պէտք է ը­սել այս բա­նը»:
Տեսակցութիւն՝ L՚EXPRESS շաբաթաթերթի գլխաւոր խմբագրի տեղակալ Քրիստիան Մաքարեանի հետ, Հայաստանի Հանրապետութեան անկախութեան 25-ամեակի յոբելեանին շարժառիթով:

Խոր ցա­ւով վե­րա­հա­սու ե­ղանք, թէ իր մահ­կա­նա­ցուն կնքած է հայ­կա­կան սփիւռ­քի խորհր­դան­շա­կան դէմ­քե­րէն մին՝ Շա­մի­րամ Սե­ւակ։ 102 տա­րե­կան հա­սա­կին կեան­քէ հե­ռա­ցած Շա­մի­րամ Սե­ւակ դուստրն էր նա­հա­տակ մտա­ւո­րա­կան Ռու­բէն Սե­ւա­կի։

Քա­ղեց՝  ՍՈՒ­ՐԷՆ ՇԷ­ՐԻՔ

Կրթա­կան վե­րա­մու­տի այս օ­րե­րուն սկսե­լով պա­տաս­խա­նա­տու պե­տա­կան եւ վար­չա­կան ա­տեան­նե­րէն, բո­լոր ծնող­նե­րու եւ ու­սուց­չա­կան կազ­մի մտա­հո­գու­թեան ա­ռանց­քը կը կազ­մէ լա­ւա­գոյն պայ­ման­նե­րը ա­պա­հո­վել մատ­ղաշ սե­րուն­դի ան­հատ­նե­րուն:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մեր նա­խորդ եր­կու գրու­թիւն­նե­րով ջա­նա­ցինք ներ­կա­յաց­նել «գերզ­գա­յուն» կամ «գեր­յու­զա­կան խառ­նուածք» ու­նե­ցող­նե­րու ընդ­հա­նուր տե­սա­րա­նը՝ օգ­տուե­լով ջղա­յին եւ մտա­յին հի­ւան­դու­թիւն­նե­րու մաս­նա­գէտ Տքթ. Գ. Ա­մա­տեա­նի ու­սում­նա­սի­րու­թե­նէն։ Նաեւ տե­սանք, թէ դիւ­րազ­գաց ու դիւ­րագր­գիռ ան­ձեր «վնա­սա­կար տար­րեր» են ըն­կե­րա­յին կեան­քի մէջ, եւ թէ ա­նոնք ի­րենց դիւ­րա­բոր­բոք ու պա­տուախնդիր բնա­ւո­րու­թեամբ ո՜ր­քան կը դժուա­րաց­նեն թէ՛ ան­հա­տա­կան, թէ՛ հա­սա­րա­կա­կան կեան­քը։ Եւ դար­ձեալ ը­սինք, որ այս մա­սին նա­խան­ձախնդ­րու­թիւ­նը բնա­կան է եւ հասկնա­լի, պայ­մա­նով որ ան մնայ իր չա­փին ու սահ­մա­նին մէջ։ 

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Ստո­րեւ կը շա­րու­նա­կենք ներ­կա­յաց­նել Տքթ. Գ. Ա­մա­տեա­նի «Գերզ­գա­յուն Խառ­նուածք»ի մա­սին բժշկա-հո­գե­բա­նա­կան-մաս­նա­գի­տա­կան ու­սում­նա­սի­րու­թիւ­նը՝ հա­ւա­տա­րիմ մնա­լով իր բնա­տի­պին։